រឿង ស្នេហាកំសត់ក្នុងវាលស្រែ

ពោល៖ ថ្ងៃមួយនៅរដូវស្រូវទុំ សោភាកំពុងតែច្រូតស្រូវជាមួយគ្រួសាររបស់នាង។ នាងជាកូនស្រីតែមួយគត់របស់តាសំ អ្នកភូមិដែលមានជីវភាពក្រីក្រ។ មិនឆ្ងាយប៉ុន្មាន វិចិត្រកំពុងតែដើរកាត់វាលស្រែ។ គេជាកូនប្រុសរបស់មេភូមិ។

វិចិត្រឈប់ដើរ ហើយសម្លឹងមើលទៅសោភា។ គេមានចិត្តញាប់ញ័រពេលឃើញនាងញញឹមទាំងញើសហូរពេញមុខ។

តួប្រុស និយាយ អូនឯងច្រូតស្រូវពូកែមែន

៖វិចិត្រនិយាយទៅកាន់សោភា។

សោភាងាកមកមើលគេ ហើយញញឹមខ្មាសអៀន។ 

តួស្រីនិយាយបងនិយាយលើកទឹកចិត្តអូនទេ។ អូនគ្រាន់តែជួយឪពុកម្តាយប៉ុណ្ណោះ។

តួប្រុស និយាយ អត់ទេ បងនិយាយពិតមែន។ អូនមានចិត្តល្អណាស់។ បងតែងតែសង្កេតមើលអូនជួយគ្រួសារ។

 សោភាបានក្រសោបកណ្តប់ស្រូវទៅនឹងទ្រូង។

 តួស្រីនិយាយ៖​​ ​អរគុណបង​​  តែ​ យើងមកពីគ្រួសារខុសគ្នា។ បងជាកូនមេភូមិ ឯអូនគ្រាន់តែជាកូនកសិករក្រីក្រ។

វិចិត្រដើរកាន់តែជិតនាង។ 

បងមិនខ្វល់ពីរឿងនោះទេ។ បងគោរពអូនដោយសារចិត្តល្អរបស់អូន។

​​​   ប៉ុន្តែភ្លាមនោះ សំឡេងម្តាយរបស់វិចិត្របានឮឡើង។ 

 វិចិត្រ! កូនធ្វើអ្វីនៅទីនេះ?

វិចិត្រស្ទុះថយក្រោយ។ ​​​​​  ម៉ែ​  កូន

យើងត្រូវទៅផ្ទះឥឡូវ។ ម៉ែមានរឿងសំខាន់ត្រូវនិយាយជាមួយកូន។

​​​​ សោភាឈរស្ងៀម មើលវិចិត្រដើរចេញទៅជាមួយម្តាយរបស់គេ។ ទឹកភ្នែកនាងចាប់ផ្តើមហូរ។ នាងដឹងថា ស្នេហារបស់នាងនិងវិចិត្រមិនអាចទៅរួចទេ។

តាសំ ឪពុករបស់សោភា បានដើរមករកនាង។ 

 កូនសម្លាញ់ កុំទុក្ខព្រួយអី។ ពេលវេលានឹងជួយព្យាបាលគ្រប់យ៉ាង។

សោភាជូតទឹកភ្នែក។ ចាសឪពុក។ យើងបន្តច្រូតស្រូវទៅ។

ស្រូវទុំបក់បោកដោយខ្យល់ ដូចជីវិតដែលពោរពេញទៅដោយឧបសគ្គ។ ប៉ុន្តែសោភានៅតែមានក្តីសង្ឃឹមថា ថ្ងៃណាមួយ ស្នេហាពិតប្រាកដនឹងឈ្នះគ្រប់ការរារាំង។

ភាគទី២​​​ ការសាកល្បង

ពីរសប្តាហ៍ក្រោយមក នៅក្នុងពិធីបុណ្យភូមិ សោភាឃើញវិចិត្រម្តងទៀត។ គេឈរនៅក្រោមដើមស្វាយធំមួយដើម ភ្នែកសម្លឹងរកនាង។

