រឿង ស្នេហាអ្នកមាននិងអ្នកក្រ

 រឿង ស្នេហាអ្នកមាននិងអ្នកក្រ

សោភា៖ (កំពុងដើរលក់នំបញ្ចុក) "នំបញ្ចុកៗ! នំបញ្ចុកក្តៅៗ!"

វិចិត្រ៖ (ចេញពីឡានប៊ីអឹម) "អូ! ម៉េចក៏ស្រស់ស្អាតម្ល៉េះ? ញ៉ាំនំបញ្ចុកម្តងមើល។"

សោភា៖ (ញញឹមទាំងខ្មាស់អៀន) "ចាស! សូមអញ្ជើញបង។ តើបងចង់ញ៉ាំប៉ុន្មានចាន?"

វិចិត្រ៖ "២ចានសិន។ តើអូនឈ្មោះអ្វីដែរ?"

សោភា៖ "ខ្ញុំឈ្មោះសោភាចាស។"

វិចិត្រ៖ "ឈ្មោះស្អាតដូចម្ចាស់វាដែរ។ ខ្ញុំឈ្មោះវិចិត្រ។"

សោភា៖ (ក្រោមៗ) "សូមទោសបង កុំនិយាយអញ្ចឹង។ ខ្ញុំគ្រាន់តែអ្នកលក់នំធម្មតាទេ។"

វិចិត្រ៖ "អូនកុំនិយាយអញ្ចឹង។ បងមើលឃើញភាពស្មោះត្រង់និងការខិតខំរបស់អូន។"

សោភា៖ "តែយើងខុសគ្នាឆ្ងាយណាស់បង។ បងជាអ្នកមាន ឯខ្ញុំ..."

វិចិត្រ៖ "បងមិនខ្វល់ពីរឿងនោះទេ។ បងចង់ស្គាល់អូនច្រើនទៀត។ ថ្ងៃស្អែកបងមកទិញនំអូនទៀត។"

សោភា៖ (ញញឹមទាំងមានសង្ឃឹម) "ចាស បើបងពេញចិត្ត..."

វិចិត្រ៖ "បងសូមលេខទូរស័ព្ទអូនបានទេ? បងចង់និយាយជាមួយអូនច្រើនទៀត។"

សោភា៖ "ចាស..." (សរសេរលេខទូរស័ព្ទឱ្យ)

វិចិត្រ៖ "អរគុណច្រើនណាស់។ នំឆ្ងាញ់ណាស់។ ថ្ងៃស្អែកជួបគ្នាទៀតណា។"

សោភា៖ (មើលតាមវិចិត្រដែលកំពុងដើរចេញ) "ចាស... ជួបគ្នាថ្ងៃស្អែក..."

[ពីរសប្តាហ៍ក្រោយមក]

វិចិត្រ៖ "សោភា... បងចង់និយាយអ្វីមួយជាមួយអូន។"

សោភា៖ "មានរឿងអ្វីហ្នឹងបង?"

វិចិត្រ៖ "បងដឹងថាយើងស្គាល់គ្នាមិនទាន់យូរទេ។ តែបងមានអារម្មណ៍ពិសេសជាមួយអូន។"

សោភា៖ "បង... កុំលេងសើចអី។ យើងមកពីពិភពខុសគ្នា។"

វិចិត្រ៖ "បងមិនខ្វល់ពីរឿងនោះទេ។ បងស្រលាញ់ចិត្តល្អ និងភាពស្មោះត្រង់របស់អូន។"

សោភា៖ (ទឹកភ្នែកហូរ) "តែគ្រួសាររបស់បងនឹងមិនព្រមទេ..."

វិចិត្រ៖ "បងនឹងនិយាយជាមួយពួកគាត់។ សូមអូនទុកចិត្តបង។"

សោភា៖ "បង... អូនក៏មានអារម្មណ៍ដូចគ្នាដែរ។"

វិចិត្រ៖ (ឱបសោភា) "យើងនឹងឆ្លងកាត់វាជាមួយគ្នា។ បងសន្យា។"

សោភា៖ "អរគុណបង សម្រាប់ការជឿជាក់លើអូន។"

វិចិត្រ៖ "អូនធ្វើឱ្យបងមានសុភមង្គល។ នេះទើបជាការចាប់ផ្តើម។"

២

[ផ្នែកដំបូងនៅដដែល...]

