រឿង ស្រី ២ នាក់​ដណ្ដើម​កូន​គ្នា

 រឿង ស្រី ២ នាក់​ដណ្ដើម​កូន​គ្នា

ជាយូរលង់ណាស់មកហើយមាន​ស្រ្តីពីរនាក់ដែលប្រជែងដណ្តើមកូន គ្នាទៅវិញទៅមក

សុខា៖ "នាង! សូមប្រគល់កូនខ្ញុំមកវិញ! នាងគ្មានសិទ្ធិយកគាត់ទៅទេ។"

ច័ន្ទ៖ "ខ្ញុំជាម្តាយបង្កើតរបស់គាត់! គាត់ត្រូវនៅជាមួយខ្ញុំ។"

សុខា៖ "តែខ្ញុំជាអ្នកចិញ្ចឹមគាត់តាំងពីតូច។ ខ្ញុំជាអ្នកមើលថែគាត់ពេលនាងបោះបង់គាត់ចោល។"

ច័ន្ទ៖ "ខ្ញុំមិនបានបោះបង់គាត់ទេ! ខ្ញុំគ្រាន់តែត្រូវការពេលវេលាដើម្បីរៀបចំជីវិតឡើងវិញ។ ឥឡូវខ្ញុំមានលទ្ធភាពគ្រប់គ្រាន់ហើយ។"

សុខា៖ "រយៈពេល៥ឆ្នាំ នាងមិនដែលសួរសុខទុក្ខគាត់សូម្បីតែម្តង។ តើនាងដឹងទេថាគាត់ចូលចិត្តអ្វី? តើនាងដឹងទេថាគាត់ខ្លាចអ្វី?"

ច័ន្ទ៖ "ខ្ញុំស្តាយក្រោយណាស់។ តែខ្ញុំជាម្តាយរបស់គាត់។ សូមឱ្យខ្ញុំមានឱកាសមួយទៀត។"

សុខា៖ "ចុះបើយើងឱ្យគាត់ជាអ្នកជ្រើសរើស? គាត់មានវ័យគ្រប់គ្រាន់ដើម្បីសម្រេចចិត្តដោយខ្លួនឯងហើយ។"

ច័ន្ទ៖ (ស្ងៀមស្ងាត់មួយស្របក់) "ត្រូវហើយ... យើងគួរគិតពីអ្វីដែលល្អបំផុតសម្រាប់គាត់។"

តើអ្នកចង់ឱ្យខ្ញុំបន្តសាច់រឿងនេះទៀតទេ?

២

សុខា៖ "សូផាន! កូន! មកនេះម្តាយចង់និយាយជាមួយកូន។"

សូផាន៖ (ដើរមកដោយភាពស្ទាក់ស្ទើរ) "ចាស ម៉ែ?"

ច័ន្ទ៖ "សូផាន កូនស្រីសម្លាញ់... ម៉ែសុំទោសដែលទុកកូនចោលយូរ។ ម៉ែនឹកកូនណាស់។"

សូផាន៖ (មើលទៅម្តាយទាំងពីរ) "ខ្ញុំ... ខ្ញុំមិនដឹងត្រូវធ្វើម៉េចទេ។"

សុខា៖ "កូនមិនចាំបាច់សម្រេចចិត្តភ្លាមៗទេ។ យើងអាចរកដំណោះស្រាយជាមួយគ្នា។"

ច័ន្ទ៖ "ម៉ែសន្យាថានឹងមិនទុកកូនចោលទៀតទេ។ ម៉ែមានផ្ទះថ្មី មានការងារល្អ... កូនអាចមករស់នៅជាមួយម៉ែ។"

សូផាន៖ "តែ... តែខ្ញុំមានមិត្តភក្តិនៅសាលារៀន មានជីវិតនៅទីនេះ... ហើយម៉ែសុខា គាត់ថែខ្ញុំយ៉ាងល្អ..."

សុខា៖ (ដកដង្ហើមវែង) "បើកូនចង់ទៅរស់នៅជាមួយម្តាយបង្កើត ម៉ែយល់ព្រម។ ម៉ែគ្រាន់តែចង់ឱ្យកូនមានសុភមង្គល។"

ច័ន្ទ៖ "ចុះបើយើងធ្វើបែបនេះ... សូផានអាចស្នាក់នៅជាមួយម៉ែសុខាដដែល ហើយម៉ែនឹងមកលេងកូនរាល់ចុងសប្តាហ៍។ យើងអាចចំណាយពេលជាមួយគ្នា ស្គាល់គ្នាបន្តិចម្តងៗ។"

សូផាន៖ (មុខភ្លឺស្រឡះ) "ពិតមែនហ៎? អញ្ចឹងខ្ញុំអាចមានម៉ែពីរនាក់មែនទេ?"