សោភា​  វិចិត្រហៅខ្សឹបៗ។ មកនេះបន្តិច។

សោភាមើលឆ្វេងស្តាំ ហើយដើរទៅរកគេយ៉ាងប្រយ័ត្ន។ បង​​    យើងមិនគួរជួបគ្នាទេ។

បងដឹង។ តែបងមិនអាចបំភ្លេចអូនបានទេ។ ម៉ែបងចង់ឲ្យបងរៀបការជាមួយកូនស្រីពាណិជ្ជករនៅក្រុង។

សោភាងាកមុខចេញ ព្យាយាមលាក់ទឹកភ្នែក។ អញ្ចឹងល្អហើយ។ គេស័ក្តិសមនឹងបង។

វិចិត្រចាប់ដៃនាង។ "តែបងស្រឡាញ់តែអូន។ បងសម្រេចចិត្តហើយ។ បងនឹងប្រាប់ម៉ែថាបងមិនព្រម។"

"កុំធ្វើអញ្ចឹង! សោភាស្រែកខ្សឹបៗ។ បងនឹងធ្វើឲ្យគ្រួសារខឹង។ បងជាកូនតែម្នាក់។ ត្រូវស្តាប់បង្គាប់គាត់។

ចុះបេះដូងបង? តើបងត្រូវធ្វើម៉េចជាមួយវា?

សោភាកៀបទឹកភ្នែក។ យើងត្រូវតែភ្លេចគ្នា។ នេះជាផ្លូវតែមួយគត់។

ស្រាប់តែមានសំឡេងមនុស្សដើរមក។ វិចិត្រត្រូវលាក់ខ្លួនយ៉ាងរហ័ស។ សោភាឈរតែម្នាក់ឯង ទឹកភ្នែកហូរចុះមកដូចទឹកភ្លៀង។

យប់នោះ នៅក្នុងបន្ទប់តូចរបស់នាង សោភាសរសេរសំបុត្រមួយច្បាប់៖

សូមបងកុំខ្វល់ពីអូនទៀត។ ស្នេហារបស់យើងដូចផ្កាក្នុងព្យុះ មិនអាចរស់បានទេ។ អូននឹងរៀនភ្លេចបង។ សូមបងរកសុភមង្គលជាមួយអ្នកដែលស័ក្តិសមនឹងបង។ អូននឹងរក្សាស្នេហានេះក្នុងបេះដូងជារៀងរហូត។

ភាគទី៣ ការមកដល់នៃដួងចិត្តថ្មី

នៅពេលដែលសោភាកំពុងតែព្យាយាមភ្លេចវិចិត្រ រតនៈ ជាគ្រូបង្រៀនវ័យក្មេងប្រចាំសាលាភូមិ បានចាប់ផ្តើមចាប់អារម្មណ៍នាង។ គេតែងតែឃើញសោភាដើរទៅផ្សារជាមួយម្តាយ ហើយសង្កេតឃើញភាពស្រស់ស្អាត និងចិត្តល្អរបស់នាង។

មួយល្ងាចនោះ រតនៈជួបសោភានៅមាត់ទន្លេ។

អូនសោភា       គេហៅដោយស្ទាក់ស្ទើរ។

សោភាងាកមកមើល។   ជំរាបសួរលោកគ្រូ។

កុំហៅលោកគ្រូអី។ ហៅឈ្មោះបងក៏បាន។ រតនៈញញឹម។ បងឃើញអូនឯកាញឹកញាប់។ មានរឿងអ្វីធ្វើឱ្យអូនពិបាកចិត្តមែនទេ?

