Logo

គេហទំព័ររបស់ខ្ញុំ

សូមស្វាគមន៍មកកាន់គេហទំព័ររបស់ខ្ញុំ!

រឿងពស់ម្ចាស់ព្រៃភ្នំ

 


រឿង​​  ពស់ម្ចាស់ព្រៃភ្នំ

ក្នុងព្រៃភ្នំដ៏ស្រុកស្រួលមួយ មានពស់ធំមួយក្បាល ឈ្មោះថា នាគរាជ។ នាគរាជមានប្រាជ្ញាឈ្លាតវៃ និងមានអំណាចវេទមន្តខ្លាំងក្លា។ គេត្រូវបានសត្វព្រៃទាំងអស់គោរពបូជាជាម្ចាស់ព្រៃភ្នំ។

ថ្ងៃមួយ ខណៈពេលដែលនាគរាជកំពុងសម្រាកនៅទីតាំងរបស់ខ្លួន ក៏មានក្រុមអ្នកប្រមាញ់មួយក្រុមបានលួចចូលមកក្នុងព្រៃភ្នំ។ ពួកគេបានឮពីរឿងនាគរាជ ហើយចង់ចាប់នាគរាជទៅលក់យកប្រាក់។

នាគរាជដឹងថាមានមនុស្សមក ក៏បើកភ្នែកឡើងមើល។ ទោះបីជាមានរូបរាងដ៏ធំ និងគួរឲ្យខ្លាចក៏ដោយ តែនាគរាជមានសំឡេងស្រទន់ និងមានចិត្តល្អ។ ដោយមិនប្រើអំណាចវេទមន្ត នាគរាជបានបង្ហាញខ្លួនចេញមកដើម្បីដោះស្រាយបញ្ហានេះ។

នាគរាជបាននិយាយទៅកាន់ក្រុមអ្នកប្រមាញ់ថា “ព្រៃភ្នំនេះជាផ្ទះរបស់ខ្ញុំ ហើយសត្វទាំងអស់នៅទីនេះគឺជាគ្រួសាររបស់ខ្ញុំ។ ខ្ញុំមិនអនុញ្ញាតឲ្យអ្នកណាម្នាក់មកបំផ្លាញផ្ទះរបស់ខ្ញុំទេ”។

ទោះជានាគរាជបានព្រមានបែបនេះក៏ដោយ ក្រុមអ្នកប្រមាញ់នៅតែមិនខ្លាច ហើយបានបាញ់ព្រួញទៅកាន់នាគរាជ។ នាគរាជបានប្រើអំណាចវេទមន្តរបស់ខ្លួនដើម្បីបញ្ជៀសព្រួញទាំងអស់ ហើយបានបណ្ដេញក្រុមអ្នកប្រមាញ់ចេញពីព្រៃភ្នំបានសម្រេច។


បន្ទាប់ពីហេតុការណ៍នោះ នាគរាជបានដឹងថា មនុស្សមួយចំនួនមិនគោរពធម្មជាតិទេ។ ដើម្បីការពារព្រៃភ្នំ និងសត្វព្រៃ នាគរាជបានសម្រេចចិត្តបង្កើតអាណាចក្រមួយនៅក្នុងព្រៃភ្នំ ហើយអញ្ជើញសត្វព្រៃទាំងអស់មករស់នៅជាមួយគ្នា។

នាគរាជបានបង្រៀនសត្វព្រៃទាំងអស់អំពីការរស់នៅប្រកបដោយសុខសាន្ត និងការអភិរក្សធម្មជាតិ។ ព្រៃភ្នំបានក្លាយជាកន្លែងដែលសត្វព្រៃទាំងអស់អាចរស់នៅដោយសុខសាន្ត និងមានសុភមង្គល។


ទោះបីជានាគរាជមិនចូលចិត្តមនុស្សទាំងអស់ក៏ដោយ តែគេក៏មិនបានបដិសេធមិត្តភាពរបស់មនុស្សដែលមានចិត្តល្អដែរ។ ថ្ងៃមួយ មានក្មេងប្រុសម្នាក់ឈ្មោះ សុខ បានលួចចូលមកក្នុងព្រៃភ្នំ។ សុខ ជាក្មេងដែលចូលចិត្តធម្មជាតិ ហើយតែងតែចូលមកលេងក្នុងព្រៃភ្នំនេះ។

នាគរាជបានឃើញសុខ ហើយបានដឹងថា សុខជាក្មេងដែលមានចិត្តល្អ។ នាគរាជបានអញ្ជើញសុខមកក្នុងអាណាចក្ររបស់ខ្លួន ហើយបានបង្រៀនសុខពីចំណេះដឹងផ្សេងៗអំពីព្រៃភ្នំ និងអំពីសត្វព្រៃ។ សុខ និងនាគរាជបានក្លាយជាមិត្តភក្តិគ្នា។

បន្ទាប់ពីបណ្ដេញក្រុមអ្នកប្រមាញ់ចេញ នាគរាជបានសម្រេចចិត្តបង្កើតអាណាចក្រមួយនៅកណ្តាលព្រៃភ្នំ ដើម្បីជាទីលំនៅដ៏សុខសាន្តសម្រាប់សត្វទាំងអស់។ គាត់បានប្រកាសឱ្យសត្វទាំងអស់មកប្រជុំគ្នា ដើម្បីស្ថាបនាអាណាចក្រនេះ។

សត្វទាំងអស់បានមកជួបជុំគ្នាយ៉ាងច្រើនសន្ធឹកសន្ធាប់។ មានទាំងសត្វក្តាន់ដែលមានរាងធំ និងខ្លាំង សត្វស្លាបដែលមានពណ៌ស្រស់ស្អាត សត្វកណ្ដុរដែលឆ្លាតវៃ និងសត្វស្លាបដែលអាចច្រៀងបានស្អាត។ ពួកគេទាំងអស់បានស្ដាប់ការប្រកាសរបស់នាគរាជដោយក្តីរំភើប។

នាគរាជបានបែងចែកកិច្ចការឲ្យសត្វទាំងអស់ធ្វើ។ សត្វក្តាន់ដែលមានកម្លាំងខ្លាំងត្រូវបានប្រគល់ភារកិច្ចក្នុងការសាងសង់ផ្ទះសម្រាប់សត្វតូចៗ។ សត្វស្លាបត្រូវបានប្រគល់ភារកិច្ចក្នុងការស្វែងរកអាហារ និងទឹក។ សត្វកណ្ដុរត្រូវបានប្រគល់ភារកិច្ចក្នុងការរក្សាអនាម័យនៅក្នុងអាណាចក្រ។ សត្វស្លាបត្រូវបានប្រគល់ភារកិច្ចក្នុងការការពារអាណាចក្រពីសត្រូវ។

ក្រោមការដឹកនាំរបស់នាគរាជ អាណាចក្រសត្វបានរីកចម្រើនយ៉ាងខ្លាំង។ សត្វទាំងអស់រស់នៅដោយសុខសាន្ត និងមានសុភមង្គល។ ពួកគេបានជួយគ្នាទៅវិញទៅមក ហើយបានបង្កើតមិត្តភាពដ៏រឹងមាំ។

សត្វក្តាន់ ដែលជាមិត្តភក្តិជិតស្និទ្ធរបស់នាគរាជ តែងតែជួយនាគរាជក្នុងការដោះស្រាយបញ្ហាផ្សេងៗ។ ពួកគេច្រើនតែនិយាយគ្នាលេង និងចែករំលែកអាហារជាមួយគ្នា។ សត្វក្តាន់មានចិត្តល្អ និងមានកម្លាំងខ្លាំង គេតែងតែត្រៀមខ្លួនការពារអាណាចក្រពីសត្រូវ។

ទោះបីជាអាណាចក្រសត្វរស់នៅដោយសុខសាន្តក៏ដោយ ក៏ពួកគេនៅតែត្រូវប្រឈមមុខនឹងគ្រោះថ្នាក់ជាច្រើន។ មានក្រុមអ្នកប្រមាញ់មួយក្រុមថ្មីបានចូលមកក្នុងព្រៃភ្នំ ដោយមានអាវុធកាន់តែទំនើប និងមានចំនួនកាន់តែច្រើន។

នាគរាជ និងសត្វទាំងអស់បានប្រុងប្រយ័ត្នខ្លាំងឡើង។ ពួកគេបានលាក់ខ្លួន និងរៀបចំផែនការដើម្បីបណ្ដេញក្រុមអ្នកប្រមាញ់ទាំងនេះចេញពីព្រៃភ្នំ។ សត្វក្តាន់បានប្រើកម្លាំងរបស់ខ្លួនដើម្បីទប់ស្ការក្រុមអ្នកប្រមាញ់ ខណៈដែលសត្វស្លាបបានហោះហើរទៅប្រាប់សត្វដទៃទៀតអំពីគ្រោះថ្នាក់។

ចំណាំ: អ្នកអាចបន្តរឿងនេះដោយបន្ថែមឧបសគ្គថ្មីៗ ឬបង្កើតតួអង្គថ្មីៗ ដើម្បីធ្វើឱ្យរឿងកាន់តែមានភាពគួរឱ្យចាប់អារម្មណ៍។ ឧទាហរណ៍ អាចបន្ថែមតួអង្គមនុស្សល្អម្នាក់ដែលចង់ជួយសង្គ្រោះព្រៃភ្នំ ឬបន្ថែមសត្វវេទមន្តដែលមកជួយនាគរាជ។


ក្នុងភូមិតូចមួយដែលនៅជាប់ព្រៃភ្នំ មានក្មេងប្រុសម្នាក់ឈ្មោះ សុខ។ សុខ ជាក្មេងដែលចូលចិត្តធម្មជាតិខ្លាំងណាស់។ គេតែងតែចំណាយពេលទំនេររបស់ខ្លួនដើរលេងក្នុងព្រៃភ្នំ សង្កេតមើលសត្វ និងរុក្ខជាតិ។ សុខ ຮູ້ស្ទាត់ជាមួយព្រៃភ្នំនេះដូចជាផ្ទះរបស់ខ្លួន។

ថ្ងៃមួយ សុខបានឮពីអ្នកភូមិថា ព្រៃភ្នំកំពុងតែបាត់បង់សត្វព្រៃជាច្រើន ដោយសារតែការប្រមាញ់ និងការកាប់បំផ្លាញព្រៃឈើ។ សុខ មានការព្រួយបារម្ភខ្លាំងណាស់ គេសម្រេចចិត្តធ្វើអ្វីមួយដើម្បីជួយសង្គ្រោះព្រៃភ្នំ។


សុខ បានសម្រេចចិត្តចូលទៅក្នុងព្រៃភ្នំដើម្បីស្វែងរកនាគរាជ។ គេគិតថា នាគរាជអាចជួយគេបាន។ បន្ទាប់ពីដើរស្វែងរកយ៉ាងយូរ សុខក៏បានជួបនឹងនាគរាជនៅក្នុងអាណាចក្រសត្វ។

នាគរាជបានស្វាគមន៍សុខយ៉ាងកក់ក្តៅ។ សុខបានប្រាប់នាគរាជអំពីស្ថានភាពរបស់ព្រៃភ្នំ ហើយបានសុំឱ្យនាគរាជជួយ។ នាគរាជបានស្ដាប់ការប្រាប់របស់សុខដោយយកចិត្តទុកដាក់។ គាត់បានដឹងថា បញ្ហានេះមិនអាចដោះស្រាយបានដោយងាយស្រួលនោះទេ។

នាគរាជ និងសុខបានរួមគ្នាបង្កើតផែនការដើម្បីការពារព្រៃភ្នំ។ ពួកគេបានសម្រេចចិត្តប្រើវិធីផ្សេងៗគ្នាដើម្បីបញ្ឈប់ការប្រមាញ់ និងការកាប់បំផ្លាញព្រៃឈើ។ ឧទាហរណ៍ ពួកគេអាចបង្កើតរបងការពារព្រៃភ្នំ ឬប្រើអំណាចវេទមន្តដើម្បីបញ្ជៀសអ្នកប្រមាញ់។

សុខបានត្រឡប់ទៅភូមិវិញ ហើយបានប្រាប់អ្នកភូមិទាំងអស់អំពីផែនការរបស់ពួកគេ។ អ្នកភូមិភាគច្រើនបានយល់ព្រមជួយសង្គ្រោះព្រៃភ្នំ។ ពួកគេបានចូលរួមក្នុងការปลูกដើមឈើ និងការឃាត់ការប្រមាញ់។

ខណៈពេលដែលសុខ និងនាគរាជកំពុងតែបង្កើតផែនការដើម្បីការពារព្រៃភ្នំ ក៏មានគ្រោះធម្មជាតិមួយកើតឡើង។ ភ្លៀងធ្លាក់ខ្លាំងបណ្តាលឲ្យមានទឹកជំនន់ និងគំរាមកំហែងដល់អាណាចក្រសត្វ។

សត្វទាំងអស់ត្រូវបានបង្ខំឱ្យរត់គេចពីទឹកជំនន់។ នាគរាជបានប្រើអំណាចវេទមន្តរបស់ខ្លួនដើម្បីបង្កើតជាជញ្ជាំងទឹកដើម្បីទប់ទឹកជំនន់ ខណៈដែលសុខ និងសត្វផ្សេងទៀតបានជួយគ្នាសង្គ្រោះសត្វដែលដំណើរការលឿនមិនទាន់។ សត្វក្តាន់បានប្រើកម្លាំងរបស់ខ្លួនដើម្បីជួយសង្គ្រោះសត្វតូចៗ ខណៈដែលសត្វស្លាបបានហោះហើរទៅប្រាប់សត្វដែលនៅឆ្ងាយអំពីគ្រោះថ្នាក់។

បន្ទាប់ពីទឹកជំនន់ស្រកចុះ អាណាចក្រសត្វបានរងការខូចខាតយ៉ាងធ្ងន់ធ្ងរ។ សត្វទាំងអស់បានសហការគ្នាដើម្បីសាងសង់អាណាចក្រឡើងវិញ។ សុខ និងនាគរាជបានបង្កើតផែនការថ្មីសម្រាប់អាណាចក្រ ដែលមានការត្រៀមខ្លួនប្រឆាំងនឹងគ្រោះធម្មជាតិបានកាន់តែប្រសើរឡើង។

ពួកគេបានសាងសង់ផ្ទះខ្ពស់ៗ ដើម្បីការពារពីទឹកជំនន់ និងបានปลูกដើមឈើបន្ថែមទៀតដើម្បីការពារដីពីការបាក់ដី។ សត្វទាំងអស់បានសហការគ្នាយ៉ាងខ្ជាប់ខ្ជួន ហើយក្នុងរយៈពេលដ៏ខ្លី អាណាចក្រសត្វក៏បានកសាងឡើងវិញបានយ៉ាងស្រស់ស្អាត។

បន្ទាប់ពីឆ្លងកាត់ឧបសគ្គជាច្រើន អាណាចក្រសត្វបានក្លាយជាកន្លែងដ៏រឹងមាំ និងសុខសាន្ត។ សត្វទាំងអស់រស់នៅដោយសុខសាន្ត និងមានសុភមង្គល ហើយព្រៃភ្នំក៏ក្លាយជាកន្លែងដ៏ស្រស់ស្អាតម្ដងទៀត។

សុខ និងនាគរាជបានក្លាយជាមិត្តភក្តិដ៏ល្អបំផុត។ ពួកគេបានសន្យាថានឹងការពារព្រៃភ្នំនេះរួមគ្នាជារៀងរហូត។ ហើយសត្វទាំងអស់ក៏បានសន្យាថានឹងរស់នៅប្រកបដោយសុខសាន្ត និងអភិរក្សធម្មជាតិ។

ចំណាំ: អ្នកអាចបន្ថែមឧបសគ្គផ្សេងៗទៀត ដូចជា ភ្លើងឆាបឆេះព្រៃ ការប្រែប្រួលអាកាសធាតុ ឬសត្វចម្លែកដែលមកបំផ្លាញអាណាចក្រ។ អ្នកក៏អាចបន្ថែមតួអង្គថ្មីៗ ដូចជា អ្នកវិទ្យាសាស្ត្រដែលមកសិក្សាពីព្រៃភ្នំ ឬអ្នកនយោបាយដែលចង់អភិវឌ្ឍព្រៃភ្នំ។

រឿងពស់អ្នកតាព្រៃភ្នំ

 រឿងពស់អ្នកតាព្រៃភ្នំ

ជំពូកទី១៖ ការប្រជុំជាលើកដំបូង

ក្នុងព្រៃភ្នំដ៏ស្រុកស្រួលមួយ មានពស់ធំមួយក្បាល ឈ្មោះថា នាគរាជ។ នាគរាជមានប្រាជ្ញាឈ្លាតវៃ និងមានអំណាចវេទមន្តខ្លាំងក្លា។ ថ្ងៃមួយ ខណៈពេលដែលនាគរាជកំពុងសម្រាកនៅក្រោមដើមឈើធំមួយ ក៏មានក្មេងប្រុសម្នាក់ឈ្មោះ សុខ បានលួចចូលមកក្នុងព្រៃភ្នំ។

សុខ ជាក្មេងដែលចូលចិត្តធម្មជាតិ ហើយតែងតែចូលមកលេងក្នុងព្រៃភ្នំនេះ។ ដោយមិនបានប្រុងប្រយ័ត្ន សុខ បានដើរមកដល់ទីតាំងរបស់នាគរាជ ហើយបានឃើញនាគរាជកំពុងដេក។ សុខ ភ្ញាក់ផ្អើលណាស់ ប៉ុន្តែមិនបានរត់គេចទេ គេបានឈប់មើលនាគរាជយ៉ាងដិតដល់។

នាគរាជដឹងថាមានមនុស្សមក ក៏បើកភ្នែកឡើងមើល។ ទោះបីជាមានរូបរាងដ៏ធំ និងគួរឲ្យខ្លាចក៏ដោយ តែនាគរាជមានសំឡេងស្រទន់ និងមានចិត្តល្អ។ នាគរាជបានសួរសុខថា “កូនមកធ្វើអីនៅទីនេះ?” សុខ បានប្រាប់នាគរាជថា គេចូលមកលេងក្នុងព្រៃភ្នំ ហើយមិនបានដឹងថានឹងបានជួបនាគរាជទេ។

ជំពូកទី២៖ មិត្តភាពដ៏មិននឹកស្មាន

ពីការជួបគ្នាលើកដំបូងនោះ សុខ និងនាគរាជក៏បានក្លាយជាមិត្តភក្តិគ្នា។ នាគរាជបានបង្រៀនសុខពីចំណេះដឹងផ្សេងៗ អំពីព្រៃភ្នំ អំពីសត្វព្រៃ និងអំពីអំណាចវេទមន្ត។ សុខក៏បានប្រាប់នាគរាជអំពីជីវិតរបស់មនុស្ស និងអំពីបញ្ហាផ្សេងៗដែលកើតឡើងនៅក្នុងសង្គម។

ពួកគេបានចំណាយពេលជាមួយគ្នាជារៀងរាល់ថ្ងៃ ដើរលេងក្នុងព្រៃភ្នំ ហើយបានជួយគ្នាទៅវិញទៅមក។ នាគរាជបានជួយសុខព្យាបាលពេលដែលសុខឈឺ ហើយសុខក៏បានជួយនាគរាជដោះស្រាយបញ្ហាផ្សេងៗដែលកើតឡើងនៅក្នុងព្រៃភ្នំ។

ជំពូកទី៣៖ ការប្រឈមមុខនឹងគ្រោះថ្នាក់

ថ្ងៃមួយ មានក្រុមអ្នកប្រមាញ់មួយក្រុមបានចូលមកក្នុងព្រៃភ្នំដើម្បីប្រមាញ់សត្វ។ ពួកគេបានឮពីរឿងនាគរាជ ហើយចង់ចាប់នាគរាជទៅលក់យកប្រាក់។ នាគរាជនិងសុខបានដឹងពីគម្រោងរបស់ក្រុមអ្នកប្រមាញ់ ហើយបានសម្រេចចិត្តប្រឆាំង។

នាគរាជបានប្រើអំណាចវេទមន្តរបស់ខ្លួនដើម្បីបញ្ជៀសក្រុមអ្នកប្រមាញ់ ហើយសុខក៏បានជួយនាគរាជដោយការប្រើប្រាស់ចំណេះដឹងអំពីព្រៃភ្នំដែលខ្លួនបានរៀនពីនាគរាជ។ ទីបំផុត ពួកគេក៏បានបណ្ដេញក្រុមអ្នកប្រមាញ់ចេញពីព្រៃភ្នំបានសម្រេច។

ជំពូកទី៤៖ ការលាគ្នា

បន្ទាប់ពីហេតុការណ៍នោះ សុខបានដឹងថា ខ្លួនមិនអាចនៅជាមួយនាគរាជបានយូរទេ ព្រោះខ្លួនត្រូវតែត្រឡប់ទៅរស់នៅជាមួយគ្រួសារវិញ។ នាគរាជក៏យល់ពីសុខដែរ ហើយបានអនុញ្ញាតឲ្យសុខត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញ។ មុននឹងលាគ្នា នាគរាជបានផ្តល់ឱ្យសុខនូវការការពារ និងបានសន្យាថានឹងជួបគ្នានៅថ្ងៃណាមួយ។

សុខ និងនាគរាជបានលាគ្នាដោយមានទឹកភ្នែក។ ទោះបីជាពួកគេត្រូវបែកគ្នាក៏ដោយ តែមិត្តភាពរបស់ពួកគេនៅតែមាន។ សុខបានត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញដោយមានការចងចាំដ៏ស្រស់ស្អាតអំពីនាគរាជ និងព្រៃភ្នំ។

ចំណាំ: រឿងនេះអាចបន្តតាមការស្រមៃរ


រឿងដំណើរផ្សងព្រេងរបស់ អារី និង សុទ្ធា

 រឿងដំណើរផ្សងព្រេងរបស់ អារី និង សុទ្ធា ជិះសត្វស្លាបទៅកាន់ពិភពមន្តអាគម

ជំពូកទី១៖ ការចាប់ផ្ដើមដ៏អស្ចារ្យ

អារី និង សុទ្ធា ជាបងប្អូនភ្លោះដែលមានចិត្តចង់ដឹងចង់ឃើញខ្លាំង។ ពួកគេរស់នៅក្នុងភូមិតូចមួយ ហើយតែងតែស្រមៃចង់បានដំណើរផ្សងព្រេងដ៏អស្ចារ្យ។ មួយថ្ងៃនោះ ខណៈពួកគេកំពុងលេងនៅក្នុងព្រៃ ពួកគេបានរកឃើញគុហាមួយដែលមានពន្លឺចែងចាំងចេញមក។ ដោយមានចិត្តចង់ដឹងចង់ឃើញ ពួកគេបានចូលទៅក្នុងគុហានោះ។

