**តួនិយាយគ្នារវាងវុទ្ធី និងបងស្នេហ៍ (ក្នុងពិភពកាត់ចិត្ត)៖**
**វុទ្ធី៖** (ញញឹមជាមួយសំណើចស្ដាយ) "បងអើយ... បើគ្មានបង អូនដូចជាម៉ូតូឥតប្រេង រត់មិនរួចទេ។ តើបងដឹងថា រាល់ការបញ្ជាទិញដែលអូនរត់ គឺសុទ្ធតែដើម្បីរកលុយមកជួយបងធ្វើម្ហូបផ្ទាល់ផ្ទះណាស់?"
**បង៖** (សម្លេងញុំាងពីទូរស័ព្ទ) "អូនឯងពិបាកខ្លាំងណាស់! បងធ្វើម្ហូបរង់ចាំអូនរាល់ថ្ងៃ មិនដែលខ្វះមេឃុំពីរបីមុខទេ។ តែបងខ្លាច... ខ្លាចអូនខ្លាំងពេក ហើយគេជេរទៅក៏មិនហ៊ាននិយាយ..."
**វុទ្ធី៖** (ស្រែកឮខ្លាំងៗ) "បង!!! អូនអត់ខ្លាចទេ! ទោះជាភ្ញៀវខឹង ឬផ្លូវចំ្បាត់ភ្លៀង អូននឹងបំពេញការបញ្ជាទិញរាល់មុខ ដើម្បីបានឃើញបងញញឹមម្ដងហ្នឹង!"
**បង៖** (សើចស្រពោន) "អូនឯងពូកែពេកហើយ! ចាំទេ? ពេលយើងជួបគ្នាដំបូង បងសួរអូនថា *«បើខ្ញុំជាម្ហូប តើអ្នកដឹកជញ្ជូននឹងយកខ្ញុំទៅណា?»*"
**វុទ្ធី៖** (សម្លឹងមេឃ) "បើបងជាម្ហូប អូននឹង... ដឹកបងទៅកាន់ផ្ទះអូន ហើយរក្សាទុកក្នុងថែបក្តៅបំផុត។ មិនឲ្យអ្នកណាប៉ះពាល់បានទេ!"
---
**ទីបញ្ចប់៖**
ពួកគេស្ងៀមស្ងាត់ជាមួយសំណើចដែលជាប់គាំងក្នុងទូរស័ព្ទ ដឹងច្បាស់ថា សេចក្ដីពិបាកនិងការរស់នៅរបស់ពួកគេ គឺជា **«ដំណើរដែលត្រូវរត់ជាមួយគ្នា»**។ ទោះជាការហ្វេ ការខឹង ឬការរត់បញ្ជាទិញ... គ្រាន់តែឮសម្លេងគ្នា ក៏គ្រប់គ្រាន់ហើយ។
*❤️ ស្នេហ៍របស់អ្នករត់ការ គឺជាការរង់ចាំដ៏ក្ដៅដូចម្ហូបទើបចម្អិន...*
0 Comments:
Post a Comment