សោភាដកដង្ហើមធំ។ អត់មានអីទេបង។ គ្រាន់តែ

បងដឹង។ រតនៈនិយាយបន្ត។ បងឃើញអូននិងវិចិត្រ។ បងក៏ដឹងថាគេរៀបការជាមួយអ្នកស្រុកក្រុងហើយ។

ទឹកភ្នែកសោភាចាប់ផ្តើមហូរ។ រតនៈលូកយកក្រមាមកជូតទឹកភ្នែកនាង។

អូនមិនចាំបាច់លាក់ទុក្ខក្នុងចិត្តទេ។ បងស្តាប់អូនបាន។

សោភាមើលទឹកទន្លេហូរ។ ពេលខ្លះ អូនគិតថាស្នេហាគឺជាមេរៀនដ៏ឈឺចាប់បំផុតក្នុងជីវិត។

តែវាក៏ជាមេរៀនដែលធ្វើឱ្យយើងរឹងមាំដែរ។ រតនៈនិយាយទាំងញញឹមស្រទន់។ បងមិនចង់ឃើញអូនឈឺចាប់ទេ។

ពេលនោះ សោភាងាកមកមើលមុខរតនៈ។ នាងឃើញភាពស្មោះត្រង់ និងក្តីអាណិតក្នុងភ្នែករបស់គេ។

បង​    សោភាខ្សឹប។

រតនៈចាប់ដៃនាងយ៉ាងថ្នមៗ។ បងដឹងថាឥឡូវនេះមិនទាន់មែនជាពេលសមរម្យទេ។ តែបងចង់ប្រាប់អូនថា បងនឹងរង់ចាំ។ រង់ចាំរហូតដល់បេះដូងអូនជាសះស្បើយ។

សោភាញញឹមទាំងទឹកភ្នែក។ លើកនេះ វាជាទឹកភ្នែកនៃក្តីសង្ឃឹម។

ពេលដើរត្រឡប់ទៅផ្ទះ សោភាឮសំឡេងចម្រៀងពីផ្ទះជិតខាង

ស្នេហាចាស់នៅតែក្នុងចិត្ត ស្នេហាថ្មីផ្តល់ជីវិតថ្មី សូមកុំអាល័យអ្វីដែលហួសទៅ ព្រោះពេលវេលានាំយើងទៅមុខជានិច្ច

យប់នោះ សោភាសរសេរក្នុងកំណត់ហេតុរបស់នាង

វិចិត្រ     អូនសូមជូនពរឱ្យបងរកឃើញសុភមង្គល។ ឥឡូវនេះ អូនយល់ហើយថា ពេលខ្លះយើងត្រូវតែលែងអ្វីមួយចេញ ដើម្បីឱ្យអ្វីថ្មីៗអាចចូលមក។ សូមឱ្យបងមានសុភមង្គលជានិច្ច។ អូននឹងរៀនស្វែងរកផ្លូវថ្មីសម្រាប់ខ្លួនឯង។

ភាគទី៤ ក្នុងបេះដូងវិចិត្រ

នៅឯផ្ទះមេភូមិ វិចិត្រអង្គុយឯកានៅលើរាងពីមុខបន្ទប់។ គេកាន់សំបុត្រសោភាក្នុងដៃ អានដដែលៗរាប់សិបដង។ ទោះបីជាគេបានភ្ជាប់ពាក្យជាមួយកូនស្រីពាណិជ្ជករហើយក្តី តែបេះដូងគេនៅតែរង់ចាំស្នេហាដំបូង។

វិចិត្រ សំឡេងម្តាយគេហៅ។ កូនត្រូវទៅជួបគ្រួសារគូដណ្តឹងនៅថ្ងៃស្អែក។

វិចិត្រដកដង្ហើមធំ។ បាទម៉ែ

យប់នោះ គេដើរទៅកាន់វាលស្រែដែលធ្លាប់ជួបសោភា។ ខ្យល់បក់សំឡេងស្លឹកស្រូវរួញ

 ដូចសំឡេងកន្ទេញរបស់បេះដូងគេ។

សោភា​​​  គេខ្សឹប។ តើអូនដឹងទេថាបងឈឺចាប់ប៉ុណ្ណា? បងគ្មានសិទ្ធិជ្រើសរើសផ្លូវជីវិតខ្លួនឯងសូម្បីតែបន្តិច។

គេឮដំណឹងថាសោភាចាប់ផ្តើមមានទំនាក់ទំនងជាមួយគ្រូបង្រៀនម្នាក់។ វិចិត្រព្យាយាមញញឹម ទោះបីជាបេះដូងហូរឈាម។