នៅខាងក្នុងគុហា ពួកគេបានឃើញសត្វស្លាបពីរក្បាលដែលមានពណ៌ស្រស់ស្អាត និងមានភ្នែកដ៏ភ្លឺចាំង។ សត្វស្លាបទាំងពីរបាននិយាយទៅកាន់ពួកគេថា “យើងជាសត្វស្លាបពីពិភពមន្តអាគម ហើយយើងត្រូវការជំនួយពីអ្នកទាំងពីរ”។ បន្ទាប់មក សត្វស្លាបបានប្រាប់ពួកគេពីបញ្ហាមួយដែលកំពុងកើតឡើងនៅក្នុងពិភពមន្តអាគម ហើយត្រូវការឲ្យពួកគេជួយដោះស្រាយ។

ជំពូកទី២៖ ដំណើរទៅកាន់ពិភពមន្តអាគម

ដោយមិនស្ទាកស្ទើរ អារី និង សុទ្ធា បានយល់ព្រមជួយសត្វស្លាបទាំងពីរ។ សត្វស្លាបបានប្រើអំណាចវេទមន្ត ធ្វើឲ្យអារី និង សុទ្ធា អាចយល់ភាសាសត្វ ហើយបានអញ្ជើញពួកគេឡើងខ្នងរបស់ពួកគេ។ បន្ទាប់មក សត្វស្លាបបានហើរចេញពីគុហា ហើយហោះឆ្ពោះទៅកាន់ពិភពមន្តអាគម។

ក្នុងដំណើរហោះហើរ អារី និង សុទ្ធា បានឃើញទេសភាពដ៏អស្ចារ្យជាច្រើន ដែលពួកគេមិនเคยបានឃើញពីមុនមក។ ពួកគេបានហោះឆ្លងកាត់ព្រៃឈើដែលមានដើមឈើយក្ស ឆ្លងកាត់ទន្លេដែលមានទឹកជ្រោះ ហើយឆ្លងកាត់ភ្នំដែលមានពពកហ៊ុំព័ទ្ធ។

ជំពូកទី៣៖ ការប្រឈមមុខនឹងបញ្ហា

នៅពេលដែលអារី និង សុទ្ធា មកដល់ពិភពមន្តអាគម ពួកគេបានដឹងថាបញ្ហាដែលសត្វស្លាបបានប្រាប់គឺមានទំហំធំជាងអ្វីដែលពួកគេគិត។ មានមេធ្មប់អាក្រក់ម្នាក់កំពុងប្រើអំណាចវេទមន្តដើម្បីបំផ្លាញពិភពមន្តអាគម។

អារី និង សុទ្ធា បានសម្រេចចិត្តជួយសង្គ្រោះពិភពមន្តអាគម។ ពួកគេបានប្រើប្រាស់ភាពឆ្លាតវៃ និងចិត្តក្លាហានរបស់ពួកគេ ដើម្បីដោះស្រាយបញ្ហានេះ។ ពួកគេបានប្រយុទ្ធជាមួយសត្វចម្លែក បានដោះស្រាយបុណ្យការ ហើយបានរៀនអំពីអំណាចវេទមន្ត។

ជំពូកទី៤៖ ការបញ្ចប់ដ៏រីករាយ

បន្ទាប់ពីឆ្លងកាត់ឧបសគ្គជាច្រើន អារី និង សុទ្ធា ក៏បានទៅដល់ទីតាំងរបស់មេធ្មប់អាក្រក់។ ពួកគេបានប្រយុទ្ធជាមួយមេធ្មប់អាក្រក់យ៉ាងក្លាហាន ហើយទីបំផុតក៏បានយកឈ្នះ។ ពិភពមន្តអាគមត្រូវបានសង្គ្រោះ ហើយប្រជាជនទាំងអស់បានសប្បាយរីករាយ។

អារី និង សុទ្ធា បានទទួលការកោតសរសើរពីប្រជាជននៅក្នុងពិភពមន្តអាគម។ មុននឹងចាកចេញ សត្វស្លាបទាំងពីរបានផ្តល់រង្វាន់ដ៏មានតម្លៃឲ្យពួកគេ ហើយបានអញ្ជើញពួកគេមកលេងពិភពមន្តអាគមនៅពេលណាដែលពួកគេចង់បាន។ អារី និង សុទ្ធា បានត្រឡប់មកផ្ទះវិញដោយមានការចងចាំដ៏អស្ចារ្យ និងមិត្តភាពថ្មី។

ចំណាំ: នេះគឺជារឿ


រឿងពុកចុង

 រឿងពុកចុង

តួអង្គ:

 * សុខា: ក្មេងស្រីអាយុ 12 ឆ្នាំ ឪពុកម្តាយបានទៅប្រទេសក្រៅ

 * លោក សុខ: ពុកចុងរបស់សុខា ជាមនុស្សស្លូតបូត ចិត្តល្អ

 * អារី: ប្អូនប្រុសបង្កើតរបស់សុខា អាយុ 8 ឆ្នាំ

ទីកន្លែង: ផ្ទះ

ពេលវេលា: ថ្ងៃអាទិត្យ ព្រឹក

[ចាប់ផ្ដើម]

សុខា និង អារី កំពុងលេងបាល់នៅក្នុងផ្ទះ

សុខា: អារី ខ្ញុំនឹកប៉ាម៉ាក់ណាស់!

អារី: បងសុខាក៏នឹកដែរមែនទេ?

សុខា: មែនហើយ ប៉ុន្តែយើងមានពុកចុងនៅទីនេះ ពុកចុងយើងល្អណាស់

សុខា និង អារី ងាកទៅមើលលោកសុខ ដែលកំពុងរៀបចំអាហារពេលព្រឹកនៅក្នុងផ្ទះបាយ

អារី: ពុកចុង ពុកចុង! បងសុខានិយាយថា ពុកចុងល្អណាស់!

លោក សុខ: (ញញឹម) ពុកចុងសប្បាយចិត្តណាស់ដែលកូនៗនិយាយបែបនេះ ពុកចុងព្យាយាមធ្វើអ្វីៗឲ្យល្អបំផុតសម្រាប់កូនៗទាំងពីរនាក់

សុខា: ពុកចុង ប៉ាម៉ាក់នឹងត្រឡប់មកវិញនៅពេលណា?

លោក សុខ: កូនសុខា ប៉ាម៉ាក់នឹងត្រឡប់មកវិញឆាប់ៗនេះហើយ ពួកគេគ្រាន់តែមានការងារច្រើននៅទីនោះប៉ុណ្ណោះ

អារី: ពុកចុង ពេលប៉ាម៉ាក់មកវិញ យើងនឹងទៅលេងសួនច្បារគ្នាទាំងអស់គ្នាបានទេ?

លោក សុខ: បានដែរ ពុកចុងនឹងនាំកូនៗទៅលេងសួនច្បារ ហើយយើងនឹងទៅហូបអាហារឆ្ងាញ់ៗជាមួយគ្នា

គ្រួសារទាំងបីនាក់ញញឹមដាក់គ្នា បរិយាកាសក្នុងផ្ទះកក់ក្តៅ

លោក សុខ: ប៉ុន្តែឥឡូវនេះ មកញ៉ាំអាហារពេលព្រឹកសិនទៅ ពុកចុងធ្វើនំប៉័ងសាំងវិចឲ្យកូនៗហើយ

សុខា: អរគុណពុកចុង!

អារី: ពុកចុងធ្វើអាហារឆ្ងាញ់ណាស់!

ពួកគេទាំងបីនាក់អង្គុយជុំគ្នាញ៉ាំអាហារពេលព្រឹកដោយរីករាយ

[ចប់]

ចំណាំ: អ្នកអាចបន្តរឿងនេះដោយបន្ថែមព័ត៌មានលម្អិតអំពីជីវិតប្រចាំថ្ងៃរបស់គ្រួសារនេះ ឬបង្កើតเหตุការណ៍ថ្មីៗដើម្បីធ្វើឲ្យរឿងកាន់តែគួរឱ្យចាប់អារម្មណ៍។ ឧទាហរណ៍ អាចបន្ថែមតួអង្គមិត្តភក្តិរបស់សុខា ឬបង្កើតហេតុការណ៍ដែលសុខា និង អារី ជួយពុកចុងធ្វើការងារផ្ទះ។

គន្លឹះក្នុងការបង្កើតរឿង:

 * ជ្រើសរើសតួអង្គដែលអ្នកចូលចិត្ត: អ្នកអាចបង្កើតតួអង្គដែលមានចរិតលក្ខណៈខុសៗគ្នា ដើម្បីធ្វើឲ្យរឿងកាន់តែមានភាពសប្បាយរីករាយ

 * បង្កើតស្ថានការណ៍ដែលน่าสนใจ: ស្ថានការណ៍ដែលអ្នកបង្កើតគួរតែធ្វើឲ្យអ្នកអានចង់ដឹងចង់ឃើញ និងចូលរួមអារម្មណ៍ទៅនឹងតួអង្គ

 * ប្រើភាសាដែលសាមញ្ញ និងងាយយល់: ភាសាដែលអ្នកប្រើគួរតែសមស្របទៅនឹងអាយុរបស់អ្នកអាន

 * បង្កើតបរិយាកាស: ការបង្កើតបរិយាកាសនឹងជួយឲ្យអ្នកអានមានអារម្មណ៍ដូចជាកំពុងស្ថិតនៅក្នុងរឿងនោះដែរ

ចង់បានជំនួយបន្ថែមទៀតទេ? អ្នកអាចប្រាប់ខ្ញុំបន្ថែមអំពីរឿងដែលអ្នកចង់បង្កើត ឧទាហរណ៍ អ្នកចង់ឲ្យរឿងមានចុងបញ្ចប់បែបណា ឬអ្នកចង់បន្ថែមតួអង្គប្រភេទណា ខ្ញុំនឹងជួយអ្នកបង្កើតរឿងដ៏អស្ចារ្យមួយ។


រឿង សេដ្ឋីលោភលាន់

 សេដ្ឋីលោភលាន់

บทนำ

ក្នុងទីក្រុងមួយដែលមានភាពរុងរឿង មានសេដ្ឋីចាស់ម្នាក់ឈ្មោះ សុខា ដែលមានទ្រព្យសម្បត្តិច្រើនសន្ធឹកសន្ធាប់។ ទោះបីជាមានទ្រព្យសម្បត្តិច្រើនប៉ុណ្ណាក៏ដោយ សុខាក៏នៅតែមានចិត្តលោភលាន់ ចង់បានទ្រព្យសម្បត្តិកាន់តែច្រើនទៀត។

การดำเนินเรื่อง

ថ្ងៃមួយ សុខាបានឮពីអ្នកធ្វើដំណើរម្នាក់អំពីកោះមួយដែលមានមាស និងពេជ្រច្រើន។ សុខាបានរំភើបចិត្តខ្លាំងណាស់ ហើយបានសម្រេចចិត្តធ្វើដំណើរទៅកាន់កោះនោះដោយខ្លួនឯង។ គាត់បានយកទ្រព្យសម្បត្តិមួយចំនួនទៅជាមួយ និងជួលនាវាមួយដើម្បីធ្វើដំណើរ។

ការធ្វើដំណើររបស់សុខាមានការលំបាកជាច្រើន ប៉ុន្តែគាត់ក៏មិនបានបោះបង់ចិត្តដែរ។ ទីបំផុត គាត់ក៏បានមកដល់កោះដែលគាត់បានឮដំណឹង។ នៅលើកោះនោះ សុខាបានឃើញមាស និងពេជ្រពិតប្រាកដដូចដែលគាត់បានឮ។ គាត់បានចាប់ផ្ដើមប្រមូលមាស និងពេជ្រទាំងអស់ដែលគាត់ឃើញ ដោយមិនគិតពីអ្វីផ្សេងទៀត។

จุดเปลี่ยน

ខណៈពេលដែលសុខាកំពុងតែប្រមូលមាស និងពេជ្រនោះ ស្រាប់តែមានព្យុះកំបុតតបក់មក។ នាវារបស់សុខាត្រូវបានខូចខាតយ៉ាងធ្ងន់ធ្ងរ ហើយមាស និងពេជ្រទាំងអស់ដែលគាត់ប្រមូលបានក៏ត្រូវលិចក្នុងសមុទ្រទៅ។ សុខាត្រូវបានទឹកសមុទ្រកក់យកទៅឆ្ងាយ ហើយគាត់ក៏បាត់បង់អ្វីៗគ្រប់យ៉ាងដែលគាត់មាន។

บทสรุป

រឿងរ៉ាវរបស់សុខាបានបង្ហាញឱ្យឃើញថា ទ្រព្យសម្បត្តិមិនអាចទិញសុភមង្គលបានទេ ហើយការលោភលាន់នឹងនាំមកនូវទុក្ខវេទនា។ សុខាបានបាត់បង់អ្វីៗគ្រប់យ៉ាងដោយសារតែចិត្តលោភលាន់របស់គាត់เอง។ រឿងរ៉ាវនេះជាការក្រើនរំលឹកដល់យើងទាំងអស់គ្នាថា យើងគួរតែពេញចិត្តនឹងអ្វីដែលយើងមាន ហើយមិនគួរលោភលាន់ចង់បានអ្វីដែលមិនមែនជារបស់យើង។

ข้อคิด

 * ទ្រព្យសម្បត្តិមិនអាចទិញសុភមង្គលបានទេ

 * ការលោភលាន់នឹងនាំមកនូវទុក្ខវេទនា

 * យើងគួរតែពេញចិត្តនឹងអ្វីដែលយើងមាន

คำถามเพิ่มเติม:

 * คุณต้องการให้เรื่องราวมีตอนจบที่แตกต่างออกไปหรือไม่?

 * คุณต้องการเพิ่มตัวละครอื่นๆ เข้าไปในเรื่องหรือไม่?

 * คุณต้องการให้เรื่องราวมีความซับซ้อนมากขึ้นหรือไม่?

ตัวอย่างการพัฒนาเรื่อง:

 * การจบแบบมีความหวัง: សុខាអាចនឹងរៀនសូតពីកំហុសរបស់ខ្លួន ហើយក្លាយជាមនុស្សដែលមានចិត្តសប្បុរស និងចែករំលែកទ្រព្យសម្បត្តិជាមួយអ្នកដទៃ

 * การเพิ่มตัวละคร: អាចបន្ថែមតួអក្សរជាអ្នកប្រាជ្ញដែលបានប្រាប់សុខាអំពីគ្រោះថ្នាក់នៃការលោភលាន់

 * การเพิ่มความซับซ้อน: អាចបន្ថែមឧបសគ្គផ្សេងៗ ដូចជា សត្វចម្លែក ឬជនអាក្រក់ដែលព្យាយាមប្លន់ទ្រព្យសម្បត្តិរបស់សុខា

หมายเหตุ: เรื่องราวนี้เป็นเพียงเรื่องแต่งขึ้นเพื่อเป็นอุทาหรณ์เตือนใจให้คนเราไม่ควรโลภมากเกินไป


រឿង សេដ្ឋី និងអ្នកបំរើស្រី

 សេដ្ឋី និងអ្នកបំរើស្រី

บทนำ

ក្នុងវិមានដ៏ប្រណិតមួយនៅកណ្តាលទីក្រុង មានសេដ្ឋីវ័យក្មេងម្នាក់ឈ្មោះ រិទ្ធី ដែលមានទ្រព្យសម្បត្តិច្រើនសន្ធឹកសន្ធាប់។ រិទ្ធីមានអ្នកបំរើស្រីម្នាក់ឈ្មោះ ស្រីមុំ ដែលមានចិត្តស្លូតបូកសរសេរ និងស្រស់ស្អាត។ ទោះបីជាមានឋានៈខុសគ្នាក៏ដោយ រិទ្ធី និង ស្រីមុំ មានអារម្មណ៍ពិសេសចំពោះគ្នា។

การดำเนินเรื่อง

ថ្ងៃមួយ រិទ្ធីកំពុងអង្គុយផឹកតែក្នុងសួន ហើយបានហៅស្រីមុំមកជួប។

 * រិទ្ធី: ស្រីមុំ អូនមកនេះ បងមានរឿងចង់ប្រាប់

 * ស្រីមុំ: មានអីបង? ស្រីមុំស្ដាប់

 * រិទ្ធី: អូនដឹងទេ បងចាប់អារម្មណ៍អូនខ្លាំងណាស់ អូនមានចិត្តល្អ និងស្លូតបូកសរសេរណាស់

 * ស្រីមុំ: (ក្រហមមុខ) បង... បងកំពុងលេងសើចជាមួយស្រីមុំទេ?

 * រិទ្ធី: បងមិនបានលេងសើចទេ បងនិយាយពិត បងស្រឡាញ់អូន

 * ស្រីមុំ: (ស្រឡាំងកាំង) បង... បងមានអ្វីដែលចង់ប្រាប់ស្រីមុំទៀតទេ?

 * រិទ្ធី: បងចង់ឲ្យអូនជាប្រពន្ធបង អូនព្រមទេ?

 * ស្រីមុំ: (ភ្ញាក់ផ្អើល) បង... ស្រីមុំ... ស្រីមុំមិនអាចទទួលយកបានទេ បងជាសេដ្ឋី មានស្រីស្អាតៗជាច្រើនដែលស្រលាញ់បង បងមកស្រឡាញ់ស្រីមុំដែលជាអ្នកបំរើបានដោយរបៀបណា?

 * រិទ្ធី: សម្រាប់បង សម្រស់ និងទ្រព្យសម្បត្តិមិនសំខាន់ទេ បងចង់បានប្រពន្ធដែលមានចិត្តបរិសុទ្ធ ដូចជាអូន

 * ស្រីមុំ: (ទឹកភ្នែកហូរ) បង... ស្រីមុំ... ស្រីមុំសប្បាយចិត្តណាស់ដែលបានឮពាក្យបង តែស្រីមុំខ្លាចថា គ្រួសារបងនឹងមិនព្រមទេ

 * រិទ្ធី: បងនឹងទៅនិយាយជាមួយគ្រួសារបងផ្ទាល់ បងសន្យាថា បងនឹងធ្វើអ្វីៗគ្រប់យ៉ាងដើម្បីឲ្យយើងបាននៅជាមួយគ្នា

จุดเปลี่ยน

ទោះបីជារិទ្ធីព្យាយាមយ៉ាងណាក៏ដោយ គ្រួសាររបស់គាត់មិនព្រមឲ្យគាត់រៀបការជាមួយស្រីមុំដែរ ព្រោះគិតថាស្រីមុំមានឋានៈទាបជាងគាត់។ ស្រីមុំ និង រិទ្ធី មានចិត្តសោកសៅខ្លាំងណាស់ ប៉ុន្តែពួកគេទាំងពីរនាក់ក៏បានសម្រេចចិត្តបែកគ្នាដើម្បីសុភមង្គលរបស់គ្នាទៅវិញទៅមក។

บทสรุป

រឿងរ៉ាវស្នេហារបស់រិទ្ធី និង ស្រីមុំ បានបញ្ចប់ដោយទុក្ខវេទនា។ វាបង្ហាញឲ្យឃើញថា ស្នេហាមិនអាចឈ្នះអំណាចនៃសង្គម និងទំនៀមទម្លាប់បានទេ។ ទោះបីជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ស្នេហារបស់ពួកគេទាំងពីរនាក់នឹងនៅក្នុងចិត្តរបស់ពួកគេជារៀងរហូត។

หมายเหตุ: เรื่องราวนี้เป็นเพียงเรื่องแต่งขึ้นเพื่อความบันเทิงเท่านั้น อาจมีการปรับเปลี่ยนเนื้อหาได้ตามความเหมาะสม

คำถามเพิ่มเติม:

 * คุณต้องการให้เรื่องราวจบลงแบบมีความหวังหรือไม่?

 * คุณต้องการเพิ่มตัวละครอื่นๆ เข้าไปในเรื่องหรือไม่?

 * คุณต้องการให้เรื่องราวมีความซับซ้อนมากขึ้นหรือไม่?