សុខា និងច័ន្ទមើលទៅគ្នា ហើយញញឹម។

សុខា៖ "បាទ កូន។ យើងទាំងពីរនាក់ស្រឡាញ់កូន។ យើងនឹងធ្វើអ្វីគ្រប់យ៉ាងដើម្បីកូនមានសុភមង្គល។"

ច័ន្ទ៖ "អរគុណច្រើនណាស់ដែលឱ្យឱកាសខ្ញុំម្តងទៀត។ ខ្ញុំសន្យាថានឹងមិនធ្វើឱ្យអ្នកខកចិត្តទៀតទេ។"

សូផានរត់ទៅឱបម្តាយទាំងពីរនាក់។ ទឹកភ្នែកនៃក្តីសប្បាយរីករាយហូរចេញពីភ្នែករបស់ពួកគេទាំងបីនាក់។ នេះគឺជាការចាប់ផ្តើមថ្មីមួយសម្រាប់គ្រួសារពិសេសនេះ។

៣

មួយខែក្រោយមក...

សូផាន៖ "ម៉ែសុខា! ថ្ងៃនេះម៉ែច័ន្ទនឹងមកយកខ្ញុំទៅទិញសម្លៀកបំពាក់ថ្មី!"

សុខា៖ "ល្អណាស់កូន។ កុំភ្លេចស្លៀកអាវក្រោមរងារណា ថ្ងៃនេះអាកាសធាតុត្រជាក់។"

(សំឡេងឡានមួយឈប់នៅមុខផ្ទះ)

ច័ន្ទ៖ (ដើរចូលមកក្នុងផ្ទះ) "សួស្តីទាំងអស់គ្នា! សូផាន តើកូនរៀបចំខ្លួនរួចហើយឬនៅ?"

សូផាន៖ "ចាស ម៉ែ! ខ្ញុំរៀបចំរួចហើយ។"

ច័ន្ទ៖ (ងាកទៅរកសុខា) "បងសុខា តើបងចង់ទៅជាមួយពួកយើងដែរទេ?"

សុខា៖ "អូ អរគុណ។ តែថ្ងៃនេះខ្ញុំមានការងារត្រូវធ្វើ។ សូមសប្បាយរីករាយណា។"

សូផាន៖ "ម៉ែសុខា! ចុះបើយើងទាំងអស់គ្នាទៅញុាំបាយពេលល្ងាចជាមួយគ្នា?"

សុខានិងច័ន្ទមើលគ្នាញញឹម។

ច័ន្ទ៖ "នោះជាគំនិតល្អណាស់។ បងសុខា តើបងទំនេរទេ?"

សុខា៖ "បាទ ល្អហើយ។ យើងអាចជួបគ្នានៅភោជនីយដ្ឋានជិតផ្សារ។"

សូផាន៖ (រត់ទៅឱបម្តាយទាំងពីរ) "អរគុណម៉ែទាំងពីរ! ខ្ញុំស្រឡាញ់ម៉ែណាស់!"

ពេលល្ងាច នៅភោជនីយដ្ឋាន...

សូផាន៖ "ម៉ែច័ន្ទ! មើលសម្លៀកបំពាក់ថ្មីដែលយើងទិញ! ម៉ែសុខា តើវាស្អាតទេ?"

សុខា៖ "ស្អាតណាស់កូន។ សមនឹងកូនពាក់។"

ច័ន្ទ៖ "ហើយសប្តាហ៍ក្រោយ យើងនឹងទៅមើលការប្រគំតន្ត្រីនៅសាលាវប្បធម៌។ បងសុខា តើបងចង់ទៅជាមួយពួកយើងដែរទេ?"

សុខា៖ "ពិតជាល្អណាស់! ខ្ញុំនឹងទៅ។"

សូផាន៖ "អស្ចារ្យណាស់! យើងទាំងអស់គ្នានឹងទៅជាមួយគ្នា!"