មុនថ្ងៃរៀបការ វិចិត្រសរសេរសំបុត្រមួយច្បាប់

សោភាជាទីស្រឡាញ់

បងសរសេរសំបុត្រនេះ ដោយមិនដឹងថាត្រូវផ្ញើទៅឱ្យអូនឬអត់។ ប៉ុន្តែបងត្រូវការសរសេរ ដើម្បីឱ្យបេះដូងបងបានស្រាល។

បងសុំទោសដែលមិនក្លាហានគ្រប់គ្រាន់។ បងសុំទោសដែលមិនអាចប្រឆាំងនឹងគ្រួសារដើម្បីស្នេហាយើង។ បងនឹងរៀបការជាមួយនារីម្នាក់ដែលបងមិនស្គាល់ស្ទើរតែទាល់តែសោះ។ នេះជាជីវិតដែលគេរៀបចំឱ្យបង។

ប៉ុន្តែបងចង់ឱ្យអូនដឹងថា ក្នុងបេះដូងបង គ្មាននរណាអាចជំនួសអូនបានឡើយ។ អូនគឺជាស្នេហាដំបូង និងជាស្នេហាពិតតែមួយគត់របស់បង។

បងសូមឱ្យអូនរកឃើញសុភមង្គលជាមួយអ្នកដែលស័ក្តិសមនឹងអូន។ អ្នកដែលក្លាហានជាងបង។ អ្នកដែលហ៊ានធ្វើអ្វីៗដើម្បីស្នេហា។

សូមឱ្យអូនមានសុភមង្គល។ បងនឹងរក្សាការចងចាំអំពីយើងទុកជានិច្ច។

ដោយក្តីស្រឡាញ់ដែលមិនអាចបញ្ចេញ វិចិត្រ"

គេបត់សំបុត្រនោះ ហើយដាក់វាក្នុងសៀវភៅចាស់មួយ។ វានឹងក្លាយជាអាថ៌កំបាំងមួយដែលគេនឹងរក្សាទុករហូត។ ព្រឹកស្អែក គេនឹងក្លាយជាប្តីគេ។ ប៉ុន្តែក្នុងក្តីសុបិន គេនឹងនៅតែរកឃើញសោភាជានិច្ច។

ភាគទី៥ ថ្ងៃរៀបការ

ព្រឹកថ្ងៃរៀបការ ផ្ទះមេភូមិត្រូវបានតុបតែងយ៉ាងស្រស់ស្អាត។ ទ្រនំចម្រៀងការបន្លឺឡើង។ ក្លិនធូបនិងផ្កាអប់ឈ្ងុយពាសពេញបរិវេណ។

វិចិត្រស្លៀកពាក់ឈុតពិធីការយ៉ាងស្អាត។ គេឈរមើលខ្លួនឯងក្នុងកញ្ចក់ ប៉ុន្តែមិនអាចញញឹមបាន។

កូនប្រុស ម្តាយគេដើរចូលមក។ ថ្ងៃនេះជាថ្ងៃសំខាន់របស់កូន។ ម៉ែសង្ឃឹមថាកូននឹងមានសុភមង្គល។

បាទម៉ែ     វិចិត្រឆ្លើយទាំងស្ងួត។

កូនដឹងទេ? ពេលម៉ែរៀបការជាមួយឪពុកកូន ម៉ែក៏មិនទាន់ស្គាល់គាត់ច្បាស់ដែរ។ តែយើងរៀនស្រឡាញ់គ្នាបន្តិចម្តងៗ។

វិចិត្រងាកមកមើលម្តាយ។ គេឃើញទឹកភ្នែកក្នុងភ្នែកគាត់។

ម៉ែដឹងថាកូនមានអ្នកដែលកូនស្រឡាញ់។ ម៉ែសុំទោសដែលមិនអាចឱ្យកូនជ្រើសរើសផ្លូវខ្លួនឯង។ តែម៉ែសង្ឃឹមថា ថ្ងៃមួយកូននឹងយល់ថា ម៉ែធ្វើដើម្បីអនាគតកូន។