ตัวอย่างการพัฒนาเรื่อง:

 * การจบแบบมีความหวัง:

   * រិទ្ធី និង ស្រីមុំ អាចនឹងหนีចេញពីគ្រួសារទៅរស់នៅជាមួយគ្នានៅកន្លែងផ្សេង

   * គ្រួសាររបស់រិទ្ធីអាចនឹងយอมรับស្រីមុំនៅពេលក្រោយ នៅពេលដែលឃើញពីសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ពួកគេ

 * การเพิ่มตัวละคร:

   * អាចបន្ថែមតួអក្សរជាមេធាវីដែលជួយរិទ្ធីនិងស្រីមុំដោះស្រាយបញ្ហា

   * អាចបន្ថែមតួអក្សរជាមិត្តភក្តិដ៏ស្មោះត្រង់ដែលគាំទ្រស្នេហារបស់ពួកគេ

 * การเพิ่มความซับซ้อน:

   * អាចបន្ថែមឧបសគ្គផ្ស


រឿង ព្យុះកម្មរលកស្នេហ៍

 ព្យុះកម្មរលកស្នេហ៍

บทนำ

ณ ខេត្តកំពត ដែលមានទេសភាពធម្មជាតិស្រស់ស្អាត មានយុវជនស្រីម្នាក់ឈ្មោះ ស្រីមុំ ជាកូនក្រមុំភូមិ មានចិត្តស្លូតបូកសរសេរ និងមានមុខមាត់ស្រស់ស្អាត។ នាងមានបេះដូងស្នេហ៍ចំពោះយុវជនម្នាក់ឈ្មោះ សុខា ដែលជាកូនប្រុសម្នាក់ក្នុងភូមិដែរ មានបុគ្គលិកលក្ខណៈស្លូតបូកសរសេរ មានចិត្តសប្បុរស និងមានទេពកោសល្យខាងតន្ត្រី។

การดำเนินเรื่อง

ស្រីមុំ និង សុខា បានជួបគ្នាតាំងពីកុមារភាព ហើយបានធំដឹងក្ដីឡើងមកជាមួយគ្នា។ ពួកគេទាំងពីរបានចាប់ផ្ដើមមានអារម្មណ៍ស្រឡាញ់គ្នាបន្តិចម្តិចម្តងៗ ប៉ុន្តែទាំងពីរនាក់សុទ្ធតែខ្មាស់អៀនក្នុងការប្រាប់អារម្មណ៍របស់ខ្លួន។

ថ្ងៃមួយ ពេលដែលពួកគេទាំងពីរនាក់ដើរលេងនៅริมទន្លេ សុខាក៏បានប្រមូលក្លាហានប្រាប់ស្រីមុំថា៖

 * “ស្រីមុំ ខ្ញុំមានរឿងចង់ប្រាប់អូនណាស់”

 * “មានអីទៅ សុខា? អូនស្ដាប់” ស្រីមុំឆ្លើយទៅវិញដោយមុខក្រហមក្រហាយ។

 * “ខ្ញុំ...ខ្ញុំស្រលាញ់អូនណាស់ ស្រីមុំ” សុខានិយាយទៅកាន់ស្រីមុំដោយភ្នែកពោរពេញទៅដោយសេចក្ដីស្នេហ៍។

 * “ខ្ញុំ...ខ្ញុំក៏ស្រលាញ់បងដែរ សុខា” ស្រីមុំនិយាយទៅវិញដោយសំឡេងញាប់ញ័រ។

ពួកគេទាំងពីរបានឱបគ្នាយ៉ាងកក់ក្តៅ ហើយបានសន្យាថានឹងស្រឡាញ់គ្នាជារៀងរហូត។

จุดเปลี่ยน

ប៉ុន្តែសុភមង្គលរបស់ពួកគេមិនបានយូរទេ ព្រោះមានបុរសម្នាក់ទៀតឈ្មោះ រិទ្ធី ដែលជាកូនចៅម្នាក់ក្នុងភូមិ មានលុយកាក់ច្រើន មានរថយន្តប្រណីត ហើយមានមុខមាត់សង្ហា បានមកសុំស្រីមុំធ្វើជាប្រពន្ធ។ ឪពុកម្តាយរបស់ស្រីមុំចង់ឲ្យស្រីមុំរៀបការជាមួយរិទ្ធី ព្រោះគិតថារិទ្ធីជាបុរសម្នាក់ដែលមានអនាគតល្អ និងអាចផ្ដល់ជីវិតដ៏ប្រណីតដល់ស្រីមុំបាន។

ស្រីមុំមិនចង់រៀបការជាមួយរិទ្ធីទេ ព្រោះនាងស្រលាញ់តែសុខាម្នាក់ឯង។ សុខាក៏មិនចង់បាត់បង់ស្រីមុំដែរ ប៉ុន្តែគ្រួសាររបស់គាត់មានฐานะខ្សត់បន្តិច ហើយគាត់ក៏មិនមានអ្វីដែលនឹងផ្ដល់ឲ្យស្រីមុំបានច្រើនដូចរិទ្ធីដែរ។

ความขัดแย้ง

ស្រីមុំ និង សុខា បានឈ្លោះប្រកែកគ្នាជាញឹកញាប់ ព្រោះពួកគេទាំងពីរនាក់មិនដឹងថាត្រូវធ្វើយ៉ាងណាទើបនឹងអាចនៅជាមួយគ្នាបាន។ ស្រីមុំព្យាយាមបដិសេធរិទ្ធី ប៉ុន្តែរិទ្ធីមិនព្រមបោះបង់ ហើយបានប្រើគ្រប់វិធីដើម្បីទាក់ទាញស្រីមុំ។

จุดจบ

ទីបំផុត ស្រីមុំបានសម្រេចចិត្តរៀបការជាមួយរិទ្ធី ដើម្បីឲ្យឪពុកម្តាយរបស់នាងសប្បាយចិត្ត។ សុខាមានចិត្តសោកសៅខ្លាំងណាស់ ប៉ុន្តែគាត់ក៏បានព្យាយាមបង្ខំចិត្តទទួលយកការពិតនេះ។

บทสรุป

រឿងរ៉ាវស្នេហារបស់ស្រីមុំនិងសុខា បានបញ្ចប់ដោយទុក្ខវេទនា។ វាបង្ហាញឲ្យឃើញថា ស្នេហាមិនអាចឈ្នះអំណាចនៃលុយកាក់ និងឋានៈបានទេ។ ប៉ុន្តែទោះបីជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ស្នេហារបស់ពួកគេទាំងពីរនាក់នឹងនៅក្នុងចិត្តរបស់ពួកគេជារៀងរហូត។

2-


បន្ថែមព័ត៌មានជីវិតរបស់សុខា ដើម្បីជម្រៅរឿងរ៉ាវ

ការងារ និងស្ថានភាពជីវិត

 * កសិករវ័យក្មេង: ដើម្បីបន្ថែមភាពផ្ទុយគ្នានៃជីវិតរបស់សុខា និងរិទ្ធី យើងអាចបង្កើតឱ្យសុខាជាកសិករវ័យក្មេងដែលមានចិត្តស្លូតបូកសរសេរ ចូលចិត្តធ្វើស្រែចំការ និងមានចំណង់ចំណូលចិត្តក្នុងការបង្កើតសិល្បៈពីធម្មជាតិ ដូចជា ឆ្លាក់ឈើ ឬច្នៃបាត។ ការងាររបស់គាត់បង្ហាញពីភាពសាមញ្ញ ប៉ុន្តែពោរពេញទៅដោយសេចក្តីស្រឡាញ់ចំពោះធម្មជាតិ និងជីវិតសាមញ្ញ។

 * ការតស៊ូជីវិត: សុខាជួបប្រទះការលំបាកក្នុងការរកប្រាក់ចំណូល ដើម្បីចិញ្ចឹមជីវិតគ្រួសារ និងបង់ប្រាក់កម្ចាយប្រាក់ដើម្បីរៀបការជាមួយស្រីមុំ។ ការលំបាកទាំងនេះបានធ្វើឱ្យគាត់កាន់តែមានឆន្ទៈក្នុងការបង្កើតអនាគតដ៏ភ្លឺស្វាងជាមួយស្រីមុំ។

 * មិត្តភក្តិ និងសហគមន៍: សុខាមានមិត្តភក្តិដែលស្មោះត្រង់ និងគាំទ្រគាត់เสมอ ពួកគេជួយគាត់ក្នុងការធ្វើការងារផ្ទះ និងផ្តល់កម្លាំងចិត្ត។ សហគមន៍ក៏មានសារៈសំខាន់ចំពោះសុខា ព្រោះវាជាកន្លែងដែលគាត់បានធំឡើង និងបានជួបស្រីមុំ។

ការអភិវឌ្ឍតួអក្សរ

 * ភាពស្មោះត្រង់ និងស្លូតបូកសរសេរ: សុខាជាមនុស្សស្មោះត្រង់ ស្លូតបូកសរសេរ និងមានចិត្តសប្បុរស។ គាត់តែងតែគិតពីអ្នកដទៃជាមុន ហើយត្រៀមខ្លួនជួយเหลือអ្នកដទៃគ្រប់ពេល។

 * ការតស៊ូ: ទោះបីជីវិតមានការលំបាកប៉ុណ្ណាក៏ដោយ សុខាក៏មិនបានបោះបង់ក្តីសុបិនរបស់គាត់ឡើយ។ គាត់តស៊ូប្រឹងប្រែងដើម្បីសម្រេចគោលដៅរបស់ខ្លួន។

 * សិល្បៈ: សុខាមានទេពកោសល្យខាងសិល្បៈ ដែលជារឿងដែលធ្វើឲ្យគាត់ខុសគ្នាពីមនុស្សដទៃ។ សិល្បៈជួយឱ្យគាត់បង្ហាញអារម្មណ៍ និងគំនិតរបស់គាត់។

ការបន្ថែមបរិបទ

 * ពិធីបុណ្យប្រពៃណី: អាចបន្ថែមពិធីបុណ្យប្រពៃណីនៃភូមិដើម្បីបង្ហាញពីវប្បធម៌ និងជីវិតប្រចាំថ្ងៃរបស់សុខា និងស្រីមុំ។ ពិធីទាំងនេះអាចជាឱកាសដ៏ល្អសម្រាប់ពួកគេក្នុងការបង្ហាញសេចក្តីស្រឡាញ់ចំពោះគ្នា។

 * ធម្មជាតិ: បន្ថែមព័ត៌មានអំពីទំនាក់ទំនងរបស់សុខាជាមួយធម្មជាតិ ដូចជា ការដើរលេងក្នុងព្រៃ ការនេសាទ ឬការសង់ផ្ទះតូចមួយនៅក្នុងព្រៃ។ នេះនឹងជួយបង្ហាញពីភាពសាមញ្ញ និងសេចក្តីស្រឡាញ់ធម្មជាតិរបស់គាត់។

ឧទាហរណ៍ការសន្ទនា

 * ស្រីមុំ: "បងសុខា អូនចូលចិត្តរូបចម្លាក់ដែលបងធ្វើណាស់ វាស្អាតណាស់"

 * សុខា: "អរគុណហើយ អូនស្រីមុំ។ បងធ្វើវាដោយក្តីស្រឡាញ់ ដូចជាបងធ្វើវាសម្រាប់អូនដែរ"

ការបន្ថែមទាំងនេះនឹងធ្វើឱ្យតួអក្សររបស់សុខាកាន់តែមានជីវិត និងធ្វើឱ្យរឿងរ៉ាវកាន់តែน่าสนใจ។

តើអ្នកចង់បន្ថែមអ្វីផ្សេងទៀតទៅក្នុងរឿងនេះទេ? ឧទាហរណ៍ អ្នកអាចបន្ថែមឧបសគ្គផ្សេងទៀតដើម្បីធ្វើឱ្យរឿងរ៉ាវកាន់តែស្មុគស្មាញ ឬបង្កើតការបញ្ចប់ដែលមិននឹកស្មាន។

3-

ឧបសគ្គ និងការបញ្ចប់ដែលមិននឹកស្មានសម្រាប់រឿង "ព្យុះកម្មរលកស្នេហ៍"

ឧបសគ្គបន្ថែម

 * អាថ៌កំបាំងក្នុងអតីតកាល: បង្កើតអាថ៌កំបាំងមួយអំពីអតីតកាលរបស់គ្រួសារស្រីមុំ ឬសុខា ដូចជា ការប្រជែងគ្នារវាងគ្រួសារពីមុន ឬការស្លាប់ដ៏អាថ៌កំបាំងរបស់សាច់ញាតិ។ អាថ៌កំបាំងនេះអាចជាឧបសគ្គដ៏ធំមួយដែលធ្វើឱ្យស្នេហារបស់ពួកគេប្រឈមមុខនឹងការលំបាក។

 * ការច្រណែននិងការប្រឆាំង: បង្កើតតួអក្សរបន្ថែម ដូចជា មិត្តស្រីចាស់របស់សុខា ឬបងប្អូនស្រីរបស់ស្រីមុំ ដែលច្រណែននឹងស្នេហារបស់ពួកគេ ហើយព្យាយាមបំបែកពួកគេ។

 * ការបាត់បង់: បង្កើតស្ថានការណ៍ដែលធ្វើឱ្យសុខា ឬស្រីមុំម្នាក់ក្នុងចំណោមពីរនាក់បាត់បង់អ្វីមួយដែលសំខាន់ ដូចជា ការបាត់បង់ការងារ ការបាត់បង់សមាជិកគ្រួសារ ឬការបាត់បង់សុខភាព។ ការបាត់បង់នេះអាចធ្វើឱ្យពួកគេប្រឈមមុខនឹងការសម្រេចចិត្តដ៏លំបាក។

ការបញ្ចប់ដែលមិននឹកស្មាន

 * ការបែកគ្នាដើម្បីជួបគ្នាវិញ: បន្ទាប់ពីប្រឈមមុខនឹងឧបសគ្គជាច្រើន សុខា និងស្រីមុំបានសម្រេចចិត្តបែកគ្នាដើម្បីឱ្យគ្នាទៅរកសុភមង្គលផ្ទាល់ខ្លួន។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ បន្ទាប់ពីប៉ុន្មានឆ្នាំ ពួកគេបានជួបគ្នាវិញ ហើយបានដឹងថាពួកគេនៅតែស្រឡាញ់គ្នា។

 * ការបាត់បង់ម្នាក់ក្នុងចំណោមពីរនាក់: មានហេតុការណ៍មិនបានរំពឹងទុកកើតឡើង ដែលបណ្តាលឱ្យសុខា ឬស្រីមុំម្នាក់ក្នុងចំណោមពីរនាក់បាត់បង់ជីវិត។ ការបញ្ចប់បែបនេះអាចនឹងធ្វើឱ្យអ្នកអានមានអារម្មណ៍សោកសៅ ប៉ុន្តែក៏អាចជាការបញ្ចប់ដែលមានអត្ថន័យផងដែរ។

 * ការប្រែក្លាយជាមិត្តភាព: បន្ទាប់ពីប្រឈមមុខនឹងឧបសគ្គជាច្រើន សុខា និងស្រីមុំបានសម្រេចចិត្តប្រែក្លាយទំនាក់ទំនងរបស់ពួកគេពីស្នេហាទៅជាមិត្តភាពដ៏ស្មោះស្ម័គ្រ។ ការបញ្ចប់បែបនេះបង្ហាញពីភាពពិតនៃជីវិត ដែលមិនមែនស្នេហាទាំងអស់អាចបញ្ចប់ដោយរីករាយ។

ឧទាហរណ៍ស្ថានការណ៍បន្ថែម:

 * សុខាបានរកឃើញថា គាត់មានជំងឺធ្ងន់ធ្ងរ ហើយមិនចង់ឱ្យស្រីមុំត្រូវបានចងភ្ជាប់ជាមួយគាត់។ គាត់បានសម្រេចចិត្តបែកគ្នាជាមួយស្រីមុំ ដើម្បីឱ្យនាងបានរកអ្នកដែលល្អជាងគាត់។

 * រិទ្ធីបានបង្កើតគម្រោងដ៏អាក្រក់មួយដើម្បីបំផ្លាញជីវិតរបស់សុខា ដើម្បីឱ្យគាត់អាចទទួលបានស្រីមុំ។ សុខា និងស្រីមុំត្រូវប្រឹងប្រែងដើម្បីបង្ការគម្រោងនេះ។

 * មានសង្គ្រាមបាក់ដៃបាក់ជើងកើតឡើងនៅក្នុងភូមិ ហើយសុខាត្រូវបានបង្ខំឱ្យទៅចូលរួមក្នុងការប្រយុទ្ធ។ ស្រីមុំបានរង់ចាំសុខាត្រឡប់មកវិញដោយមានក្តីសង្ឃឹម។

ការបន្ថែមឧបសគ្គ និងការបញ្ចប់ដែលមិននឹកស្មានទាំងនេះនឹងធ្វើឱ្យរឿងរ៉ាវ "ព្យុះកម្មរលកស្នេហ៍" កាន់តែមានភាពស្មុគស្មាញ និងน่าสนใจยิ่งขึ้น ហើយអាចបង្កើតអារម្មណ៍ផ្សេងៗគ្នាដល់អ្នកអាន។


រឿង ស្នេហាអ្នកមាននិងអ្នកក្រ

 រឿង ស្នេហាអ្នកមាននិងអ្នកក្រ

សោភា៖ (កំពុងដើរលក់នំបញ្ចុក) "នំបញ្ចុកៗ! នំបញ្ចុកក្តៅៗ!"

វិចិត្រ៖ (ចេញពីឡានប៊ីអឹម) "អូ! ម៉េចក៏ស្រស់ស្អាតម្ល៉េះ? ញ៉ាំនំបញ្ចុកម្តងមើល។"

សោភា៖ (ញញឹមទាំងខ្មាស់អៀន) "ចាស! សូមអញ្ជើញបង។ តើបងចង់ញ៉ាំប៉ុន្មានចាន?"

វិចិត្រ៖ "២ចានសិន។ តើអូនឈ្មោះអ្វីដែរ?"

សោភា៖ "ខ្ញុំឈ្មោះសោភាចាស។"

វិចិត្រ៖ "ឈ្មោះស្អាតដូចម្ចាស់វាដែរ។ ខ្ញុំឈ្មោះវិចិត្រ។"

សោភា៖ (ក្រោមៗ) "សូមទោសបង កុំនិយាយអញ្ចឹង។ ខ្ញុំគ្រាន់តែអ្នកលក់នំធម្មតាទេ។"

វិចិត្រ៖ "អូនកុំនិយាយអញ្ចឹង។ បងមើលឃើញភាពស្មោះត្រង់និងការខិតខំរបស់អូន។"

សោភា៖ "តែយើងខុសគ្នាឆ្ងាយណាស់បង។ បងជាអ្នកមាន ឯខ្ញុំ..."

វិចិត្រ៖ "បងមិនខ្វល់ពីរឿងនោះទេ។ បងចង់ស្គាល់អូនច្រើនទៀត។ ថ្ងៃស្អែកបងមកទិញនំអូនទៀត។"

សោភា៖ (ញញឹមទាំងមានសង្ឃឹម) "ចាស បើបងពេញចិត្ត..."

វិចិត្រ៖ "បងសូមលេខទូរស័ព្ទអូនបានទេ? បងចង់និយាយជាមួយអូនច្រើនទៀត។"

សោភា៖ "ចាស..." (សរសេរលេខទូរស័ព្ទឱ្យ)

វិចិត្រ៖ "អរគុណច្រើនណាស់។ នំឆ្ងាញ់ណាស់។ ថ្ងៃស្អែកជួបគ្នាទៀតណា។"

សោភា៖ (មើលតាមវិចិត្រដែលកំពុងដើរចេញ) "ចាស... ជួបគ្នាថ្ងៃស្អែក..."

[ពីរសប្តាហ៍ក្រោយមក]

វិចិត្រ៖ "សោភា... បងចង់និយាយអ្វីមួយជាមួយអូន។"

សោភា៖ "មានរឿងអ្វីហ្នឹងបង?"

វិចិត្រ៖ "បងដឹងថាយើងស្គាល់គ្នាមិនទាន់យូរទេ។ តែបងមានអារម្មណ៍ពិសេសជាមួយអូន។"

សោភា៖ "បង... កុំលេងសើចអី។ យើងមកពីពិភពខុសគ្នា។"

វិចិត្រ៖ "បងមិនខ្វល់ពីរឿងនោះទេ។ បងស្រលាញ់ចិត្តល្អ និងភាពស្មោះត្រង់របស់អូន។"

សោភា៖ (ទឹកភ្នែកហូរ) "តែគ្រួសាររបស់បងនឹងមិនព្រមទេ..."

វិចិត្រ៖ "បងនឹងនិយាយជាមួយពួកគាត់។ សូមអូនទុកចិត្តបង។"

សោភា៖ "បង... អូនក៏មានអារម្មណ៍ដូចគ្នាដែរ។"

វិចិត្រ៖ (ឱបសោភា) "យើងនឹងឆ្លងកាត់វាជាមួយគ្នា។ បងសន្យា។"

សោភា៖ "អរគុណបង សម្រាប់ការជឿជាក់លើអូន។"

វិចិត្រ៖ "អូនធ្វើឱ្យបងមានសុភមង្គល។ នេះទើបជាការចាប់ផ្តើម។"

[ផ្នែកដំបូងនៅដដែល...]

សោភា៖ (ទឹកមុខក្រៀមក្រំ) "ឪពុកខ្ញុំគាត់ឈឺជំងឺទឹកនោមផ្អែមអស់ជាង៥ឆ្នាំហើយ។ គាត់ត្រូវចាក់ថ្នាំអាំងស៊ុយលីនរាល់ថ្ងៃ។ ថ្នាំមួយខែអស់ជាង២០មុឺនរៀល។ គាត់ធ្លាប់ជាជាងកាត់ដេរ តែឥឡូវភ្នែកគាត់ស្រវាំង មិនអាចធ្វើការបានទៀតទេ។"

វិចិត្រ៖ "អូ... ពិបាកមែនទែន។ ចុះម្តាយអូនគាត់ធ្វើការអ្វីដែរ?"

សោភា៖ "ម្តាយខ្ញុំគាត់ក្រោកពីម៉ោង៣ទៀបភ្លឺ ដើម្បីធ្វើនំបញ្ចុកលក់។ ពេលថ្ងៃ គាត់ទៅបោកគក់ខោអាវឱ្យគេតាមផ្ទះ។ ល្ងាចឡើង គាត់ទៅជួយលាងចានឱ្យហាងបាយមួយទៀត។ គាត់ធ្វើការស្ទើរតែគ្មានពេលសម្រាក។"

វិចិត្រ៖ "ម្តាយអូនពូកែមែនទែន។ ចុះបងប្អូនអូនមានទេ?"

សោភា៖ "ខ្ញុំមានប្អូនស្រីម្នាក់ កំពុងរៀនថ្នាក់ទី១២។ គាត់ក៏ជួយម្តាយធ្វើនំពេលទំនេរដែរ។ យើងព្យាយាមជួយគ្នា ដើម្បីកុំឱ្យម្តាយហត់ពេក។ ពេលខ្លះ ខ្ញុំឃើញគាត់យំម្នាក់ឯងពេលយប់។ គាត់គិតថាយើងដេកអស់ហើយ តែពិតទៅខ្ញុំឮគាត់កន្ទក់កន្ទេញរាល់យប់។"

វិចិត្រ៖ (ក្តុកក្តួលចិត្ត) "អូនមានម្តាយល្អណាស់។"

សោភា៖ "ចាស... ម្តាយខ្ញុំគាត់មិនដែលត្អូញត្អែរទេ។ ទោះបីជាពេលខ្លះគាត់ឈឺខ្លួន ក៏គាត់នៅតែទ្រាំធ្វើការ។ គាត់តែងប្រាប់ថា សុខចិត្តហត់នឿយ ឱ្យតែកូនបានរៀនសូត្រ។ ខ្ញុំសន្យានឹងខ្លួនឯងថា ពេលរៀនចប់ ខ្ញុំនឹងរកការងារល្អធ្វើ ដើម្បីឱ្យគាត់បានឈប់សម្រាក។"

វិចិត្រ៖ "អូនមានចិត្តល្អណាស់។ ម្តាយអូនច្បាស់ជាមានមោទនភាពនឹងអូនណាស់។"

សោភា៖ "រាល់ថ្ងៃ មុនចេញទៅរៀន ខ្ញុំតែងទៅក្រាបជើងម្តាយ។ គាត់ថើបក្បាលខ្ញុំ ហើយប្រាប់ថា 'កូនទៅរៀនឱ្យបានពូកែណា។ កុំបារម្ភពីផ្ទះពេក។' តែខ្ញុំដឹងថា បើខ្ញុំមិនជួយរកលុយទេ យើងពិបាករស់ណាស់។"

វិចិត្រ៖ "បងយល់ពីទឹកចិត្តអូន។ អូនជាក្មេងស្រីដ៏ល្អម្នាក់។ តើអូនត្រូវការជំនួយអ្វីទេ?"