ម្តាយទាំងពីរនាក់សម្លឹងមើលកូនស្រីរបស់ពួកគេដោយក្តីស្រឡាញ់ និងមោទនភាព។ ពួកគេបានរៀនធ្វើការជាមួយគ្នា ដោយដាក់សុភមង្គលរបស់សូផានជាអាទិភាព។ នេះគឺជាគ្រួសារពិសេសមួយ ដែលបង្កើតឡើងដោយក្តីស្រឡាញ់ និងការយោគយល់គ្នា។

៤

នៅពេលសូផានធំពេញវ័យ៖

១០ឆ្នាំក្រោយមក... សូផានបានបញ្ចប់ការសិក្សាថ្នាក់បរិញ្ញាប័ត្រ

សូផាន៖ (នៅក្នុងពិធីបញ្ចប់ការសិក្សា) "ម៉ែសុខា! ម៉ែច័ន្ទ! ខ្ញុំបានធ្វើវាសម្រេចហើយ!"

ម្តាយទាំងពីរនាក់រត់មកឱបកូនស្រី ទឹកភ្នែកនៃក្តីរំភើបហូរចេញមកក្រៅ។

សូផាន៖ "ម៉ែសុខា... ខ្ញុំមានអ្វីមួយចង់និយាយជាមួយម៉ែ។"

សុខា៖ "អ្វីទៅកូន?"

សូផាន៖ (ទឹកភ្នែកហូរ) "អរគុណម៉ែច្រើនណាស់ដែលថែរក្សាខ្ញុំតាំងពីតូច។ បើគ្មានម៉ែទេ ខ្ញុំមិនអាចឈរនៅទីនេះបានទេ។ ម៉ែគឺជាទេវតាដែលព្រះបានបញ្ជូនមកថែរក្សាខ្ញុំ។"

ច័ន្ទ៖ (ញញឹមទាំងទឹកភ្នែក) "បងសុខាពិតជាអស្ចារ្យមែន។ គាត់បានចិញ្ចឹមបីបាច់កូនយ៉ាងល្អ។"

សូផាន៖ "ម៉ែសុខា... ខ្ញុំដឹងថាម៉ែមិនដែលទាមទារអ្វីពីខ្ញុំទេ។ តែពេលនេះខ្ញុំមានការងារល្អហើយ។ ខ្ញុំចង់ទិញផ្ទះមួយឱ្យម៉ែ។"

សុខា៖ (ភ្ញាក់ផ្អើល) "កូន! ម៉ែមិនត្រូវការអ្វីទេ គ្រាន់តែឃើញកូនរីកចម្រើនបានហើយ។"

សូផាន៖ "ទេម៉ែ... នេះគឺជាបំណងប្រាថ្នារបស់ខ្ញុំ។ ខ្ញុំចង់ឱ្យម៉ែមានផ្ទះល្អសម្រាប់រស់នៅ។ ហើយខ្ញុំក៏ចង់ឱ្យម៉ែច័ន្ទមានផ្ទះមួយនៅក្បែរម៉ែសុខាដែរ។ យើងទាំងអស់គ្នាអាចរស់នៅជិតគ្នា។"

ច័ន្ទ៖ "កូនស្រីសម្លាញ់... កូនពិតជាមានចិត្តល្អណាស់។"

សូផាន៖ "ម៉ែទាំងពីរបានបង្រៀនខ្ញុំឱ្យចេះស្រឡាញ់ និងចេះដឹងគុណ។ ខ្ញុំមានសំណាងណាស់ដែលមានម៉ែពីរនាក់។ ម៉ែច័ន្ទជាម្តាយបង្កើត ហើយម៉ែសុខាជាទេវតាដែលថែរក្សាខ្ញុំ។"

សុខា៖ (ឱបសូផាន) "កូនគឺជាពរជ័យដ៏ធំបំផុតសម្រាប់ម៉ែ។"

បន្ទាប់មក សូផានបានទិញផ្ទះពីរខ្នងនៅជិតគ្នាសម្រាប់ម្តាយទាំងពីរ។ រាល់ថ្ងៃអាទិត្យ ពួកគេទាំងបីនាក់តែងតែជួបជុំគ្នាញុាំបាយពេលល្ងាច។ សូផានក្លាយជាគំរូសម្រាប់ក្មេងៗជំនាន់ក្រោយ ដែលបង្ហាញថាក្តីស្រឡាញ់និងការដឹងគុណគឺជាគន្លឹះនៃសុភមង្គលគ្រួសារ។

និពន្ធដោយ ៖ លោក ទេពដារ៉ា 

Posted in: រឿងនិទាន