វិចិត្រឱបម្តាយ។ កូនយល់ម៉ែ។ កូននឹងព្យាយាមធ្វើជាប្តីល្អ។

នៅក្នុងពិធី វិចិត្រមើលឃើញសោភាឈរពីចម្ងាយ។ នាងស្លៀកពាក់សាច់រលោង ញញឹមទាំងទឹកភ្នែក។ ជិតនាង មានបុរសម្នាក់ឈរក្បែរ  រតនៈ។

កូនក្រមុំ សុចិន្តា ងាកមកញញឹមដាក់វិចិត្រ។ នាងស្រស់ស្អាតណាស់ក្នុងសម្លៀកបំពាក់ការ។ វិចិត្រព្យាយាមញញឹមតប។

ពេលដើរចុះពីវេទិការ វិចិត្រប្រទះភ្នែកជាមួយសោភាម្តងទៀត។ ពួកគេគ្រាន់តែងក់ក្បាលដាក់គ្នា។ មិនចាំបាច់និយាយអ្វីទាំងអស់។ ពួកគេដឹងថា នេះជាការលាគ្នាជាចុងក្រោយ។

យប់នោះ ក្រោយពេលភ្ញៀវទៅអស់ វិចិត្រឈរនៅលើរានផ្ទះ។ គេមើលទៅផ្ទះសោភាពីចម្ងាយ។ ភ្លើងនៅទីនោះរលត់អស់ហើយ។

សុចិន្តាដើរមករកគេ។ "បងកំពុងគិតពីនរណាម្នាក់មែនទេ?"

វិចិត្រភ្ញាក់ខ្លួន។ "អត់ទេ។ គ្រាន់តែកំពុងគិតថា ជីវិតថ្មីរបស់យើងនឹងទៅជាយ៉ាងណា។"

សុចិន្តាញញឹម។ "យើងនឹងរៀនស្គាល់គ្នាបន្តិចម្តងៗ។ បងមិនចាំបាច់ស្រឡាញ់អូនភ្លាមៗទេ។ យើងមានពេលពេញមួយជីវិត។"

វិចិត្រងាកមកមើលភរិយាថ្មីរបស់គេ។ គេឃើញភាពស្មោះត្រង់ និងការយោគយល់ក្នុងភ្នែកនាង។ ប្រហែលជាម្តាយគេត្រូវហើយ។ ប្រហែលជាគេនឹងរៀនស្រឡាញ់នាងបានមួយថ្ងៃ។

ខ្យល់រាត្រីបក់មក នាំក្លិនផ្កាម្លិះពីសួនច្បារ។ វិចិត្រដកដង្ហើមវែង។ គេដឹងថា ស្នេហាដំបូងនឹងនៅតែក្នុងបេះដូងជានិច្ច។ តែគេក៏ត្រូវបើកចិត្តទទួលយកស្នេហាថ្មីដែរ។ នេះជាជីវិត។ យើងមិនអាចជ្រើសរើសបានគ្រប់យ៉ាងទេ។ យើងគ្រាន់តែអាចព្យាយាមធ្វើឱ្យអ្វីដែលយើងមានក្លាយជាអ្វីដែលល្អបំផុត។

ភាគទី៦៖ ផ្លូវថ្មីនៃក្តីសង្ឃឹម

បីខែក្រោយពិធីរៀបការរបស់វិចិត្រ សោភាកំពុងអង្គុយក្រោមម្លប់ដើមស្វាយក្បែរសាលារៀន។ នាងរង់ចាំរតនៈបញ្ចប់ការបង្រៀន។ ក្មេងៗរត់ចេញពីថ្នាក់ ស្រែកហៅគ្នាដោយក្តីរីករាយ។

អូនសោភា!   រតនៈដើរមករកនាងជាមួយនឹងញញឹមស្រស់ថ្លា។ រង់ចាំយូរទេ?