សោភា៖ (ញញឹមទាំងទឹកភ្នែក) "អរគុណបងច្រើន។ គ្រាន់តែបងស្តាប់រឿងរ៉ាវរបស់ខ្ញុំ ក៏ធ្វើឱ្យខ្ញុំមានកម្លាំងចិត្តច្រើនណាស់ទៅហើយ។"

[បន្តដល់ចប់ដូចមុន...]

[ផ្នែកដំបូងនៅដដែល... រហូតដល់ការជួបគ្នាលើកដំបូង បន្ទាប់មក...]

[មួយខែក្រោយមក នៅផ្ទះវិចិត្រ]

ម្តាយវិចិត្រ៖ "ម៉ែឮថាកូនកំពុងជួបនារីម្នាក់? តើនាងជាកូនចៅអ្នកណា?"

វិចិត្រ៖ "នាងឈ្មោះសោភា។ នាងកំពុងរៀនគណនេយ្យ ហើយខិតខំរកលុយរៀនដោយខ្លួនឯង។"

ម្តាយវិចិត្រ៖ (មុខក្រញូវ) "អ្នកលក់នំតាមផ្លូវនោះមែនទេ? វិចិត្រ ម៉ែមិនព្រមទេ! យើងជាគ្រួសារមានកិត្តិយស។ ឪពុកឯងជាអតីតរដ្ឋមន្ត្រី។"

វិចិត្រ៖ "ម៉ែ! សោភាជាមនុស្សល្អ។ នាងមានការអប់រំ មានគោលដៅច្បាស់លាស់។"

ម្តាយវិចិត្រ៖ "តែនាងមិនសមនឹងគ្រួសារយើងទេ។ ម៉ែមានកូនស្រីលោកឧកញ៉ាម្នាក់ដែលសមនឹងឯង..."

[នៅផ្ទះសោភា]

ម្តាយសោភា៖ "កូន... ម៉ាក់ព្រួយបារម្ភណាស់។ គេថាប្រុសនោះជាកូនអ្នកមាន។"

សោភា៖ "គាត់មិនមើលងាយយើងទេម៉ាក់។ គាត់គោរពការខិតខំរបស់យើង។"

ម្តាយសោភា៖ "ម៉ាក់ខ្លាចកូនឈឺចាប់។ អ្នកមានគេមិនងាយទទួលយកអ្នកក្រទេ។"

[នៅហាងកាហ្វេមួយ]

វិចិត្រ៖ "បងនឹងនិយាយជាមួយម៉ែបង។ គាត់នឹងយល់..."

សោភា៖ "បង... មិត្តភក្តិបងក៏ចាប់ផ្តើមនិយាយដាក់យើងហើយ។ ពួកគេថាខ្ញុំលេងស្នេហាជាមួយបងដើម្បីលុយ។"

វិចិត្រ៖ "បងមិនខ្វល់ពីពាក្យចចាមអារ៉ាមទេ។ បងស្គាល់ចិត្តអូនច្បាស់។"

សោភា៖ (ទឹកភ្នែកហូរ) "ខ្ញុំមិនចង់ឱ្យបងជួបបញ្ហាជាមួយគ្រួសារទេ។ ប្រហែលជាយើងគួរតែបញ្ចប់..."

វិចិត្រ៖ (កាន់ដៃសោភា) "អូនស្តាប់បងសិន។ បងមិនខ្វល់ថាអូនជាអ្នកមានឬអ្នកក្រទេ។ បងស្រលាញ់ចិត្តល្អ និងភាពស្មោះត្រង់របស់អូន។"

[នៅក្រុមហ៊ុនវិចិត្រ]

មិត្តរួមការងារ១៖ "ឮថាឯងកំពុងដើរជាមួយអ្នកលក់នំ? តើឯងគិតម៉េចដែរ?"

វិចិត្រ៖ "នាងជាមនុស្សពូកែ កំពុងរៀនចប់សាកលវិទ្យាល័យ។"

មិត្តរួមការងារ២៖ "តែប្រពន្ធនាយកក្រុមហ៊ុនចង់ណែនាំប្អូនស្រីគាត់ឱ្យឯងស្គាល់។ បើឯងរៀបការជាមួយនាង អនាគតការងារឯងនឹងភ្លឺស្វាង។"

វិចិត្រ៖ (ខឹង) "ខ្ញុំមិនប្តូរស្នេហាពិតជាមួយនឹងមុខតំណែងទេ។"

[នៅសាលារៀន]

មិត្តរួមថ្នាក់៖ "សោភា ឯងមានសំណាងណាស់។ ប្រយ័ត្នគេថាឯងជាស្រីរកសុី..."

សោភា៖ (ឈឺចាប់) "ខ្ញុំស្រលាញ់គាត់ដោយចិត្តស្មោះ។ ខ្ញុំមិនដែលគិតពីលុយគាត់ទេ។"

[នៅផ្ទះវិចិត្រម្តងទៀត]

ម្តាយវិចិត្រ៖ "បើឯងនៅតែចង់យកនាង ម៉ែនឹងដកឈ្មោះឯងចេញពីក្រុមហ៊ុន។"

វិចិត្រ៖ "ម៉ែ! ម៉ែមិនធ្លាប់បង្រៀនកូនឱ្យមើលងាយអ្នកក្រទេ។ សោភាជាមនុស្សល្អ។ សូមម៉ែផ្តល់ឱកាសឱ្យនាងម្តង។"

[ផ្នែកបញ្ចប់នៅដដែល...]

[នៅការិយាល័យវិចិត្រ]

នាយកក្រុមហ៊ុន៖ "វិចិត្រ ខ្ញុំចង់ផ្តល់ឱកាសឱ្យអ្នក។ យើងនឹងបើកសាខាថ្មីនៅសិង្ហបុរី។ អ្នកអាចទៅធ្វើជានាយកសាខានៅទីនោះ។"

វិចិត្រ៖ (ភ្ញាក់ផ្អើល) "ពិតមែនទេលោក? នេះជាឱកាសល្អណាស់។"

នាយកក្រុមហ៊ុន៖ "តែមានលក្ខខណ្ឌមួយ... អ្នកត្រូវបញ្ចប់ទំនាក់ទំនងជាមួយនារីលក់នំនោះ។ ហើយរៀបការជាមួយប្អូនស្រីប្រពន្ធខ្ញុំ។"

វិចិត្រ៖ (ស្ងៀមស្ងាត់)

[នៅសាកលវិទ្យាល័យ]

សាស្ត្រាចារ្យ៖ "សោភា អូនជាសិស្សពូកែម្នាក់។ គ្រូសូមណែនាំអូនទៅធ្វើការនៅធនាគារបរទេសមួយ។ ខែច្រើន មានឱកាសទៅបន្តការសិក្សានៅក្រៅប្រទេសទៀត។"

សោភា៖ "អរគុណគ្រូច្រើន។ នេះជាឱកាសដ៏ល្អសម្រាប់ខ្ញុំ និងគ្រួសារខ្ញុំ។"

សាស្ត្រាចារ្យ៖ "តែអូនត្រូវទៅហ្វឹកហាត់នៅថៃ៦ខែ។ ហើយបើធ្វើការនៅធនាគារនោះ អូនត្រូវផ្លាស់ទៅធ្វើការនៅភ្នំពេញ។"

[នៅហាងកាហ្វេ]

សោភា៖ "បង... ខ្ញុំមានឱកាសការងារល្អមួយ។"

វិចិត្រ៖ "បងក៏មានដែរ។ តែ..."

សោភា៖ "យើងទាំងពីរនាក់មានជម្រើសពិបាក។ ខ្ញុំត្រូវទៅថៃ ហើយក្រោយមកទៅភ្នំពេញ។"

វិចិត្រ៖ "ឯបងត្រូវទៅសិង្ហបុរី... តែត្រូវរៀបការជាមួយអ្នកផ្សេង។"

សោភា៖ (ទឹកភ្នែកហូរ) "បើខ្ញុំមិនយកឱកាសនេះ ខ្ញុំនឹងមិនអាចជួយគ្រួសារបានល្អទេ។ ម្តាយខ្ញុំចាស់ហើយ ឪពុកខ្ញុំក៏ឈឺ..."

វិចិត្រ៖ "បងយល់... តែបងមិនចង់បាត់បង់អូនទេ។"

សោភា៖ "ហើយបងវិញ? នេះជាឱកាសតែមួយគត់សម្រាប់អនាគតបង។"

វិចិត្រ៖ "បងមិនអាចរស់នៅជាមួយអ្នកដែលបងមិនស្រលាញ់បានទេ។ ទោះបីមានតួនាទីធំយ៉ាងណា។"

សោភា៖ "តែគ្រួសាររបស់បងនឹង..."

វិចិត្រ៖ (កាន់ដៃសោភា) "បងមានគំនិតមួយ។ យើងអាចរង់ចាំគ្នា។ អូនទៅថៃ៦ខែ ធ្វើការនៅភ្នំពេញ។ បងនឹងស្វែងរកការងារថ្មី ដោយមិនពឹងលើក្រុមហ៊ុនគ្រួសារ។"

សោភា៖ "តែបងនឹងលំបាក..."

វិចិត្រ៖ "បងជឿថា បើយើងខិតខំ យើងនឹងអាចរស់នៅជាមួយគ្នាដោយមិនត្រូវការជំនួយពីនរណា។ បងនឹងបង្កើតអាជីវកម្មផ្ទាល់ខ្លួន។"

សោភា៖ (ញញឹមទាំងទឹកភ្នែក) "បង... អូននឹងរង់ចាំបង។ យើងនឹងតស៊ូជាមួយគ្នា។"

វិចិត្រ៖ "នេះជាការសម្រេចចិត្តដ៏លំបាក តែបងដឹងថាវាត្រឹមត្រូវ។ បងនឹងរង់ចាំអូនត្រឡប់មកវិញ។"

 កម្ពុជា៖ ប្រទេសនៃវប្បធម៌ ធម្មជាតិ និងប្រាសាទបុរាណ

កម្ពុជា ជាប្រទេសមួយដែលមានទេសភាពដ៏ស្រស់ស្អាត វប្បធម៌ដ៏សម្បូរបែប និងប្រាសាទបុរាណដ៏អស្ចារ្យ។ ប្រទេសនេះមានទាក់ទាញភ្ញៀវទេសចរជាច្រើនមកពីទូទាំងពិភពលោក ដើម្បីមកទស្សនាទីកន្លែងទេសចរណ៍ដ៏ល្បីឈ្មោះជាច្រើន។

តំបន់ទេសចរណ៍ល្បីៗនៅកម្ពុជា

 * អង្គរវត្ត (Angkor Wat): ជាប្រាសាទបុរាណដ៏ធំបំផុតនៅលើពិភពលោក និងជាបេតិកភណ្ឌពិភពលោក។ អង្គរវត្តមានស្ថាបត្យកម្មដ៏អស្ចារ្យ និងបានក្លាយជានិមិត្តរូបរបស់កម្ពុជា។

   

 * សៀមរាប: ជាទីក្រុងដែលស្ថិតនៅជិតអង្គរវត្ត និងជាមជ្ឈមណ្ឌលទេសចរណ៍ដ៏សំខាន់មួយនៅកម្ពុជា។

   

 * ភ្នំគូលែន: ជាភ្នំមួយដែលមានប្រាសាទបុរាណជាច្រើន និងជាទីតាំងដ៏ល្អសម្រាប់ការដើរលេង និងទស្សនាទេសភាព។

   

 * កំពង់សោម: ជាទីក្រុងឆ្នេរដ៏ពេញនិយមមួយនៅកម្ពុជា ដែលមានឆ្នេរខ្សាច់ស ទឹកសមុទ្រថ្លា និងសណ្ឋាគារជាច្រើន។

   

 * ភ្នំពេញ: ជារាជធានីនៃកម្ពុជា និងជាទីក្រុងដែលមានប្រវត្តិសាស្រ្តយូរលាយ មានវត្តអារាម សារមន្ទីរ និងផ្សារដ៏ចំរុះ។

   

តំបន់ទេសចរណ៍ផ្សេងៗទៀត

កម្ពុជាមានតំបន់ទេសចរណ៍ផ្សេងៗទៀតជាច្រើន ដូចជា កោះកុង កែប រតនគិរី មណ្ឌលគិរី និងបាត់ដំបង។ តំបន់ទាំងនេះមានទេសភាពធម្មជាតិដ៏ស្រស់ស្អាត ជាពិសេសព្រៃឈើ ភ្នំ ទន្លេ និងទឹកធ្លាក់។

ការធ្វើដំណើរទៅកម្ពុជា

ការធ្វើដំណើរទៅកម្ពុជាគឺងាយស្រួលណាស់ មានជើងហោះហើរត្រង់ទៅកាន់កម្ពុជាពីប្រទេសជាច្រើន។ នៅក្នុងប្រទេសកម្ពុជា អ្នកអាចជិះរថយន្ត ម៉ូតូ ឬកង់បីដើម្បីធ្វើដំណើរទៅកាន់ទីកន្លែងផ្សេងៗ។

ចំណាំ: ដើម្បីទទួលបានព័ត៌មានបន្ថែមអំពីការធ្វើដំណើរទៅកម្ពុជា អ្នកអាចទាក់ទងទៅកាន់ក្រសួងទេសចរណ៍កម្ពុជា។

តើអ្នកចង់ដឹងព័ត៌មានបន្ថែមអំពីតំបន់ទេសចរណ៍ណាមួយនៅកម្ពុជាទេ? ឧទាហរណ៍ អ្នកចង់ដឹងពីរបៀបធ្វើដំណើរទៅកាន់អង្គរវត្ត ឬអ្នកចង់ដឹងពីអាហារដែលគួរសាកល្បងនៅកម្ពុជា។


រឿងស្នេហាអ្នកមាន និងអ្នកក្រ៖ ព្រះអាទិត្យនិងផ្កាយ (ជាមួយតួអង្គនិយាយឆ្លើយឆ្លង)

ជួយបង្កើតរឿង ស្នេហាអ្នកមាននិងអ្នកក្រមានតួង្គនិយាយឆ្លើយឆ្លងគ្នា

រឿងស្នេហាអ្នកមាន និងអ្នកក្រ៖ ព្រះអាទិត្យនិងផ្កាយ (ជាមួយតួអង្គនិយាយឆ្លើយឆ្លង)

សេចក្តីសង្ខេប:

រឿងនេះប្រាប់ពីស្នេហារវាងអារីយ៉ា កូនប្រុសច្បងរបស់គ្រួសារអ្នកមានបំផុតម្នាក់ក្នុងប្រទេស និងសុខា ក្មេងស្រីកំពុងតែប្រឹងប្រែងរស់នៅដោយខ្លួនឯង។ ទោះបីជាមកពីពិភពលោកផ្សេងគ្នា ប៉ុន្តែពួកគេទាំងពីរបានជួបគ្នា និងកើតស្នេហាដ៏ខ្លាំងក្លា។ តើស្នេហារបស់ពួកគេនឹងអាចប្រឈមមុខនឹងឧបសគ្គទាំងឡាយដែលកើតឡើងពីភាពខុសគ្នានៃឋានៈសង្គម និងការប្រឆាំងពីគ្រួសាររបស់អារីយ៉ាបានទេ?

តួអង្គ:

អារីយ៉ា: កូនប្រុសច្បងរបស់គ្រួសារអ្នកមាន មានចិត្តសប្បុរស និងចង់បានសេរីភាពក្នុងការជ្រើសរើសជីវិតរបស់ខ្លួន។

សុខា: ក្មេងស្រីកំពុងតែប្រឹងប្រែងរស់នៅដោយខ្លួនឯង ដើម្បីចិញ្ចឹមគ្រួសារ។ នាងជាក្មេងស្រីឆ្លាតវៃ ក្លាហាន និងមានសុបិនចង់ក្លាយជាអ្នកនិពន្ធ។

លោកមុនី: ឪពុករបស់អារីយ៉ា ជាអ្នកមានអំណាច ចង់ឱ្យកូនប្រុសស្នងការអាជីវកម្មគ្រួសារ។ លោកមុនីមានទស្សនៈបែបបុរាណ ហើយមិនព្រមឱ្យអារីយ៉ាស្រឡាញ់សុខាដែលមានឋានៈសង្គមទាបជាង។

ភានុ: មិត្តភក្តិជិតស្និទ្ធរបស់អារីយ៉ា ជាអ្នកសិល្បៈ តែងតែគាំទ្រការសម្រេចចិត្តរបស់អារីយ៉ា។

 ឈុតទី 1: ការប្រជុំដំបូង

ទីតាំង៖ ផ្សាររាត្រី

អារីយ៉ា៖ (ដើរផ្សារអផ្សុក) មកទៀតហើយ... ជីវិតបែបនេះ គួរឲ្យធុញណាស់។

សុខៈ (ញញឹម) តើអ្នកចាប់អារម្មណ៍សៀវភៅរបស់ខ្ញុំទេ? ខ្ញុំបានសរសេរវាដោយខ្លួនឯង។

អារីយ៉ា៖ (ឈប់មើលសៀវភៅ) អឺ...តើអ្នកសរសេរវាដោយខ្លួនឯងទេ? វាគួរឱ្យចាប់អារម្មណ៍។

សុខៈ បាទ ខ្ញុំ​ចង់​ធ្វើ​ជា​អ្នក​និពន្ធ។

អារីយ៉ា៖ (ញញឹម) ល្អណាស់ ខ្ញុំចូលចិត្តអានសៀវភៅដែរ។

អ្នក​ទាំង​ពីរ​ចាប់​ផ្តើម​និយាយ​គ្នា​ទៅ​វិញ​ទៅ​មក ហើយ​បង្កើត​ទំនាក់​ទំនង​ជា​បណ្តើរៗ។

ឈុតទី២៖ អាថ៌កំបាំងត្រូវបានលាតត្រដាង។

ទីតាំង៖ ផ្ទះអារីយ៉ា

លោក មុនី៖ (ខឹង) ម៉េច​ក៏​ទៅ​រញ៉េរញ៉ៃ​ជាមួយ​ស្រី​នោះ! អ្នកមិនសមនឹងកូនប្រុសរបស់ខ្ញុំទេ។

អារីយ៉ា៖ ប៉ាខ្ញុំស្រលាញ់អ្នក ខ្ញុំនឹងរៀបការជាមួយអ្នក។

លោក មុនី៖ ទេ! ខ្ញុំនឹងមិនអនុញ្ញាតឱ្យកូនប្រុសរបស់ខ្ញុំរៀបការជាមួយមនុស្សសាមញ្ញដូចអ្នកទេ។

អារីយ៉ា៖ (ទាំងទឹកភ្នែក) ប៉ាស្រលាញ់កូនខ្លាំងណាស់។

ឈុតទី 3៖ ការសម្រេចចិត្តដ៏លំបាក

ទីតាំង៖ ហាងកាហ្វេ

បង្គន់៖ (ទឹកភ្នែកហូរ) ខ្ញុំដឹងថាវាមិនអាចទៅរួចទេសម្រាប់យើង អារីយ៉ា ខ្ញុំសុំទោស។

អារីយ៉ា៖ មិនបាច់សុំទោសទេសម្លាញ់។ ខ្ញុំនឹងមិនលែងដៃអ្នកទេ។

បង្គន់៖ តែឪពុក...

អារីយ៉ា៖ ខ្ញុំ​នឹង​ដោះស្រាយ​ដោយ​ខ្លួន​ឯង។

អ្នក​ទាំង​ពីរ​ឱប​គ្នា​យ៉ាង​ណែន។

ឈុតទី 4: ចុងបញ្ចប់

ទីតាំង៖ ព្រលានយន្តហោះ

សុខៈ (សម្លឹងមើលអារីយ៉ាជាលើកចុងក្រោយ) លាហើយ អារីយ៉ា។

អារីយ៉ា៖ (យំ) កុំទៅ។

បង្គន់បានដើរឡើងលើយន្តហោះ។ អ្នក​ទាំង​ពីរ​មិន​ដឹង​ថា​ពេល​ណា​បាន​ជួប​គ្នា​ម្ដង​ទៀត​ទេ។

ឈុតទី ៥៖ ការចាប់ផ្តើមថ្មី។

ទីតាំង៖ ស្ទូឌីយោភាពយន្ត

Areeya: (ញញឹម) ទីបំផុតខ្ញុំអាចសម្រេចក្តីសុបិនរបស់ខ្ញុំបាន។

Areeya ទទួលបានភាពជោគជ័យជាអ្នកដឹកនាំរឿង។ ហើយ​គាត់​មិន​ដែល​ភ្លេច​ការ​សន្យា​ដែល​គាត់​បាន​ធ្វើ​ឱ្យ Toilet ។

ឈុតទី ៦៖ ការជួបជុំគ្នា។

ទីតាំង៖ ពិព័រណ៍សៀវភៅ

អារីយ៉ា៖ (មើលជុំវិញ) តើអ្នកនៅឯណា?...បង្គន់។

បង្គន់ដើរទៅរកអារីយ៉ាស្ងាត់ៗ។

សុខៈ សួស្តី អារីយ៉ា។

អារីយ៉ា៖ (ទឹកភ្នែកហូរ) បង្គន់!

អ្នក​ទាំង​ពីរ​ឱប​គ្នា​យ៉ាង​ណែន។

បញ្ចប់

ចំណាំ៖ រឿងនេះគ្រាន់តែជាឧទាហរណ៍បឋមប៉ុណ្ណោះ។ អ្នកអាចកែសម្រួលខ្លឹមសារ និងតួអក្សរតាមការចូលចិត្តរបស់អ្នក។

ចំណុចសំខាន់នៃការប្រើប្រាស់ Dialogue៖

ធ្វើ​ឱ្យ​វា​គួរ​ឱ្យ​ចាប់​អារម្មណ៍​: ការ​សន្ទនា​ធ្វើ​ឱ្យ​សាច់​រឿង​រស់​រវើក​និង​មាន​ការ​ចូល​រួម​កាន់​តែ​ច្រើន​។

បង្ហាញអារម្មណ៍តួអង្គ៖ តាមរយៈកិច្ចសន្ទនា យើងអាចមើលឃើញយ៉ាងច្បាស់ពីអារម្មណ៍ គំនិត និងបំណងប្រាថ្នារបស់តួអង្គនីមួយៗ។

អភិវឌ្ឍទំនាក់ទំនងតួអក្សរ៖ ការសន្ទនាអនុញ្ញាតឱ្យតួអង្គមានទំនាក់ទំនងគ្នាទៅវិញទៅមក។ នេះធ្វើឱ្យទំនាក់ទំនងរបស់ពួកគេរីកចម្រើនក្នុងទិសដៅគួរឱ្យចាប់អារម្មណ៍។

ដំបូន្មានបន្ថែម៖

បង្កើត​ជម្លោះ៖ ធ្វើ​ឱ្យ​សាច់រឿង​កាន់តែ​ចាប់អារម្មណ៍ ជម្លោះ​រវាង​តួអង្គ​គួរតែ​បង្កើត​ឡើង ដូចជា​ជម្លោះ​រវាង​អា​រី​យ៉ា និង​ឪពុក​។ ឬជម្លោះរវាងស្ថានភាពសង្គមរបស់មនុស្សទាំងពីរ

ការអភិវឌ្ឍន៍តួអក្សរ៖ តួអង្គនីមួយៗគួរតែអភិវឌ្ឍតាមពេលវេលា។ នៅទូទាំងរឿង

បង្កើតបរិយាកាស៖ ប្រើចំណងជើងដើម្បីភ្ជាប់ជាមួយការសន្ទនា។ ដើម្បីបង្កើតបរិយាកាសសមរម្យសម្រាប់ឈុតនោះ។

ប្រើ​ភាសា​ឆើតឆាយ៖ ភាសា​ដែល​ប្រើ​ក្នុង​ការ​សន្ទនា​គួរ​តែ​មាន​ភាព​ស្រស់​ស្អាត និង​ស័ក្តិសម​សម្រាប់​តួ​អក្សរ។

ខ្ញុំសង្ឃឹមថារឿងនេះនឹងមានប្រយោជន៍ក្នុងការបង្កើតការងាររបស់អ្នក។

រឿងស្នេហាកំសត់ក្នុងវាលស្រែ

រឿង ស្នេហាកំសត់ក្នុងវាលស្រែ

ពោល៖ ថ្ងៃមួយនៅរដូវស្រូវទុំ សោភាកំពុងតែច្រូតស្រូវជាមួយគ្រួសាររបស់នាង។ នាងជាកូនស្រីតែមួយគត់របស់តាសំ អ្នកភូមិដែលមានជីវភាពក្រីក្រ។ មិនឆ្ងាយប៉ុន្មាន វិចិត្រកំពុងតែដើរកាត់វាលស្រែ។ គេជាកូនប្រុសរបស់មេភូមិ។

វិចិត្រឈប់ដើរ ហើយសម្លឹងមើលទៅសោភា។ គេមានចិត្តញាប់ញ័រពេលឃើញនាងញញឹមទាំងញើសហូរពេញមុខ។

តួប្រុស និយាយ អូនឯងច្រូតស្រូវពូកែមែន

៖វិចិត្រនិយាយទៅកាន់សោភា។

សោភាងាកមកមើលគេ ហើយញញឹមខ្មាសអៀន។ 

តួស្រីនិយាយបងនិយាយលើកទឹកចិត្តអូនទេ។ អូនគ្រាន់តែជួយឪពុកម្តាយប៉ុណ្ណោះ។

តួប្រុស និយាយ អត់ទេ បងនិយាយពិតមែន។ អូនមានចិត្តល្អណាស់។ បងតែងតែសង្កេតមើលអូនជួយគ្រួសារ។

 សោភាបានក្រសោបកណ្តប់ស្រូវទៅនឹងទ្រូង។

 តួស្រីនិយាយ៖​​ ​អរគុណបង​​  តែ​ យើងមកពីគ្រួសារខុសគ្នា។ បងជាកូនមេភូមិ ឯអូនគ្រាន់តែជាកូនកសិករក្រីក្រ។

វិចិត្រដើរកាន់តែជិតនាង។ 

បងមិនខ្វល់ពីរឿងនោះទេ។ បងគោរពអូនដោយសារចិត្តល្អរបស់អូន។

​​​   ប៉ុន្តែភ្លាមនោះ សំឡេងម្តាយរបស់វិចិត្របានឮឡើង។ 

 វិចិត្រ! កូនធ្វើអ្វីនៅទីនេះ?

វិចិត្រស្ទុះថយក្រោយ។ ​​​​​  ម៉ែ​  កូន

យើងត្រូវទៅផ្ទះឥឡូវ។ ម៉ែមានរឿងសំខាន់ត្រូវនិយាយជាមួយកូន។

​​​​ សោភាឈរស្ងៀម មើលវិចិត្រដើរចេញទៅជាមួយម្តាយរបស់គេ។ ទឹកភ្នែកនាងចាប់ផ្តើមហូរ។ នាងដឹងថា ស្នេហារបស់នាងនិងវិចិត្រមិនអាចទៅរួចទេ។

តាសំ ឪពុករបស់សោភា បានដើរមករកនាង។ 

 កូនសម្លាញ់ កុំទុក្ខព្រួយអី។ ពេលវេលានឹងជួយព្យាបាលគ្រប់យ៉ាង។

សោភាជូតទឹកភ្នែក។ ចាសឪពុក។ យើងបន្តច្រូតស្រូវទៅ។

ស្រូវទុំបក់បោកដោយខ្យល់ ដូចជីវិតដែលពោរពេញទៅដោយឧបសគ្គ។ ប៉ុន្តែសោភានៅតែមានក្តីសង្ឃឹមថា ថ្ងៃណាមួយ ស្នេហាពិតប្រាកដនឹងឈ្នះគ្រប់ការរារាំង។


ភាគទី២​​​ ការសាកល្បង

ពីរសប្តាហ៍ក្រោយមក នៅក្នុងពិធីបុណ្យភូមិ សោភាឃើញវិចិត្រម្តងទៀត។ គេឈរនៅក្រោមដើមស្វាយធំមួយដើម ភ្នែកសម្លឹងរកនាង។

សោភា​  វិចិត្រហៅខ្សឹបៗ។ មកនេះបន្តិច។

សោភាមើលឆ្វេងស្តាំ ហើយដើរទៅរកគេយ៉ាងប្រយ័ត្ន។ បង​​    យើងមិនគួរជួបគ្នាទេ។

បងដឹង។ តែបងមិនអាចបំភ្លេចអូនបានទេ។ ម៉ែបងចង់ឲ្យបងរៀបការជាមួយកូនស្រីពាណិជ្ជករនៅក្រុង។

សោភាងាកមុខចេញ ព្យាយាមលាក់ទឹកភ្នែក។ អញ្ចឹងល្អហើយ។ គេស័ក្តិសមនឹងបង។

វិចិត្រចាប់ដៃនាង។ "តែបងស្រឡាញ់តែអូន។ បងសម្រេចចិត្តហើយ។ បងនឹងប្រាប់ម៉ែថាបងមិនព្រម។"

"កុំធ្វើអញ្ចឹង! សោភាស្រែកខ្សឹបៗ។ បងនឹងធ្វើឲ្យគ្រួសារខឹង។ បងជាកូនតែម្នាក់។ ត្រូវស្តាប់បង្គាប់គាត់។

ចុះបេះដូងបង? តើបងត្រូវធ្វើម៉េចជាមួយវា?

សោភាកៀបទឹកភ្នែក។ យើងត្រូវតែភ្លេចគ្នា។ នេះជាផ្លូវតែមួយគត់។

ស្រាប់តែមានសំឡេងមនុស្សដើរមក។ វិចិត្រត្រូវលាក់ខ្លួនយ៉ាងរហ័ស។ សោភាឈរតែម្នាក់ឯង ទឹកភ្នែកហូរចុះមកដូចទឹកភ្លៀង។

យប់នោះ នៅក្នុងបន្ទប់តូចរបស់នាង សោភាសរសេរសំបុត្រមួយច្បាប់៖

សូមបងកុំខ្វល់ពីអូនទៀត។ ស្នេហារបស់យើងដូចផ្កាក្នុងព្យុះ មិនអាចរស់បានទេ។ អូននឹងរៀនភ្លេចបង។ សូមបងរកសុភមង្គលជាមួយអ្នកដែលស័ក្តិសមនឹងបង។ អូននឹងរក្សាស្នេហានេះក្នុងបេះដូងជារៀងរហូត។

ភាគទី៣ ការមកដល់នៃដួងចិត្តថ្មី

នៅពេលដែលសោភាកំពុងតែព្យាយាមភ្លេចវិចិត្រ រតនៈ ជាគ្រូបង្រៀនវ័យក្មេងប្រចាំសាលាភូមិ បានចាប់ផ្តើមចាប់អារម្មណ៍នាង។ គេតែងតែឃើញសោភាដើរទៅផ្សារជាមួយម្តាយ ហើយសង្កេតឃើញភាពស្រស់ស្អាត និងចិត្តល្អរបស់នាង។

មួយល្ងាចនោះ រតនៈជួបសោភានៅមាត់ទន្លេ។

អូនសោភា       គេហៅដោយស្ទាក់ស្ទើរ។

សោភាងាកមកមើល។   ជំរាបសួរលោកគ្រូ។

កុំហៅលោកគ្រូអី។ ហៅឈ្មោះបងក៏បាន។ រតនៈញញឹម។ បងឃើញអូនឯកាញឹកញាប់។ មានរឿងអ្វីធ្វើឱ្យអូនពិបាកចិត្តមែនទេ?

សោភាដកដង្ហើមធំ។ អត់មានអីទេបង។ គ្រាន់តែ

បងដឹង។ រតនៈនិយាយបន្ត។ បងឃើញអូននិងវិចិត្រ។ បងក៏ដឹងថាគេរៀបការជាមួយអ្នកស្រុកក្រុងហើយ។

ទឹកភ្នែកសោភាចាប់ផ្តើមហូរ។ រតនៈលូកយកក្រមាមកជូតទឹកភ្នែកនាង។

អូនមិនចាំបាច់លាក់ទុក្ខក្នុងចិត្តទេ។ បងស្តាប់អូនបាន។

សោភាមើលទឹកទន្លេហូរ។ ពេលខ្លះ អូនគិតថាស្នេហាគឺជាមេរៀនដ៏ឈឺចាប់បំផុតក្នុងជីវិត។

តែវាក៏ជាមេរៀនដែលធ្វើឱ្យយើងរឹងមាំដែរ។ រតនៈនិយាយទាំងញញឹមស្រទន់។ បងមិនចង់ឃើញអូនឈឺចាប់ទេ។

ពេលនោះ សោភាងាកមកមើលមុខរតនៈ។ នាងឃើញភាពស្មោះត្រង់ និងក្តីអាណិតក្នុងភ្នែករបស់គេ។

បង​    សោភាខ្សឹប។

រតនៈចាប់ដៃនាងយ៉ាងថ្នមៗ។ បងដឹងថាឥឡូវនេះមិនទាន់មែនជាពេលសមរម្យទេ។ តែបងចង់ប្រាប់អូនថា បងនឹងរង់ចាំ។ រង់ចាំរហូតដល់បេះដូងអូនជាសះស្បើយ។

សោភាញញឹមទាំងទឹកភ្នែក។ លើកនេះ វាជាទឹកភ្នែកនៃក្តីសង្ឃឹម។

ពេលដើរត្រឡប់ទៅផ្ទះ សោភាឮសំឡេងចម្រៀងពីផ្ទះជិតខាង

ស្នេហាចាស់នៅតែក្នុងចិត្ត ស្នេហាថ្មីផ្តល់ជីវិតថ្មី សូមកុំអាល័យអ្វីដែលហួសទៅ ព្រោះពេលវេលានាំយើងទៅមុខជានិច្ច

យប់នោះ សោភាសរសេរក្នុងកំណត់ហេតុរបស់នាង

វិចិត្រ     អូនសូមជូនពរឱ្យបងរកឃើញសុភមង្គល។ ឥឡូវនេះ អូនយល់ហើយថា ពេលខ្លះយើងត្រូវតែលែងអ្វីមួយចេញ ដើម្បីឱ្យអ្វីថ្មីៗអាចចូលមក។ សូមឱ្យបងមានសុភមង្គលជានិច្ច។ អូននឹងរៀនស្វែងរកផ្លូវថ្មីសម្រាប់ខ្លួនឯង។


ភាគទី៤ ក្នុងបេះដូងវិចិត្រ

នៅឯផ្ទះមេភូមិ វិចិត្រអង្គុយឯកានៅលើរាងពីមុខបន្ទប់។ គេកាន់សំបុត្រសោភាក្នុងដៃ អានដដែលៗរាប់សិបដង។ ទោះបីជាគេបានភ្ជាប់ពាក្យជាមួយកូនស្រីពាណិជ្ជករហើយក្តី តែបេះដូងគេនៅតែរង់ចាំស្នេហាដំបូង។

វិចិត្រ សំឡេងម្តាយគេហៅ។ កូនត្រូវទៅជួបគ្រួសារគូដណ្តឹងនៅថ្ងៃស្អែក។

វិចិត្រដកដង្ហើមធំ។ បាទម៉ែ

យប់នោះ គេដើរទៅកាន់វាលស្រែដែលធ្លាប់ជួបសោភា។ ខ្យល់បក់សំឡេងស្លឹកស្រូវរួញ

 ដូចសំឡេងកន្ទេញរបស់បេះដូងគេ។

សោភា​​​  គេខ្សឹប។ តើអូនដឹងទេថាបងឈឺចាប់ប៉ុណ្ណា? បងគ្មានសិទ្ធិជ្រើសរើសផ្លូវជីវិតខ្លួនឯងសូម្បីតែបន្តិច។

គេឮដំណឹងថាសោភាចាប់ផ្តើមមានទំនាក់ទំនងជាមួយគ្រូបង្រៀនម្នាក់។ វិចិត្រព្យាយាមញញឹម ទោះបីជាបេះដូងហូរឈាម។

មុនថ្ងៃរៀបការ វិចិត្រសរសេរសំបុត្រមួយច្បាប់

សោភាជាទីស្រឡាញ់

បងសរសេរសំបុត្រនេះ ដោយមិនដឹងថាត្រូវផ្ញើទៅឱ្យអូនឬអត់។ ប៉ុន្តែបងត្រូវការសរសេរ ដើម្បីឱ្យបេះដូងបងបានស្រាល។

បងសុំទោសដែលមិនក្លាហានគ្រប់គ្រាន់។ បងសុំទោសដែលមិនអាចប្រឆាំងនឹងគ្រួសារដើម្បីស្នេហាយើង។ បងនឹងរៀបការជាមួយនារីម្នាក់ដែលបងមិនស្គាល់ស្ទើរតែទាល់តែសោះ។ នេះជាជីវិតដែលគេរៀបចំឱ្យបង។

ប៉ុន្តែបងចង់ឱ្យអូនដឹងថា ក្នុងបេះដូងបង គ្មាននរណាអាចជំនួសអូនបានឡើយ។ អូនគឺជាស្នេហាដំបូង និងជាស្នេហាពិតតែមួយគត់របស់បង។

បងសូមឱ្យអូនរកឃើញសុភមង្គលជាមួយអ្នកដែលស័ក្តិសមនឹងអូន។ អ្នកដែលក្លាហានជាងបង។ អ្នកដែលហ៊ានធ្វើអ្វីៗដើម្បីស្នេហា។

សូមឱ្យអូនមានសុភមង្គល។ បងនឹងរក្សាការចងចាំអំពីយើងទុកជានិច្ច។

ដោយក្តីស្រឡាញ់ដែលមិនអាចបញ្ចេញ វិចិត្រ"

គេបត់សំបុត្រនោះ ហើយដាក់វាក្នុងសៀវភៅចាស់មួយ។ វានឹងក្លាយជាអាថ៌កំបាំងមួយដែលគេនឹងរក្សាទុករហូត។ ព្រឹកស្អែក គេនឹងក្លាយជាប្តីគេ។ ប៉ុន្តែក្នុងក្តីសុបិន គេនឹងនៅតែរកឃើញសោភាជានិច្ច។


ភាគទី៥ ថ្ងៃរៀបការ

ព្រឹកថ្ងៃរៀបការ ផ្ទះមេភូមិត្រូវបានតុបតែងយ៉ាងស្រស់ស្អាត។ ទ្រនំចម្រៀងការបន្លឺឡើង។ ក្លិនធូបនិងផ្កាអប់ឈ្ងុយពាសពេញបរិវេណ។

វិចិត្រស្លៀកពាក់ឈុតពិធីការយ៉ាងស្អាត។ គេឈរមើលខ្លួនឯងក្នុងកញ្ចក់ ប៉ុន្តែមិនអាចញញឹមបាន។

កូនប្រុស ម្តាយគេដើរចូលមក។ ថ្ងៃនេះជាថ្ងៃសំខាន់របស់កូន។ ម៉ែសង្ឃឹមថាកូននឹងមានសុភមង្គល។

បាទម៉ែ     វិចិត្រឆ្លើយទាំងស្ងួត។

កូនដឹងទេ? ពេលម៉ែរៀបការជាមួយឪពុកកូន ម៉ែក៏មិនទាន់ស្គាល់គាត់ច្បាស់ដែរ។ តែយើងរៀនស្រឡាញ់គ្នាបន្តិចម្តងៗ។

វិចិត្រងាកមកមើលម្តាយ។ គេឃើញទឹកភ្នែកក្នុងភ្នែកគាត់។

ម៉ែដឹងថាកូនមានអ្នកដែលកូនស្រឡាញ់។ ម៉ែសុំទោសដែលមិនអាចឱ្យកូនជ្រើសរើសផ្លូវខ្លួនឯង។ តែម៉ែសង្ឃឹមថា ថ្ងៃមួយកូននឹងយល់ថា ម៉ែធ្វើដើម្បីអនាគតកូន។

វិចិត្រឱបម្តាយ។ កូនយល់ម៉ែ។ កូននឹងព្យាយាមធ្វើជាប្តីល្អ។

នៅក្នុងពិធី វិចិត្រមើលឃើញសោភាឈរពីចម្ងាយ។ នាងស្លៀកពាក់សាច់រលោង ញញឹមទាំងទឹកភ្នែក។ ជិតនាង មានបុរសម្នាក់ឈរក្បែរ  រតនៈ។

កូនក្រមុំ សុចិន្តា ងាកមកញញឹមដាក់វិចិត្រ។ នាងស្រស់ស្អាតណាស់ក្នុងសម្លៀកបំពាក់ការ។ វិចិត្រព្យាយាមញញឹមតប។

ពេលដើរចុះពីវេទិការ វិចិត្រប្រទះភ្នែកជាមួយសោភាម្តងទៀត។ ពួកគេគ្រាន់តែងក់ក្បាលដាក់គ្នា។ មិនចាំបាច់និយាយអ្វីទាំងអស់។ ពួកគេដឹងថា នេះជាការលាគ្នាជាចុងក្រោយ។

យប់នោះ ក្រោយពេលភ្ញៀវទៅអស់ វិចិត្រឈរនៅលើរានផ្ទះ។ គេមើលទៅផ្ទះសោភាពីចម្ងាយ។ ភ្លើងនៅទីនោះរលត់អស់ហើយ។

សុចិន្តាដើរមករកគេ។ "បងកំពុងគិតពីនរណាម្នាក់មែនទេ?"

វិចិត្រភ្ញាក់ខ្លួន។ "អត់ទេ។ គ្រាន់តែកំពុងគិតថា ជីវិតថ្មីរបស់យើងនឹងទៅជាយ៉ាងណា។"

សុចិន្តាញញឹម។ "យើងនឹងរៀនស្គាល់គ្នាបន្តិចម្តងៗ។ បងមិនចាំបាច់ស្រឡាញ់អូនភ្លាមៗទេ។ យើងមានពេលពេញមួយជីវិត។"

វិចិត្រងាកមកមើលភរិយាថ្មីរបស់គេ។ គេឃើញភាពស្មោះត្រង់ និងការយោគយល់ក្នុងភ្នែកនាង។ ប្រហែលជាម្តាយគេត្រូវហើយ។ ប្រហែលជាគេនឹងរៀនស្រឡាញ់នាងបានមួយថ្ងៃ។

ខ្យល់រាត្រីបក់មក នាំក្លិនផ្កាម្លិះពីសួនច្បារ។ វិចិត្រដកដង្ហើមវែង។ គេដឹងថា ស្នេហាដំបូងនឹងនៅតែក្នុងបេះដូងជានិច្ច។ តែគេក៏ត្រូវបើកចិត្តទទួលយកស្នេហាថ្មីដែរ។ នេះជាជីវិត។ យើងមិនអាចជ្រើសរើសបានគ្រប់យ៉ាងទេ។ យើងគ្រាន់តែអាចព្យាយាមធ្វើឱ្យអ្វីដែលយើងមានក្លាយជាអ្វីដែលល្អបំផុត។


ភាគទី៦៖ ផ្លូវថ្មីនៃក្តីសង្ឃឹម

បីខែក្រោយពិធីរៀបការរបស់វិចិត្រ សោភាកំពុងអង្គុយក្រោមម្លប់ដើមស្វាយក្បែរសាលារៀន។ នាងរង់ចាំរតនៈបញ្ចប់ការបង្រៀន។ ក្មេងៗរត់ចេញពីថ្នាក់ ស្រែកហៅគ្នាដោយក្តីរីករាយ។

អូនសោភា!   រតនៈដើរមករកនាងជាមួយនឹងញញឹមស្រស់ថ្លា។ រង់ចាំយូរទេ?