សោភាក្រោកឈរ។ អត់ទេបង។ អូនទើបមកដល់។

រតនៈមើលទៅក្នុងភ្នែកនាង។ ថ្ងៃនេះអូនមានទឹកមុខស្រស់ជាងមុន។

ពិតមែនហ៎? សោភាញញឹម។ ប្រហែលជាព្រោះអូនចាប់ផ្តើមមើលឃើញពន្លឺនៅខាងមុខហើយ។

ពួកគេដើរតាមផ្លូវលំក្បែរវាលស្រែ។ ខ្យល់បក់រលំអែលស្លឹកត្នោត។ រតនៈចាប់ដៃសោភាយ៉ាងថ្នមៗ។

បងមានរឿងមួយចង់និយាយជាមួយអូន។ គេឈប់ដើរ។ បងបានស្នើសុំផ្ទេរទៅបង្រៀននៅសាលាក្នុងស្រុក។ គេយល់ព្រមហើយ។

សោភាភ្ញាក់ផ្អើល។ មែនហ៎បង? ចុះសាលានេះ

បងគិតថា យើងគួរតែចាប់ផ្តើមជីវិតថ្មីនៅកន្លែងថ្មី។ កន្លែងដែលគ្មាននរណាស្គាល់យើង។ កន្លែងដែលយើងអាចកសាងអនាគតជាមួយគ្នា។

ទឹកភ្នែកសោភាហូរចេញមក។ តែលើកនេះ វាជាទឹកភ្នែកនៃសេចក្តីសុខ។

បង   អូនមិនដឹងថាត្រូវនិយាយអ្វីទេ។

រតនៈជូតទឹកភ្នែកនាង។ អូនមិនចាំបាច់និយាយអ្វីទេ។ គ្រាន់តែប្រាប់បងថា តើអូនព្រមទៅជាមួយបងទេ?"

សោភាងក់ក្បាល។ ចាស អូនព្រម។

យប់នោះ សោភាអង្គុយនិយាយជាមួយឪពុកម្តាយ។ ពួកគាត់ញញឹមទាំងទឹកភ្នែក។

កូនសម្លាញ់   ម្តាយនាងនិយាយ។ ម៉ែសប្បាយចិត្តណាស់ដែលកូនបានជួបមនុស្សល្អដូចរតនៈ។

តាសំងក់ក្បាល។ គេជាមនុស្សដែលស័ក្តិសមនឹងកូន។ ឪពុកជឿថា គេនឹងថែរក្សាកូនបានល្អ។

មួយខែក្រោយមក សោភានិងរតនៈរៀបការនៅវត្តភូមិ។ ពិធីការតូច តែពោរពេញដោយក្តីស្រឡាញ់។ សោភាស្លៀកពាក់សាច់រលោង ញញឹមទាំងភ្លឺស្រស់។

ពេលដើរចេញពីវត្ត សោភាឈប់មួយភ្លែត។ នាងមើលទៅផ្ទះមេភូមិពីចម្ងាយ។ នាងដឹងថា នៅទីនោះ វិចិត្រក៏កំពុងតែរៀនរស់ជាមួយជីវិតថ្មីដែរ។

យើងទៅណា៎អូន? រតនៈសួរ។

សោភាងាកមកញញឹមដាក់ប្តី។ ទៅណាក៏បាន ឱ្យតែយើងទៅជាមួយគ្នា។

ពួកគេចាប់ផ្តើមដំណើរទៅកាន់ស្រុកថ្មី។ ពេលឡើងរទេះសេះ សោភាងាកមើលភូមិកំណើតជាចុងក្រោយ។ នាងខ្សឹបលាវាលស្រែ ដើមស្វាយ និងអនុស្សាវរីយ៍ទាំងឡាយ។ នាងដឹងថា ស្នេហាដំបូងនឹងនៅតែក្នុងបេះដូងជានិច្ច តែឥឡូវនេះ នាងមានសេចក្តីស្រឡាញ់ថ្មីដែលនឹងដឹកដៃនាងទៅមុខ។

សុខសប្បាយណា៎វិចិត្រ នាងខ្សឹបក្នុងចិត្ត ហើយងាកទៅញញឹមដាក់រតនៈ។ នេះជាការចាប់ផ្តើមថ្មី។ ជំពូកថ្មីនៃជីវិតនាង។

Posted in: ប្រលោមលោក