សោភាក្រោកឈរ។ អត់ទេបង។ អូនទើបមកដល់។

រតនៈមើលទៅក្នុងភ្នែកនាង។ ថ្ងៃនេះអូនមានទឹកមុខស្រស់ជាងមុន។

ពិតមែនហ៎? សោភាញញឹម។ ប្រហែលជាព្រោះអូនចាប់ផ្តើមមើលឃើញពន្លឺនៅខាងមុខហើយ។

ពួកគេដើរតាមផ្លូវលំក្បែរវាលស្រែ។ ខ្យល់បក់រលំអែលស្លឹកត្នោត។ រតនៈចាប់ដៃសោភាយ៉ាងថ្នមៗ។

បងមានរឿងមួយចង់និយាយជាមួយអូន។ គេឈប់ដើរ។ បងបានស្នើសុំផ្ទេរទៅបង្រៀននៅសាលាក្នុងស្រុក។ គេយល់ព្រមហើយ។

សោភាភ្ញាក់ផ្អើល។ មែនហ៎បង? ចុះសាលានេះ

បងគិតថា យើងគួរតែចាប់ផ្តើមជីវិតថ្មីនៅកន្លែងថ្មី។ កន្លែងដែលគ្មាននរណាស្គាល់យើង។ កន្លែងដែលយើងអាចកសាងអនាគតជាមួយគ្នា។

ទឹកភ្នែកសោភាហូរចេញមក។ តែលើកនេះ វាជាទឹកភ្នែកនៃសេចក្តីសុខ។

បង   អូនមិនដឹងថាត្រូវនិយាយអ្វីទេ។

រតនៈជូតទឹកភ្នែកនាង។ អូនមិនចាំបាច់និយាយអ្វីទេ។ គ្រាន់តែប្រាប់បងថា តើអូនព្រមទៅជាមួយបងទេ?"

សោភាងក់ក្បាល។ ចាស អូនព្រម។

យប់នោះ សោភាអង្គុយនិយាយជាមួយឪពុកម្តាយ។ ពួកគាត់ញញឹមទាំងទឹកភ្នែក។

កូនសម្លាញ់   ម្តាយនាងនិយាយ។ ម៉ែសប្បាយចិត្តណាស់ដែលកូនបានជួបមនុស្សល្អដូចរតនៈ។

តាសំងក់ក្បាល។ គេជាមនុស្សដែលស័ក្តិសមនឹងកូន។ ឪពុកជឿថា គេនឹងថែរក្សាកូនបានល្អ។

មួយខែក្រោយមក សោភានិងរតនៈរៀបការនៅវត្តភូមិ។ ពិធីការតូច តែពោរពេញដោយក្តីស្រឡាញ់។ សោភាស្លៀកពាក់សាច់រលោង ញញឹមទាំងភ្លឺស្រស់។

ពេលដើរចេញពីវត្ត សោភាឈប់មួយភ្លែត។ នាងមើលទៅផ្ទះមេភូមិពីចម្ងាយ។ នាងដឹងថា នៅទីនោះ វិចិត្រក៏កំពុងតែរៀនរស់ជាមួយជីវិតថ្មីដែរ។

យើងទៅណា៎អូន? រតនៈសួរ។

សោភាងាកមកញញឹមដាក់ប្តី។ ទៅណាក៏បាន ឱ្យតែយើងទៅជាមួយគ្នា។

ពួកគេចាប់ផ្តើមដំណើរទៅកាន់ស្រុកថ្មី។ ពេលឡើងរទេះសេះ សោភាងាកមើលភូមិកំណើតជាចុងក្រោយ។ នាងខ្សឹបលាវាលស្រែ ដើមស្វាយ និងអនុស្សាវរីយ៍ទាំងឡាយ។ នាងដឹងថា ស្នេហាដំបូងនឹងនៅតែក្នុងបេះដូងជានិច្ច តែឥឡូវនេះ នាងមានសេចក្តីស្រឡាញ់ថ្មីដែលនឹងដឹកដៃនាងទៅមុខ។

សុខសប្បាយណា៎វិចិត្រ នាងខ្សឹបក្នុងចិត្ត ហើយងាកទៅញញឹមដាក់រតនៈ។ នេះជាការចាប់ផ្តើមថ្មី។ ជំពូកថ្មីនៃជីវិតនាង។


ទំនៀមទម្លាប់* ពិធីពលិការព្រះពិស្ណុការជាគ្រូដើមខាងវិជ្ជាជាង

រឿង ទំនៀមទម្លាប់ ពិធីពលិការព្រះពិស្ណុការជាគ្រូដើមខាងវិជ្ជាជាង

(ដកស្រង់ចេញពីសៀវភៅទំនៀមទម្លាប់និងពិធីបុណ្យផ្សេងៗរបស់ជនជាតិខ្មែរ)

  រឿង ទំនៀមទម្លាប់* ពិធីពលិការព្រះពិស្ណុការជាគ្រូដើមខាងវិជ្ជាជាង

(ដកស្រង់ចេញពីសៀវភៅទំនៀមទម្លាប់និងពិធីបុណ្យផ្សេងៗរបស់ជនជាតិខ្មែរ) 

ពាក្យថាពិស្ណុការនេះជាឈ្មោះអ្នកណា? គួរឲ្យពិចារណាស្រាវជ្រាវរក។ តាមដែលធ្លាប់ដឹងនាកន្លងមក ខ្លះថាឈ្មោះព្រះនារាយ៍សឹងបែកចេញមក ពីពាក្យដើមថា បូជាព្រះនារាយ៍ តែមើលទៅក៏ដូចជាមិនមែន

 ព្រោះមិនប្រាកដក្នុងទីណា។ ព្រះនារាយ៍ជាជាងកសាងផ្ទះសម្បែងជាដើមសោះ ដោយគេមានប្រទះឃើញថា ទេវបុត្រមួយអង្គឈ្មោះវេសកម្មជាជាងរបស់ព្រះឥន្ទ្រដូចមានប្រាកដក្នុងគម្ពីរព្រះពុទ្ធសាសនា

ជាច្រើនអន្លើថាការព្រះឥន្ទ្រត្រូវការនឹងកសាងអ្វីរមែងត្រាស់ប្រើព្រះវេសកម្មទេវបុត្រឱ្យទៅកសាងជាដរាប សូម្បីពាក្យថាវេសកម្មនេះក៏រមែងសមរឿងថា ការកសាងទីលំនៅ ឃើញថាជាអ្នកកសាងទីលំនៅ។

 ដោយសេចក្តីសន្និដ្ឋានឃើញថាដែលប្រើជាពិស្ណុកានោះគង់ឃ្លៀងឃ្លាត មកពីពាក្យថាវេសកម្មនោះឯង។

   អំពីនេះនឹងពណ៌នាពីរបៀបបូជាពិស្ណុការ ឬព្រះវេសកម្មនោះតទៅ(ជាងខ្មែរ)កាលនឹងកសាងរបស់ដែលសំខាន់ ដូចយ៉ាងប្រាសាទវិហារ ផ្ទះ នឹងធ្វើសំណង់ធំៗជាដើមមានទំនៀមរៀបពលិកាបូជាព្រះ

ពិស្ណុកាដែលជាគ្រូដើមសាងសង់ដោយមានគតិជាមនុស្សលោកយើងនេះ ដែលនឹងចេះវិជ្ជាការជាងធ្វើសារពើកិច្ច ការទាំងពូងអាស្រ័យព្រះពិស្ណុការ ឬព្រះវេសកម្មប្រសិទ្ធីប្រសាចឲ្យមក។កាលរកនឹងធ្វើអ្វីតែង

បូជាគ្រូដើមនោះ សូម្បីឲ្យការនោះសម្រេចទៅដោយស្រួល កុំឱ្យមានគ្រោះថ្នាក់ដល់ក្មេង មានស្លាប់ ឬក៏មុតដៃមុតជើងជាដើម។ទំនៀមនេះក៏ចេញមកតែពីគតិព្រហ្មញ្ញសាសនានោះឯង។ 

   ក៏ឯរបៀបរៀបគ្រឿងពលិកានោះតាមក្បួនបូរាណ លោកកំណត់ទុកជាបីយ៉ាងផ្សេងគ្នា ដោយធំនឹងតូចដូច្នេះ÷

   ១.របៀបទី១

   កាលនឹងធ្វើការធំៗមានប្រាសាទវិហារជាដើម ត្រូវរៀបពលិការយ៉ាងធំនោះគឺ រាន៥ថ្នាក់១ មានរបស់ពលិកាដាក់បូជានៅរាននោះ បាយសី៥ថ្នាក់មួយគូ បាយសីប៉ាក់ឆាមមួយគូ ស្លាធម៌ជម៤ ទឹកអប់៤

 ទៀន៥ ធូប៥ ផ្កា៥ លាជ សំពត់សក្រាលរាន៥ហត្ថ ប្រាក់ឬក្រដាសមាសក្រដាសប្រាក់៤បាត ក្បាលជ្រូកពីរ និងមានភ្លេងពិណពាទ្យមួយវង់។

   ដល់វេលានិងពលិការត្រូវយកគ្រឿងប្រដាប់ធ្វើការទាំងប៉ុន្មាននោះមានដឹង ដែកឈូស ពន្លាកជាដើមមករៀបតាំងនៅមុខរានទេវតា។ មេជាងផ្ដើមសូត្រអារាធនាអញ្ជើញព្រះពិស្ណុការដែលជាគ្រូជាង

និងទេវតារក្សាទីកន្លែងសាងសង់នោះ សូមឲ្យអញ្ជើញមកសេពសោយគ្រឿងពលីការនិងសូមឲ្យជួយប្រសិទ្ធិការនេះឲ្យសម្រេចទៅដោយរូសរាន់កុំឲ្យមានគ្រោះថ្នាក់មាន មុតដៃមុតជើងជាដើម។ ចប់ហើយ អ្នកភ្លេងលេងភ្លេង៣ដងតាមទំនៀមជាសូរេច។

   ២.របៀបទី២

   កាលនឹងធ្វើការមធ្យម(ការងារកណ្ដាល)មិនតូចមិនធំត្រូវរៀបគ្រឿងពលិការយ៉ាងកណ្ដាលមានតទូកធំជាដើមដូច្នេះ:

   រានទេវតា៣ថ្នាក់១ មានគ្រឿងពលិការ គឺបាយសីប៉ាក់ឆាម៤ ស្លាធម៌បួន ជម៤ ទឹកអប់៤ទៀន៥ធូប៥ ផ្កា៥ លាជ៥ សំពត់ស៥ហត្ថ និងប្រាក់៦ ស្លឹង ឬក្រដាសមាសក្រដាសប្រាក់ និង

មានសំពត់ជាតិពីរបន្ទាត់ទំហំទទឹងបណ្ដោយមួយហត្ថបួនជ្រុងគូរដោយយ័ន្តក្បាល៤។

   បញ្ចុះអក្ខរសិម្ភលីវេលាបានជារាងហើយ ឱ្យយកទៅបិទត្រង់ខ្ទង់និងមាត់តគ្នាខាងក្បាល១ ខាងកន្សែ១។ មេជាងត្រូវរៀបពលិការហើយដូចពោលខាងលើ។

   របៀបទី៣.

   កាលនឹងធ្វើផ្ទះគប្បីរៀបគ្រឿងពលិការដូច្នេះ:

រានទេវតាបីថ្នាក់១ មានគ្រឿងពលិការគឺ បាយសីប៉ាកឆាម១គូ ស្លាធម៌១គូ ជម១គូ ទឹកអប់១គូ ទៀន៥ ធូប៥ ផ្កា៥ លាជ៥ សំពត់ស៥ហត្ថ និងក្រដាសមាសក្រដាសប្រាក់ និងមានសំពត់ជាតិ

ប្រមាណ១ហត្ថបួនជ្រុងគូរយ័ន្តក្បាល ៤ តែតម្រាខ្លះឲ្យគូរយ័ន្តគ្រួច។ ឱ្យយកសំពត់យ័ន្តនេះទៅបិទជាប់នឹងមេដំបូលស្រេចហើយ ទើបរៀបពលិការដូចពោលខាងលើ៕


រឿង​ ​អណ្តើក និង ស្វា

 រឿង​ ​អណ្តើក និង ស្វា

មាន​និទាន​មួយ​ថា អណ្តើក និង​ស្វា វា​សុំ​ធ្វើ​ដន្លង​នឹង​គ្នា តែ​គ្មាន​កូនចៅ​ទៅ​ចង​ព័ន្ធ​អ្វី​ទេ គ្រាន់តែ​និយាយថា សុំ​គ្នា​ធ្វើ​ដន្លង ហើយ​ស្រលាញ់​រាប់អាន​គ្នា​ដូច​ដន្លង​អ្នក​ទាំងពួង​នោះដែរ ។ លុះ​ចំណេរ​យូរ​ទៅ ដន្លង​ខាង​ស្វា​នោះគេ​មាន​កូន​ត្រូវ​រៀបការ គេ​ហៅភ្ញៀវ​ពួក​ស្វា​ស​ន្ម​ត់​ថ្ងៃ​នឹង​ស៊ីការ ទើប​នឹកឃើញ​អណ្តើក​ជា​ដន្លង​ថា ​យើង​ការកូន​នេះ​ហៅភ្ញៀវ​អស់ហើយ នៅតែ​អណ្តើក​ជា​ដន្លង​មិនទាន់បាន​ទៅប្រាប់ ឥឡូវ​ថ្ងៃ​ការ​ជិត​​ណាស់​មកហើយ បើ​ដូច្នេះ​ឲ្យ​បំរើ​ទៅ​អញ្ជើញ​គាត់​ផង បំណាច់​យើង​រាប់អាន​គ្នា​យូរណាស់​មកហើយ​ ។ ក៏​ចាត់​បំរើ​ឲ្យទៅ​អញ្ជើញ ។ ថ្ងៃ​ដែល​គេ​ប្រជុំ​ញាតិ​ស៊ីការ​នោះ អណ្តើក​ក៏​ទៅ​ដល់​ដែរ តែ​នឹង​ទៅ​ស៊ីផឹក​នឹង​គេ​មិន​រួច ។ ពួក​ស្វា​បាន​ឃើញ​ក៏​ប្រាប់​ទៅ​ដន្លង​ស្វា​ថា ​ត្បិត​ដន្លង​អណ្តើក​មក​ដល់​ហើយ​នៅឯ​ក្រោម​ដើមឈើ​ ។ ដន្លង​ស្វា​ចុះ​មក​ឃើញ​អណ្តើក​ក៏​ប្រាប់ថា ​ដន្លង​ឯង​ឡើង​មិន​រួច​នឹង​គេ មានតែ​ដន្លង​ឯង​ខាំ​វល្លិ៍​នេះ​ចុះ យើង​នឹង​ស្រាវ​ឡើង ប៉ុន្តែ​បើ​មិនទាន់​ទៅ​ដល់​កន្លែង​ដែល​យើង​ឲ្យ​អង្គុយ​ទេ ដន្លង​ឯង​កុំ​និយាយ​ឲ្យសោះ ទោះបី​ឃើញ​អ្វី​ឬ​គេ​ថា​អ្វី​ក៏ដោយ​តែ​និយាយ​ធ្លាក់​មក​ស្លាប់​ហើយ​ ។ អណ្តើក​ទទួលបណ្តាំ​ដន្លង​នោះ​សព្វគ្រប់​ហើយ ក៏​ទទួល​ខាំ​វ​ល្លិ៍ ។ ពួក​ស្វា​ទាំង​ប៉ុន្មាន​ក៏​ស្រាវ​វល្លិ៍​នោះ​ឡើង​នាំ​អណ្តើក​ទៅ​ឯ​ថ្នាក់លើ ។​ ​ ​លុះ​ទៅ​ជិត​ដល់​កន្លែង​ដែល​គេ​នឹង​ដាក់​នោះ ជួន​ជា​ដន្លងស្រី​ស្វា​ឃើញ​អណ្តើក​ក៏​សួរ​ដោយ​រាប់អាន​ថា ​ដន្លង​សុខ​សប្បាយ​ទេ​ឬ ? អណ្តើក​ភ្លេច​ពាក្យ​បណ្តាំ ហាមាត់​ស្តីទៅនឹង​ដន្លង ក៏​របូតមាត់​ធ្លាក់ខ្លួន​ខោ្ពក​ដល់​ដី បែក​ស្នូក​ដូច​ចិញ្ច្រាំ​នឹង​កាំបិត ស្លាប់​នៅ​វេលា​នោះ​ខាន​ស៊ីការ​នោះ​ទៅ ៕​


រឿង ត្រពាំង​ប៉ង់តាទិប

 រឿង ត្រពាំង​ប៉ង់តាទិប

(ខេត្ត​ព្រះវិហារ)

រឿង​រ៉ាវ​ផ្សេង​ៗ នៅ​ក្នុង​ខេត្ត​ថ្មី​ៗ សុទ្ធ​សឹង​តែ​ជា​គ្រឿង​ឆ្ងាញ់​ពិសា​របស់​អ្នក​ស្ដាប់​អ្នក​អាន ព្រោះ​ថា នៅ​តាម​ខេត្ត​ចាស់​ៗ នោះ មាន​អ្នក​ស្រុក​ច្រើន ការ​ទាក់​ទង​ខាង​គមនាគមន៍​ក៏​ច្រើន ម្ល៉ោះ​ហើយ រឿង​ព្រេង​ក្ដី ឬ កេរ្តិ៍​ដំណែល​អារ្យ​ធម៌​ចាស់​ៗ ក្ដី បាន​លេច​ឮ​សុសសព្វ​យូរ​ណាស់​មក​ហើយ ។ រី​ឯ​ខេត្ត​ថ្មី​ៗ វិញ ដែល​ពុំ​សូវ​មាន​អ្នក​ស្រុក​ទៅ-មក​ទាក់​ទង​គ្នា រឿង​រ៉ាវ​នៅ​ទី​នោះ ក៏​នៅ​ជា​អាថ៌កំបាំង​នៅ​ឡើយ ដូច​យ៉ាង​រឿង​រ៉ាង​ក្នុង​ខេត្ត​ព្រះ​វិហារ​ជាដើម ។ ដោយ​ឯកសារ​នៅ​ស្ដួច​ស្ដើង យើង​ក៏​ប្រមែ​ប្រមូល​ព័ត៌មាន​ដែល​ប្រមូល​បាន​ខ្លះ​ៗ មក​ហើយ មក​អធិប្បាយ​ជា​មុន តាម​រយៈ​អស់​លោក-អ្នក​ដែល​ធ្លាប់​បាន​ទៅ​ដល់ ហើយ​មាន​ព្យាយាម​ស៊ើប​សួរ សរសេរ​តែង​ផ្ញើ​មក​ក្រុម​ជំនុំ​យើង ជា​បែប​ទំនៀម​រស់​នៅ​របស់​អ្នក​ស្រុក​ខ្លះ, ជា​រឿង​ព្រេង​ខ្លះ ។ ដូច​រឿង​ព្រេង​មួយ ដែល​យើង​លើក​មក​និទាន​នៅ​ពេល​នេះ ជា​សេចក្ដី​រាយ​ការណ៍​របស់​លោក ហ៊ុន-សាវី ដែល​លោក​មាន​បេសកកម្ម​ក្នុង​កង​ពល​ខេមរភូមិន្ទ ទៅ​ដល់​ទី​កន្លែង​នោះ បាន​សរសេរ​ផ្ញើ​មក​ឲ្យ​ក្រុម​ជំនុំ​យើង ជា​សេចក្ដី​រាយ​ការណ៍​ទាំង​ស្រុង ពី​ដំណើរ​របស់​លោក​ទៅ​កាន់​ទី​ប្រជុំ​ជន "ត្បែង​មាន​ជ័យ" ដែល​ជា​ទី​ប្រជុំ​ជន​សម្រាប់​ខេត្ត​ព្រះ​វិហារ ។ ក្នុង​សេចក្ដី​រាយ​ការណ៍​នេះ មាន​ជាប់​ទាំង​រឿង​ព្រេង​មួយ ទាក់ទង​ដោយ​ភូមិ​ស្រុក យើង​ក៏​ស្រង់​ត្រង់​នេះ មក​រៀប​ធ្វើ​រឿង​ព្រេង​មួយ បញ្ចូល​ក្នុង​សៀវភៅ​នេះ​ឡើង ។


ត្រង់​អន្លើ​នេះ លោក ហ៊ុន-សាវី សរសេរ​ថា : ចេញ​ពី​សាលា​ស្រុក​វៀង​ទៅ បាន​ប្រហែល ៣ គ.ម. មាន​ផ្លូវ​បែក​ជា​ពីរ គឺ​ខាង​ឆ្វេង​ទៅ​កំពង់​ប្រណាក (ទី​ប្រជុំ​ជន​ក្រុង​ត្បែង​មាន​ជ័យ) ឯ​ខាង​ស្ដាំ​ទៅ​កំពង់​ពុទ្រា, ទៅ​ឆែប (អតីត​ខេត្ត​ម្លូ​ព្រៃ) ។ បើ​យើង​ធ្វើ​ដំណើរ​ត​ពី​នេះ មុន​នឹង​ចូល​ទៅ​កំពង់​ប្រណាក យើង​ឃើញ​អូរ​មួយ​ដែល​អ្នក​ស្រុក​ហៅថា អូរ​ស្ដាយ​ក្លង់2 ។ នៅ​ក្បែរ​អូរ​នេះ មាន​ត្រពាំង​មួយ​ទៀត​ឈ្មោះ ត្រពាំង​ប៉ង់តាទិប3 ដែល​មាន​រូប​សំណាក​ថ្ម​មួយ​ផ្ដេក​នៅ​ត្រង់​ទី​នោះ4 ដូច​មាន​ដំណាល​រឿង​ដើម​ថា : មាន​មន្ត្រី​ឃុំ​ពីរ​នាក់ ម្នាក់​ឈ្មោះ​តា​ទិប ជា​មេ​ឃុំ​មេ​ក្រុម ១ ផ្នែក ម្នាក់​ទៀត​ឈ្មោះ​តា​កែវ ជា​មេ​ឃុំ​មេ​ក្រុម ១ ផ្នែក​ដែរ ។ មេ​ឃុំ​ទាំង​ពីរ​នាក់​នេះ នៅ​ក្រោម​អាណា​ព្យាបាល នាយក​ឈ្មោះ ជូ-មឹង ចៅហ្វាយ​ខេត្ត​ម្លូព្រៃ (ស្រុក​ឆែប បច្ចុប្បន្ន​នេះ) ។ អ្នក​ទាំង​ពីរ​នាក់ មាន​ការ​ទាស់​ទែង​ខ្វែង​គំនិត​គ្នា ដណ្ដើម​កូន​ឃុំ​គ្នា ដោយ​អាង​ថា​មាន​រាស្ត្រ​ច្រើន​តែ​សព្វ​ខ្លួន រហូត​ដល់​ទៅ​មាន​កើត​កោលាហល កេណ្ឌ​រាស្ត្រ​ចូល​ប្រយុទ្ធ​ច្បាំង​កាប់​សម្លាប់​គ្នា យ៉ាង​សម្បើម​អស្ចារ្យ ជា​ហេតុ​បណ្ដាល​ឲ្យ​មនុស្ស​ស្លាប់​យ៉ាង​ច្រើន​នៅ​ទី​សមរភូមិ ដោយ​សារ​តែ​មេ​បះបោរ​ទាំង​ពីរ​នាក់​បង្ក​បង្កើត​ឡើង ។ រឿង​នេះ ដឹង​ដល់​លោក​ប្រមុខ​ខេត្ត​ម្លូព្រៃ​ភ្លាម, លោក​ក៏​អញ្ជើញ​មក បាន​កោះ​ហៅ​មេ​បះបោរ​ទាំង​ពីរ​នាក់​នោះ មក​ជំនុំ​ជម្រះ​កាត់​សេចក្ដី​ឲ្យ គឺ​លោក​ចែក​រាស្ត្រ​ឲ្យ​បាន​ស្មើ​ៗ គ្នា តែ​មេ​បះបោរ​ទាំង​ពីរ​នេះ ពុំ​សុខ​ចិត្ត ទាំង​កូន​ឃុំ ក៏​ពុំ​សុខ​ចិត្ត​ទៀត ។ រឿង​នេះ ធ្វើ​ឲ្យ​លោក​ប្រមុខ​ខេត្ត​ខ្វល់​យ៉ាង​ក្រៃលែង ។ ទើប​ក្រោយ​មក លោក​ប្រើ​មធ្យោបាយ​ផ្សេង​ទៀត ដោយ​បួង​សួង​ព្រះ​ឥន្ទ្រ​ទិព្វ​ចក្ខុ ជា​អ្នក​រក​យុត្តិធម៌​ឲ្យ គឺ​តម្រូវ​ឲ្យ​ផ្សង​នឹង​ស្នា ។ បើ​មេ​ឃុំ​ទាំង​ពីរ​នេះ ណា​មួយ មាន​ចិត្ត​ទុច្ចរិត​មិន​ស្មោះ​ត្រង់ ល្មោភ​លោភ​លន់ ឲ្យ​ត្រូវ​នឹង​ព្រួញ​ស្នា​ស្លាប់​ឲ្យ​បាន​ប្រចក្ស​នឹង​ភ្នែក ។ កូន​រាស្ត្រ និង មេ​ឃុំ ក៏​សុខ​ចិត្ត​ទទួល​ព្រម ឲ្យ​តែ​បាន​ឃើញ​នូវ​ពន្លឺ​យុត្តិធម៌ ។


លុះ​ព្រឹក​ឡើង ប្រមុខ​ខេត្ត​ម្លូព្រៃ ក៏​ចាប់​ផ្ដើម​ធ្វើ​ពិធី​រក​យុត្តិធម៌ ឲ្យ​មេ​បះបោរ​ទាំង​ពីរ ។ លោក​បាន​ឲ្យ​ឈរ​តាម​ក្រុម ឃុំ​ក្រុម​មេ​ឃុំ​ទិប ឈរ ១ ក្រុម, ក្រុម​មេ​ឃុំ​កែវ ១ ក្រុម, ក្បែរ​អូរ​មួយ ។ រីឯ​មេ​ឃុំ​ទាំង​ពីរ គឺ​លោក​ប្រមុខ​ខេត្ត​បាន​ឲ្យ​ឈរ​ចំ​កណ្ដាល​ក្រុម ចំ​មុខ​ស្នា​ទាំង​ពីរ ក៏​មាន​ព្រួញ​ចុង​ស្រួច​ប្រកប​ដោយ​ជ័រ​ឆក់ ។ ស្នា​ទាំង​ពីរ​នេះ ១ ជា​របស់​មេ​ឃុំ​កែវ ១ ទៀត ជា​របស់​មេ​ឃុំ​ទិប ។ លោក​ប្រមុខ​ខេត្ត បាន​ចាប់​យឹត​ស្នា​ដោយ​ខ្លួន​ឯង រួច​ដាក់​ព្រួញ ហើយ​តម្កល់​លើ​ជើង​ពាន​ប្រាក់​ពីរ​យ៉ាង​ធំ មាន​មុខ​តម្រង់​ឆ្ពោះ​ទៅ​ចំ​កណ្ដាល​ដើម​ទ្រូង​មេ​បះ​បោរ​ទាំង​ពីរ​នេះ ។ បន្ទាប់​មក លោក​ក៏​លើក​ដៃ​ប្រណម្យ​ឡើង ចាប់​ថ្លែង​ប្រកាស​បួងសួង សំបូងសង្រូង​យ៉ាង​ខ្លាំង​ៗ ដូច​តទៅ ៖ “នៅ​ក្នុង​ពិធី អរុណោទ័យ​រស្មី​ដ៏​ពេញ​ពន្លឺ​នេះ ក្នុង​ឋានៈ​ខ្ញុំ​ជា​ប្រមុខ​ដែន​ដី​ម្លូព្រៃ និង​ជា​ប្រមុខ​យុត្តិធម៌ ខ្ញុំ​សូម​យាង​ព្រះ​ឥន្ទ​ភ្នែក​ទិព្វ ត្រចៀក​ទិព្វ ដ៏​មាន​ឫទ្ធិ​អនេក​អន័គ្ឃ​ប្រត្យក្ស ប្រសិទ្ធិ​ជ័យ ដល់​ស្នា​ទាំង​ពីរ​នេះ​ថា បើ​តា​កែវ​ជា​មេ​ឃុំ​លោភ សុំ​ឲ្យ​ស្នា​តា​ទិប​ឲ្យ​យុត្តិធម៌, ថា​បើ​តា​ទិប​ជា​មេ​ឃុំ​ល្មោភ សុំ​ឲ្យ​ស្នា​តា​កែវ​ឲ្យ​យុត្តិធម៌ ក្នុង​កណ្ដាល​រឿណរង្គ​នេះ ដើម្បី​ឲ្យ​រាស្ត្រ​បាន​ជាក់​ស្បាន់​ទាន់​ហន់ ក្នុង​គ្រា​ឥឡូវ​នេះ សូម​ឲ្យ​ព្រះ​អង្គ​ប្រទាន​យុត្តិធម៌" ។ គួរ​ឲ្យ​អស្ចារ្យ​ណាស់ ! គ្រាន់​តែ​គ្រប់ ៣ ដង​ភ្លាម កៃ​ស្នា ក៏​ថ្លោះ​ផាំង​ដោយ​ឯង ។ ព្រួញ​ដ៏​មុត ក៏​ស្ទុះ​ទៅ​ដោត​ចំ​ទ្រូង​តា​ទិប ដួល​ដេក​នៅ​ទី​នោះ​ភ្លាម ។ តែ​មុន​នឹង​ស្លាប់ តា​ទិប​បាន​សារភាព​ចំពោះ​លោក​ប្រមុខ​ខេត្ត​ថា :គាត់​ជា​មនុស្ស​ល្មោភ ហើយ​ថែម​ទាំង​ជា​មនុស្ស​អយុត្តិធម៌​ទៀត​ផង, កែវ​ជា​មនុស្ស​ល្អ ស្មោះ​ត្រង់​នឹង​ដែន​ដី មិន​ល្មោភ សូម​ព្រះ​តេជះ​ព្រះ​គុណ​ជា​ប្រមុខ​យុត្តិធម៌ ឆ្លាក់​រូប​ខ្ញុំ​បាទ​មួយ​ទុក​ជា​កេរ្តិ៍​ដំណែល ដើម្បី​បញ្ជាក់ ឲ្យ​ឃើញ​ច្បាស់​ថាៈ “នេះ​ហើយ​រូប​តា​ទិប ជា​មេ​ឃុំ​ល្មោភ ត្រូវ​ព្រួញ​យុត្តិធម៌" ថា​ហើយ ក៏​ដាច់​ខ្យល់​ស្លាប់​ក្នុង​ខណៈ​នោះ​ភ្លាម ។


រី​កង​ទ័ព​ខ្មោច​មេ​ឃុំ​ល្មោភ​នេះ គ្រាន់​តែ​ឃើញ​ចៅហ្វាយ​ខ្លួន​ស្លាប់​ភ្លាម បះ​សក់​ច្រូង​រត់​បាត​ជើង​ស​ព្រាត គេច​តែ​សព្វ​ខ្លួន ខ្លាច​ព្រួញ​យុត្តិធម៌​ពួយ​កណ្ដាល​ដើម​ទ្រូង​ទៀត រត់​ចោល​បាយ ដែល​ដាំ​បម្រុង​នឹង​បរិភោគ​ក្បែរ​អូរ ។


តាំង​ពី​មាន​ហេតុ ដូច​ពណ៌នា​នេះ​មក ទើប​បាន​ជា​សាសន៍​ពីរ គេ​ដាក់​នាម​អូរ​នេះ​ថា "អូរ​ស្ដាយ​ក្លង់" ប្រែ​ថា "អូរ​ស្ដាយ​បាយ" រហូត​សព្វ​ថ្ងៃ ។ ឯ​រូប​សំណាក​តា​ទិប ត្រូវ​ព្រួញ​ចំ​កណ្ដាល​ទ្រូង​នោះ ក៏​មាន​រហូត​មក​ដល់​សព្វ​ថ្ងៃ​នេះ​ដែរ ទុក​ជា​សក្ខី​ភាព​នៃ​រឿង​នេះ ។ ហើយ​អ្នក​ស្រុក ក៏​ហៅ​អូរ​នេះ​ថា អូរ​ប៉ង់​តា​ទិប រហូត​មក​ដែរ ។


 

រឿង ដើមស្លា-ម្លូ

 រឿង ដើមស្លា-ម្លូ


មានសេចក្ដីដំណាលថា: កាលពីយូរណាស់មកហើយមានបងប្អូនប្រុសពីរនាក់ នៅរួមសុខទុក្ខជាមួយគ្នា ពុំដែលឃ្នើសឃ្នងអ្វីឡើយ ។ ពេលមួយបានដំណឹងថា មាន​គ្រូ​អាចារ្យ​ម្នាក់​ដែល​នៅ​ក្នុង​នគរ​


ក្បែរ​នោះ ចេះ​បង្រៀន​វិទ្យា​សាស្ត្រ​ផ្សេង ៗ, បុរសទាំងពីរនេះ ក៏នាំគ្នាចេញពីលំនៅ ទៅស្វែងរកសិក្សាសព្វសិល្បសាស្ត្រទាំងនោះ ត្បិតឪពុកម្ដាយបានទទួលមរណភាពជាយូរណាស់មកហើយ ។ បុរសបង​អាយុ​បាន ១៩ ឆ្នាំ ចំណែកប្អូនអាយុ ១៦ ឆ្នាំ ។ លុះបានទៅដល់សំណាក់គ្រូអាចារ្យនោះហើយ បុរសកំព្រាទាំងពីរនាក់ ក៏នាំគ្នាឱនលំទោន សុំស្នាក់អាស្រ័យនៅរៀនសូត្រតទៅ ។ កាល​បើបាន​ឃើញ​ឫក​ពា​សុភាព​រាប​សា​នៃ​បុរស​ទាំងពីរនោះហើយ គ្រូអាចារ្យក៏ព្រមទទួលចិញ្ចឹមថែរក្សា ព្រមទាំងជួយបង្រៀនវិជ្ជាសព្វសារពើផង ។


ក្នុងរយៈកាលពីរឆ្នាំក្រោយមក គ្រូពិនិត្យមើលកិរិយាមារយាទកុមារទាំងពីរ ឃើញថាប្រសើរណាស់ ។ គាត់ក៏សុខចិត្តលើកកូនក្រមុំ របស់គាត់ឈ្មោះនាង “ មណី ” ដែល​ទើប​តែ​បាន​អាយុ​ដប់​ប្រាំ​


ឆ្នាំ ប្រកប​ដោយ​រូប​ឆោម​លោម​ពណ៌​គួរ​ឲ្យ​អ្នក​ផង​ចាប់ចិត្ត រៀបផ្សំផ្គុំជាមួយចៅ “សុដា” ជាបុរសបង ដែលជាក្មេងកំព្រា បានត្រាច់មកពីស្រុកឆ្ងាយ ហើយមកនៅជ្រកកោនរៀនសូត្រ ជាមួយគាត់នោះ ។


ចាប់​តាំង​ពី​ថ្ងៃដែល “សុដា” បានប្រពន្ធមក, ក្នុងចិត្តចេះតែពុំសូវរីករាយចំពោះប្អូនសោះ ព្រោះគិតតែមានបំណងលោភបុណ្យស័ក្ដិធំ ។ វាគិតថាក្នុងថ្ងៃណាមួយនឹងបានសម្រេចផលវិជ្ជា និង​បាន​ជា​


មន្ត្រី​កិត្តិយស​មួយ ហើយវាមុខជានឹងបានជាទីគាប់ព្រះទ័យរបស់ព្រះរាជា មិនខាន ។ រាល់ៗ ថ្ងៃ, ពេលដែលផុតរវល់ពីការងារហើយ គេតែងដើរទៅជិតប្រពន្ធ ហើយ​និយាយ​ដោយ​ពាក្យ​ទន់​ភ្លន់​រីក​រាយ។


ឯចៅ “សុដ្ឋា” ជាប្អូន ពុំសូវសប្បាយក្នុងចិត្តទេ ព្រោះឃើញកិរិយារបស់បង ពុំសូវរាក់ទាក់នឹងខ្លួនសោះ, ចេះតែនឹកឆ្ងល់ក្នុងចិត្ត, មួយទៀតព្រួយបារម្ភនឹងមុខរបរមិនដឹងបានការអ្វីធ្វើផង ។ ព្រួយ 


នោះ​​ហៅមហាព្រួយ, ងាកទៅបងក៏គេស្ដីនិយាយរក, ងាកទៅរកមុខរបរគ្មាន តើអាត្មាងាកទៅខាងណា ? បើចង្អៀតចិត្តខ្លាំងម៉េ្លះ ? គិតសព្វគ្រប់ទៅ, សុដ្ឋាឃើញផ្លូវមួយ គឺ​ត្រូវ​គេច​ខ្លួន​ចេញ​ពី​លំនៅ​ដ៏ចង្អៀតនេះ ។ ព្រឹកមួយ សុដ្ឋារៀបចំអីវ៉ែអីវ៉ាន់ហើយ ដើរចេញពីផ្ទះនេះដោយឥតឲ្យអ្នកណាដឹង បានត្រេចទៅដល់មាត់ស្ទឹងមួយ ហើយអង្គុយយំយ៉ាងកម្សត់ នៅក្រោមដើមជ្រៃធំមួយដើម ដោយ​នឹក​អស់សង្ឃឹម មិនដឹងជានឹងទៅពឹងពាក់អ្នកឯណា ។


ពេលយប់ក៏មកដល់, សុដ្ឋាក៏ស្រស់ស្រូបអាហារបន្តិចបន្តួច ហើយទម្រេតលក់នៅក្រោមដើមជ្រៃនោះទៅ ។


ក្នុងពេលដែលសុដ្ឋាលក់មួយភាំងទៅ ស្រាប់តែឃើញមនុស្សម្នាក់យ៉ាងធំសម្បើម ឈរច្រងាង ដៃម្ខាងកាន់ដំបងយ៉ាងធំមួយ ហើយស្រែកមករកកុមារថា:


នែ ! អានេះឯងមកពីណា បានជាចូលមកកន្លែងអញ ដោយគ្មានអុជទៀនធូបអ្វីបូជាអញសោះ ? ព្រោះនរណាក៏ដោយ ឲ្យតែមកទីនេះត្រូវតែគោរពបូជាអញ !


សុដ្ឋា ញាប់ញ័រក្នុងខ្លួនពេកណាស់ ហើយក៏និយាយតបទៅលោកតាដោយលន់តួថា:


ឱ ! លោកតាអើយ ! សូមលោកមេត្តាអត់ទោសឲ្យខ្ញុំផងចុះ ព្រោះខ្ញុំកើតទុក្ខខ្លាំងណាស់, បើប្រសិនជាលោកម្ចាស់ជ្រាបរឿងនេះផង នោះមុខជាជួយអាណិតខ្ញុំមិនខាន ។


អ្នកតានោះតបវិញថា ៖


ទេ ! អញមិនត្រូវការអាណិតឯងទេ, អញដឹងតែពីអ្នកណាមកចូលកន្លែងអញ ហើយមិនបន់ស្រន់បូជា អញត្រូវតែបំផ្លាញអ្នកនោះអ្នកនោះឯងគ្មានត្រាប្រណីឡើយ ។ ថា​ហើយ​អ្នក​តា​កំណាច​លើក​


ដំបង​ចង្អុល​ទៅ​សុដ្ឋា មាត់សេកមន្តគាថា, មិនយូរប៉ុន្មានកំលោះសុដ្ឋាក៏ក្លាយខ្លួនទៅជាថ្មមួយដុំសស្អាតស្ថិតនៅត្រង់ទីដែលឈរនោះឯង, ឯអ្នកតាចង្រៃក៏អន្តរធានបាត់ក្នុងពេលនោះដែរ ។


និយាយពីនាយ សុដា ជាបង កាលដែលបានដឹងថា: ប្អូនរត់ចេញពីផ្ទះទៅបាត់ហើយ ក៏នឹកដល់ប្អូនពន់ពេក នឹកដល់គ្រាកម្សត់កម្រជាមួយគ្នា តាំង​ពី​ឪពុក​ស្លាប់​ចោល​រហូត​ដល់​ខ្លួន​មក​បាន​ប្រពន្ធ​


នេះ។ គិតសព្វគ្រប់ទៅនាយសុដា ក៏លាប្រពន្ធនិងឪពុកក្មេកដើម្បីធ្វើដំណើរទៅតាមរកប្អូន, គាត់ខំដើររកសព្វច្រកល្ហកព្រៃភ្នំក្រំថ្ម និងភូមិឋាននានា តែមិនឃើញសោះ សួរគេឯងក៏មិនលេចឮ​ដំណឹង។ លុះដើរ ៗ ទៅ បានទៅដល់មាត់ស្ទឹងដែលមានដើមជ្រៃសាខាត្រឈឹងត្រឈៃដុះប្របនោះ ។ ដោយការអស់កម្លាំង សុដាក៏សម្រាកនៅក្រោមដើមជ្រៃ អង្គុយផ្អែកនឹងដុំថ្មសរលោង ១ ដុំ​នៅ​ក្បែរ​​នោះ ។ លុះលក់មួយស្រឡេតទៅ ស្រាប់តែឃើញមនុស្សយ៉ាងធំម្នាក់លេចចេញខ្លួនមក គឺរូបអ្នកតាដដែលនោះ និយាយសម្លុតថា :


- នែ ! អាកំណាច, អាមកពីណាចូលមកក្នុងទីនេះ គ្មាននិយាយគួរសមនឹងអញសោះ ។ ឮដូច្នោះ សុដាញ័រអស់ខ្លួនប្រាណ ហើយអង្វរលន់តួថា :


- សូមលោកមេត្តាខ្ញុំផង, ខ្ញុំបានជាជ្រុលចូលមកទីនេះទៅហើយ ខ្ញុំសូមស្នាក់ក្នុងទីនេះមួយយប់សិនចុះ, ព្រោះខ្ញុំធ្វើដំណើរមកពីស្រុកឆ្ងាយ ដើម្បីស្វែងរកប្អូន តែមិនឃើញសោះ, បើ​លោក​ម្ចាស់​


បាន​ប្រទះ​នឹង​ប្អូន​ខ្ញុំ សូមទានមេត្តាប្រាប់ផង ។


អ្នកតាកំណាចបើកភ្នែកធំ ៗ ហើយស្រែកគំរាមមកទៀតថា :


- ទេ ! អញគ្មានឃើញប្អូនអាណាទេ, អញត្រូវផ្ដន្ទាទោសអាឯងក្នុងពេលនេះ ។ អើ ! បើអាឯងចង់ជួបប្អូនអាឯង អញឲ្យជួបបាន គឺដុំថ្មដែលអាឯងឈរផ្អែកនេះហើយជាប្អូនអាឯង ។


ថាតែប៉ុណ្ណោះ អ្នកតាកំណាចលើកដំបងចង្អុលមុខនាយសុដា ព្រមទាំងសេកមន្តអាគមគាថា ផ្លុំជាខ្យល់យ៉ាងខ្លាំង ។ មួយរំពេចនោះ រូបសុដា ក៏ប្រែក្លាយទៅជាដើមស្លាមួយដើមដុះប្របដុំថ្មនោះ ។ ឯរូបអ្នកតាក៏អន្តរធានក្នុងពេលនោះដែរ ។


ចំណែកនាងមណីជាភរិយា ក្រោយដែលបាត់ប្ដីយូរក្រឃើញត្រឡប់មកវិញ ក៏ដាច់ចិត្តលាឪពុកទៅតាមរកប្ដី ។ ដោយហេតុតែរឭកប្ដីខ្លាំងពេក ទ្រាំនៅពុំសុខ នាង​ក៏​ដាច់​ចិត្ត​ហ៊ាន​ដើរ​កាត់​ព្រៃ​កាត់​វាល​


តែ​ម្នាក់​ឯង, មានតែសត្វសាហាវយង់ឃ្នងជាគ្នាប៉ុណ្ណោះ, នាងដើរ ៗ ទៅបានទៅដល់មាត់ស្ទឹងមានដើមជ្រៃធំ ដ៏ជាលំនៅឋាននៃអ្នកតាកំណាចដដែលនោះ បានឃើញដើមជ្រៃធំដ៏មានមែកសាខា ហើយនៅក្បែរដើមជ្រៃ នាងឃើញដុំថ្មមួយដុំសររលោង និងដើមស្លាមួយដើម បែកធាងមានផ្លែធ្លាក់សំយាកនៅក្បែរដុំថ្មនោះ ។ ដោយនាងអស់កម្លាំងខ្លាំងណាស់ផង នាងក៏អង្គុយផ្អែកទម្រេតខ្លួននឹងគល់ស្លានោះលក់មួយសន្ទុះ ។ អ្នកតាកំណាចដដែល បានមកសម្លុតនាងដោយពាក្យផ្សេង ៗ ដូចកាលសម្លុត សុដ្ឋា និង សុដាដែរ, ទោះបីនាងខំអង្វរករយ៉ាងណា ក៏អ្នកតាចង្រៃមិនព្រមចេះតែស្រែកខ្លាំងឡើង ៗ ថា :


- អញត្រូវតែបំផ្លាញជីវិតនាងក្នុងពេលនេះ ។


នាងមិនព្រមឈប់អង្វរទេ នៅតែទទូចថា :


- សូមលោកតាកុំអាលបំផ្លាញជីវិតនាងខ្ញុំ បើមុននឹងខ្ញុំស្លាប់ សូមឲ្យខ្ញុំបានជួបនឹងប្អូនថ្លៃ ព្រមទាំងប្ដីខ្ញុំសិន ។


អ្នកតាកំណាចសើចចំអកខ្លាំង ៗ ឯនាងមណីភ័យញ័រកាន់តែខ្លាំងឡើង ៗ ។ ឃើញដូច្នោះអ្នកតាក៏ចូលមកជិត ហើយស្រែកខ្ទរដី ជាសម្រែកថា :


- បើនាងឯងចង់ជួបនឹងប្អូនថ្លៃព្រមទាំងប្ដីនាងឯង, មិនអីទេ អញឲ្យជួបបាន ហើយនាងឯងធ្លាប់នែបនិត្យនឹងប្ដីយ៉ាងណា អញនឹងឲ្យនែបនិត្យយ៉ាងនោះទៀត ។ ដើម​ស្លា​ដែល​នាង​អង្គុយ​ផ្អែក​នេះ​


ហើយ​ ជាប្ដីនាង ។ ឯដុំថ្មសស្អាតមួយដុំនោះឯង ជាប្អូនថ្លៃនាង ! ឥឡូវនាងឯងទៅនៅជាមួយចុះ ។


ថាតែប៉ុណ្ណោះអ្នកតាលើកដំបងចង្អុលដូចមុន ៗ ទៀត ។ រូបនាងមណីក៏ក្លាយជាដើមម្លូ ដុះលាស់ខ្ចីវារឡើងតោងដើមស្លាមួយរំពេច ។ អ្នកតាក៏អន្តរធានក្នុងពេលនោះដែរ ។


ក្នុងកាលជាចំណេរតមក មានព្រះរាជាមួយព្រះអង្គ, បានកេណ្ឌរេហ៍ពលទៅប្រពាតព្រៃ បានប្រទះនឹងដើមជ្រៃ ព្រមទាំងដុំថ្មសស្អាត និងដើមស្លា-ម្លូ ដុះប្រពាក់ប្រព័ន្ធគ្នា ដែល​ជា​ហេតុ​ឲ្យ​ព្រះ​អង្គ​នឹក​


ប្លែក​ក្នុងព្រះទ័យពន់ពេក ក៏សួររកអ្នកណាដឹងរឿងរ៉ាវវត្ថុទាំងបីនេះ ។ មិនយូរប៉ុន្មានមានអ្នកដឹងរឿងរ៉ាវនេះ គឺពួកអ្នកស្រុកជិតខាងទីនេះ ដែលគេបានឃើញហេតុការណ៍ច្បាស់ បាន​មក​ក្រាប​ទូល​ព្រះ​រាជា​តាម​ដំណើរសព្វគ្រប់ ។ ព្រះអង្គក៏ទ្រង់ចាត់ឲ្យ សេវកាមាត្យយកស្រាមក ហើយបេះផ្លែស្លា - ស្លឹកម្លូទៅដាក់លើដុំថ្មនោះ រួចចាក់ស្រាស្រោចពីលើវត្ថុទាំង ៣ ។ ក្នុងគ្រានោះវត្ថុទាំង ៣ ក៏​រលាយ​ជា​ទឹក​មានពណ៌ក្រហមដូចឈាមហូរធ្លាក់ចុះទៅលើផ្ទៃធរណី ។ ព្រះរាជាទ្រង់ទតនូវឧប្បត្តិហេតុនេះហើយ ក៏ទ្រង់ឈ្វេងយល់ថា: “ អ្នកទាំងបីនេះ ពីជាតិមុនស្រលាញ់គ្នាណាស់ បាន​ជា​ជាតិ​នេះ​នៅ​តែ​រួម​ធាតុ រួមរសជាតិជាមួយគ្នាយ៉ាងនេះ ” ។


ដោយព្រះអង្គចង់ទុកអនុស្សាវរីយ៍ យ៉ាងប្លែកនេះ ឲ្យឋិតថេរបានយូរអង្វែងតទៅ ទ្រង់ក៏បញ្ញត្តច្បាប់ឲ្យពពួកអ្នកស្រុកយកវត្ថុទាំង ៣ គឺ : ម្លូស្លានិងស្រា សម្រាប់ធ្វើជាជ័យមង្គល ក្នុង​ពេល​រៀប​បង្កក់​


កូន​ខ្ចីដែលទើបនឹងកើត, ក្នុងពេលរៀបអាពាហ៍ពិពាហ៍ និងក្នុងឱកាសបុណ្យខ្មោច ។ មានអ្នកស្រុកខ្លះក៏យកដុំថ្មដុតធ្វើជាកំបោរ ហើយទទួលទានជាមួយនឹងម្លូស្លារហូតរៀងមកដល់សព្វថ្ងៃ ។


ឯដើមស្លាក៏តែងតែបាននៅជាការនិយមរបស់ដើមម្លូ គឺថា : ម្លូចូលចិត្តវារឡើងដើមស្លាជាងអ្វី ៗ ទាំងអស់ ។ នេះក៏ដោយសារអ្នកទាំងពីរជាប្ដីប្រពន្ធស្មោះស្ម័គ្រនឹងគ្នាក្នុងរឿងព្រេងនេះឯង ។


 

រឿង ដើមរលួសមាស

រឿង ដើមរលួសមាស


រលួសមាស ជាសន្ដានដើមផ្កាមួយប្រភេទ ប៉ុន្តែចម្លែកត្រង់ដើមនេះ គ្មានផ្កាទេ គេដាំយកលម្អត្រង់ស្លឹកវានោះឯង ។ ស្លឹករលួសមាស ផ្លាស់ប្ដូរបានជាបីពណ៌ក្នុងមួយឆ្នាំ គឺដំបូងពណ៌ស មាន​


សណ្ឋាន​ដូច​ស្លឹក​ចម្ប៉ា, អស់រយៈ ២-៣ ខែ ស្លឹកនេះប្រែជាក្រហមឆ្អៅដូចផ្កាក្ងោក លុះបាន ៣-៤ ខែ តមកទៀត ស្លឹកដដែលនេះ ក៏ប្ដូរពណ៌បៃតងចាស់ដូចស្លឹកឈើធម្មតាវិញ ។ ដោយ​សារ​តែ​ចេះ​ផ្លាស់​ប្ដូរ​ពណ៌​ល្អ​មើល​ប្លែក​ពី​ដើម​ឈើ​ដទៃ ៗ ទៀតដូចនេះហើយ បានជាគេដាំរលួសមាសនេះ នៅពីមុខផ្ទះ ឬក្នុងសួនសាធារណៈផ្សេង ៗ ។


មិនតែប៉ុណ្ណោះ ចាស់ទុំតែងនិទានពីរឿងព្រេងជាប្រវត្តិដើមរុក្ខជាតិនេះ យ៉ាងកម្សត់ នាំឲ្យអ្នកផងទាក់ចិត្តនឹងដើមនេះ កាន់តែខ្លាំងឡើង ។


រឿងនោះមានសេចក្ដីដំណាលថា: មានបុរសម្នាក់ឈ្មោះកុល្លីយៈ មានប្រពន្ធឈ្មោះនាងកែវកេសី មានកូនស្រីម្នាក់ឈ្មោះនាងកុលកេសី ។ ស្ដេចទ្រង់ប្រទានងារជាមេស្រុក សម្រាប់​ត្រួត​ត្រា​លើ​ប្រជា​


រាស្ត្រ​ទូទៅ ។ មានបុរសកម្សត់ម្នាក់ទៀត នៅនាក្បែរលំនៅមេស្រុកនេះ មានរបររកស៊ីធ្វើស្រែ ។ ក្នុងពេលដែលប្រពន្ធមានផ្ទៃពោះគ្រប់ទសមាស ក៏ប្រសូតិបុត្រប្រុសមួយនៅក្នុងស្រែ ដែល​នាង​កំពុង​ច្រូត​ស្រូវ , អ្នកផងទាំងពួងដែលនៅចាំស្រូវស្រែផងគ្នា ក៏ឲ្យឈ្មោះកូននោះថា ចៅកុដុម្ពីក៍កុមារ ។ កុដុម្ពីក៍កុមារកាលចម្រើនវ័យវឌ្ឍនាការបានអាយុ ១៦ ឆ្នាំ ក៏ប្រកបដោយរូបឆោមយ៉ាងឆើត គួរ​ជាទី​ចាប់​អារម្មណ៍​នៃ​ស្រី​ផងទាំងពួង ។ ឯនាងកុលកេសីជាបុត្រីកុល្លីយបុរស ក៏មានសម្រស់គួរចេតនាដែរ ។ ទាំងពីរនាក់ បានលបលួចស្នេហារវាងគ្នានឹងគ្នា រហូត​ទាល់​តែ​ដាច់​ចិត្ត​នាំ​គ្នា​រត់​ចេញ​ពី​ស្រុក​កំណើត ដោយខ្លាចឪពុកម្ដាយទាំងពីរខាងធ្វើទោស ។


ទាំងពីរនាក់ប្ដីប្រពន្ធ ខំដើរផងរត់ផងកាត់ព្រៃព្រឹក្សា ប្រទះហ្វូងម្រឹគាគួរឲ្យភ័យខ្លាច ទាំងយប់ទាំងថ្ងៃឥតឈប់ឈរ បានទៅដល់ខេត្តក្រៅ មួយជាជនបទដាច់ស្រយាលឈ្មោះកាសី ។ អ្នក​ស្រុក​កាសី​


នេះ គ្មានអ្នកណាម្នាក់ រកស៊ីដោយសម្មាអាជីវោទេ, ម្នាក់ ៗ គិតតែពីលួចប្លន់កាប់សម្លាប់ដណ្ដើមគេ យកទាំងភ្នែកស្រស់ ៗ ។ បើគេមើលទៅក្នុងផ្ទះជនទាំងនោះ គេឃើញតែកន្សែងយន្ត-មន្ត អាគម បាយសី ពេញល្វែងផ្ទះ ។ ទាំងមេស្រុកនៅស្រុកនោះ ក៏ចូលដៃជើងជាមួយពួកចោរនោះដែរ ។ ឯកុដុម្ពីក៍និងកុលកេសី បានទៅដល់ស្រុកនោះភ្លាម ក៏ត្រូវពួកចោរ ហនេយ្យុំ ចាប់​កុដុម្ពី​ក៍​បាន ប៉ុន្តែ​នាង​កុលកេសីជាប្រពន្ធ យកចិញ្ចៀនទៅឲ្យមេស្រុក ដើម្បីសុំអង្វរឲ្យមេស្រុកជួយយ៉ាងណាឲ្យពួកចោរដោះលែងប្ដីនាងមកវិញ ។ 


មេស្រុកបានទៅនិយាយនិងក្រុមចោរដោយសម្អាងថា: ជាញាតិសាលោហិតរបស់ខ្លួន ចោរក៏ដោះលែងឲ្យកុដុម្ពីក៍រួចខ្លួនហើយទាំងពីរនាក់ប្ដីប្រពន្ធ ក៏​បាន​សុំ​លោក​មេ​ស្រុក​និង​ប្រពន្ធ​គាត់​ធ្វើ​ជា​ឪពុក​


ម្ដាយ​ធម៌ ។ មេស្រុកនិងប្រពន្ធគាត់ ត្រេកអរណាស់ ព្រោះគាត់គ្មានកូន, បានកូនទាំងពីរនាក់នេះ នឹកថានឹងបានបន្តពូជធារនិងជាអ្នកទទួលមត៌កផង។ គាត់ស្រឡាញ់កុដុម្ពីក៍និងនាងកុលកេសី ទុក​ដូច​ជាកូនបង្កើត ។ មិនយូរប៉ុន្មានមេស្រុកនិងភរិយាក៏ស្លាប់ទៅ ។ កុដុម្ពីក៍និងនាងកុលកេសី ក៏ទទួលមត៌កអំពីឪពុកម្ដាយធម៌ បានឡើងជាមេស្រុកជំនួសឪពុកម្ដាយ ។


ចាប់ពីថ្ងៃនោះ កុដុម្ពីក៍និងនាងកុលកេសី បានឡើងជាអ្នកមានស្ដុកស្ដម្ភ ចេញមុខចេញមាត់មានខ្ញុំកំដរស្រីប្រុសបម្រើឆ្វេង-ស្ដាំឥតខ្វះ ទាំងក្រុមចោរដែលធ្លាប់តែរកស៊ីលួចប្លន់ក៏បាក់បបខ្លបខ្លាច, 


លែង​រកស៊ីលួចប្លន់ដូចមុនទៀត ត្រឡប់មកស៊ីតាមធម្មតាវិញ ។ តមក កុដុម្ពីក៍បាននាមថា:កុលកោដិកុដុម្ពីកសេដ្ឋី មាននាមល្បីល្បាញខាងមានសម្បត្តិច្រើន ។


កុលកោដិកុដុម្ពីកសេដ្ឋី បានរួមសម្ភពជាមួយនាងកុលកេសី បានបុត្រីមួយឈ្មោះនាងកុមារិកា ដោយនាងបានសាងបារមីជាព្រះជននីពោធិសត្វ កាលពីជាតិមុន នាង​ក៏​ប្រកប​ដោយ​រូប​ឆោម​យ៉ាង​ស្រស់​


ឆើត​ឆាយ​លើ​ស​កុមា​រិ​កា​ឯ​ទៀត ៗ ក្នុងស្រុក, ហើយនាងមានចិត្តជាទិព្វទៀតផង នាងគិតយ៉ាងណានឹងបានសម្រេចយ៉ាងនោះដូចប្រាថ្នា ។ លុះនាងកុមារីមានព្រះជន្ម ៧ វស្សា, មានស្រីមេម៉ាយចិត្តឫស្យាម្នាក់ឈ្មោះនាងកាឡី មានកូនស្រី ២ នាក់ គឺៈ នាងចន្ទី និងនាងចន្ទនី សុទ្ធតែជាស្រីកាឡកណ្ណីដូចគ្នា ។ នាងមេម៉ាយកាឡីនេះមានបងស្រីម្នាក់ទៀតឈ្មោះកាឡីនីយា ។


មេកាឡីជាស្រីមេម៉ាយមានចិត្តសាវានឹកចង់បានប្ដី ដោយបានឮល្បីថា: កុលកោដិកុដុម្ពីសេដ្ឋីមានទ្រព្យច្រើន ក៏ទៅប្រលោមលួងលោមទាល់តែកុលកោដិកុដុម្ពីកសេដ្ឋីព្រមស្នេហាជាមួយ ដោយ​ភ្លេច​


នឹក​ដល់​នាង​កុល​កេសី ជាស្រីប្រកបដោយលក្ខណាត្រឹមត្រូវនោះទៅ ។


មេកាឡី កាលដែលបានកុលកោដិកុដុម្ពីក៍ ជាស្វាមីហើយក៏ច្រណែនឈ្នានីស ចាក់រុករករឿងលើកកំហុសដាក់ទៅលើនាងកុលកេសីប្រពន្ធដើម ថាជាស្រីមានសហាយស្មន្ធអន្ធការផ្សេង ៗ រៀង​រាល់​


ថ្ងៃ​មិន​ចេះ​ឈប់​ឈរ​សោះ, ទាល់តែកុលកោដិកុដុម្ពីក៍ជឿតាមសម្ដីរបស់ខ្លួន ។


ថ្ងៃមួយ កុលកោដិកុដុម្ពីក៍ នាំនាងកុលកេសីទៅបង់សំណាញ់ក្នុងទន្លេ កំពុងតែបង់សំណាញ់ ស្រាប់តែគាត់រករឿងលើកកំហុសដាក់លើប្រពន្ធថាមានសហាយ ទោះបីនាងកុលកេសី និយាយ​តាម​ត្រង់​


យ៉ាង​ណា ក៏កុដុម្ពីក៍មិនជឿ ក៏កើតជាជម្លោះក្នុងកណ្ដាលជលសា, ពេលនោះកុដុម្ពីក៍ក៏វាយនាងកុលកេសីទម្លាក់ទៅក្នុងទឹកស្លាប់ទៅ ក៏ទៅកើតជាត្រីដំរី ដោយ​អំណាច​ផលា​និសង្ស​របស់​នាង​កុមារិកា​ជា​កូន​ដែល​នាង​មាន​ចិត្តជាទិព្វ ។


លុះកុលកោដិកុដុម្ពីក៍ ត្រឡប់មកវិញ នាងកុមារិកាក៏សួររកមាតា ។ ឪពុកឆ្លើយថា: ឥតបានដឹងរឿងអ្វីសោះក្នុងរឿងនេះ, តែនាងកុមារិកាក៏នៅសួរជជីករកឫសគល់ថា: ខ្ញុំ​ឃើញ​ច្បាស់​ជា​ម៉ែ​ទៅ​ជា​


មួយ​ឪ​ហើយ​ម្ដេច​ក៏​ឪ​ឆ្លើយ​ថា មិនដឹងយ៉ាងនេះ ? ។


នាងកុមារិកាសង្ស័យក៏ដើរទៅកំពង់ ដើម្បីតាមរកមើលមាតា ទៅដល់ក៏ទួញយំរៀបរាប់ពីដំណើរបាត់មាតា ។ ត្រីដំរីជាមាតាឮ ក៏ងើបក្បាលពីក្នុងទឹកមកនិយាយរឿងប្រាប់កូនស្រីតាំងពីដើមដល់ចប់ 


ហើយ​និយា​យ​ថា: ម្ដាយគ្មានអីស៊ីទេ ម្ដាយឃ្លានណាស់ ចូរកូនរកចំណីឲ្យម្ដាយស៊ីផង ។នាង​កុមារិកាក៏សន្យាថានិងយកកន្ទក់និងចុងអង្ករទៅឲ្យស៊ីរៀងរាល់ថ្ងៃ ។ តាំងពីថ្ងៃនោះមក នាងកុមារិកាបាននាមថ្មីថា “ មរណមាតា ” ។ មេកាឡី ក្រោយដែលបានដឹងថា: ត្រី​ដំរីនោះ​ជា​មាតា​នាង​មរណ​មាតា​ក៏ឲ្យចន្ទី-ចន្ទនីជាកូន ទៅចាប់យកមកសម្លាប់ធ្វើម្ហូបស៊ីទៀត, តែដោយហេតុនាងមរណមាតាមានផលានិសង្សច្រើន ក៏បណ្ដាលឲ្យកណ្ដុរសពាំបានស្រកាត្រីដំរីពីរ ទុក​ឲ្យ​នាង​មរណ​មាតា​ដឹង ។ នាងមរណមាតាយកស្រកាត្រីពីរនោះទៅកប់ទុកក្នុងដី ក៏ស្រាប់តែដុះឡើងជាដើមត្រប់ ហើយនាងទំនុកបម្រុងដើមត្រប់ ធ្វើវត្តប្រតិបត្តិរៀងរាល់ថ្ងៃ ។ មេ កាឡី​ដឹង​ថា​ដើម​ត្រប់​ជា​មាតា​នាង​មរណ​មាតា ក៏ឲ្យគេយកដើមត្រប់ទាំងឫសទាំងគល់ទៅបុកកម្ទេចចោល, តែពេលនោះមានឆ្មាមួយ បានពាំឫសពីរសរសៃទុកឲ្យនាងមរណមាតា ។ នាង​យក​ឫស​ត្រប់​ពីរ​ទៅដាំ​ក៏​កើត​ជា​ដើម​រលួស​ពី​​រ​ដើម រលួសនេះ ប្លែកពីរលួសធម្មតា គឺមានស្លឹកនោះប្រកបដោយពណ៌ឆ្អិនឆ្អៅ ហើយដើមនោះក៏គ្មានបន្លាដូចរលួសធម្មតាដែរ ។


នៅថ្ងៃមួយ ព្រះចៅផែនដីព្រះអង្គទ្រង់យាងមកប្រពាតព្រៃ, ពេលថ្ងៃក្ដៅ ព្រះអង្គក៏យាងចូលទៅសម្រាកព្រះកាយក្រោមម្លប់ដើមរលួសមួយគូនោះ ។ មុននឹងទ្រង់ចេញចាកទីនោះទៅ ព្រះ​អង្គ​ទ្រង់


​ត្រាស់​សួររកម្ចាស់ដើមឈើចម្លែកនេះ ដើម្បីសុំគាស់យកទៅដាំឯក្នុងព្រះរាជវាំង ។ ស្ដេចទ្រង់យល់រូបឆោមនាងមរណមាតាដ៏ស្រស់បស់ ជាទីគាប់ព្រះទ័យហើយព្រះអង្គក៏ត្រាស់សុំដើមឈើនោះ, នាង​ក៏​ព្រម​ថ្វាយ ។ តែពួកអាមាត្យខំជីកគាស់យ៉ាងណាក៏មិនរបើករលើងដើមនោះពីដីសោះ, លុះព្រះអង្គត្រាស់សួរនាងមរណមាតា នាងក៏សំពះអធិដ្ឋានដល់ទេវធីតាជាមាតាដែលថែដើមនោះ ស្រាប់​តែ​ដើម​រលួស​ផុសពីដីអណ្ដែតឡើងទៅដុះនៅក្នុងផើងមាស របស់ព្រះមហាក្សត្រ នៅឯមុខព្រះមហាប្រាសាទ ។


ព្រះអង្គក៏ទ្រង់ត្រាស់ហៅនាងមរណមាតា ឲ្យចូលទៅក្នុងព្រះរាជវាំងហើយអភិសេកជាមហេសីឡើង, ឯផ្កានោះឲ្យនាមហៅថា “ ផ្ការលួសមាស ” ព្រោះបានអណ្ដែតមកស្ថិតនៅក្នុងផើងមាស ហើយ​


មាន​ពណ៌​ស្លឹកនោះត្រចះត្រចង់ណាស់ផង ។