សោភា៖ (ទឹកមុខក្រៀមក្រំ) "ឪពុកខ្ញុំគាត់ឈឺជំងឺទឹកនោមផ្អែមអស់ជាង៥ឆ្នាំហើយ។ គាត់ត្រូវចាក់ថ្នាំអាំងស៊ុយលីនរាល់ថ្ងៃ។ ថ្នាំមួយខែអស់ជាង២០មុឺនរៀល។ គាត់ធ្លាប់ជាជាងកាត់ដេរ តែឥឡូវភ្នែកគាត់ស្រវាំង មិនអាចធ្វើការបានទៀតទេ។"

វិចិត្រ៖ "អូ... ពិបាកមែនទែន។ ចុះម្តាយអូនគាត់ធ្វើការអ្វីដែរ?"

សោភា៖ "ម្តាយខ្ញុំគាត់ក្រោកពីម៉ោង៣ទៀបភ្លឺ ដើម្បីធ្វើនំបញ្ចុកលក់។ ពេលថ្ងៃ គាត់ទៅបោកគក់ខោអាវឱ្យគេតាមផ្ទះ។ ល្ងាចឡើង គាត់ទៅជួយលាងចានឱ្យហាងបាយមួយទៀត។ គាត់ធ្វើការស្ទើរតែគ្មានពេលសម្រាក។"

វិចិត្រ៖ "ម្តាយអូនពូកែមែនទែន។ ចុះបងប្អូនអូនមានទេ?"

សោភា៖ "ខ្ញុំមានប្អូនស្រីម្នាក់ កំពុងរៀនថ្នាក់ទី១២។ គាត់ក៏ជួយម្តាយធ្វើនំពេលទំនេរដែរ។ យើងព្យាយាមជួយគ្នា ដើម្បីកុំឱ្យម្តាយហត់ពេក។ ពេលខ្លះ ខ្ញុំឃើញគាត់យំម្នាក់ឯងពេលយប់។ គាត់គិតថាយើងដេកអស់ហើយ តែពិតទៅខ្ញុំឮគាត់កន្ទក់កន្ទេញរាល់យប់។"

វិចិត្រ៖ (ក្តុកក្តួលចិត្ត) "អូនមានម្តាយល្អណាស់។"

សោភា៖ "ចាស... ម្តាយខ្ញុំគាត់មិនដែលត្អូញត្អែរទេ។ ទោះបីជាពេលខ្លះគាត់ឈឺខ្លួន ក៏គាត់នៅតែទ្រាំធ្វើការ។ គាត់តែងប្រាប់ថា សុខចិត្តហត់នឿយ ឱ្យតែកូនបានរៀនសូត្រ។ ខ្ញុំសន្យានឹងខ្លួនឯងថា ពេលរៀនចប់ ខ្ញុំនឹងរកការងារល្អធ្វើ ដើម្បីឱ្យគាត់បានឈប់សម្រាក។"

វិចិត្រ៖ "អូនមានចិត្តល្អណាស់។ ម្តាយអូនច្បាស់ជាមានមោទនភាពនឹងអូនណាស់។"

សោភា៖ "រាល់ថ្ងៃ មុនចេញទៅរៀន ខ្ញុំតែងទៅក្រាបជើងម្តាយ។ គាត់ថើបក្បាលខ្ញុំ ហើយប្រាប់ថា 'កូនទៅរៀនឱ្យបានពូកែណា។ កុំបារម្ភពីផ្ទះពេក។' តែខ្ញុំដឹងថា បើខ្ញុំមិនជួយរកលុយទេ យើងពិបាករស់ណាស់។"

វិចិត្រ៖ "បងយល់ពីទឹកចិត្តអូន។ អូនជាក្មេងស្រីដ៏ល្អម្នាក់។ តើអូនត្រូវការជំនួយអ្វីទេ?"

សោភា៖ (ញញឹមទាំងទឹកភ្នែក) "អរគុណបងច្រើន។ គ្រាន់តែបងស្តាប់រឿងរ៉ាវរបស់ខ្ញុំ ក៏ធ្វើឱ្យខ្ញុំមានកម្លាំងចិត្តច្រើនណាស់ទៅហើយ។"

[បន្តដល់ចប់ដូចមុន...]

៣

[ផ្នែកដំបូងនៅដដែល... រហូតដល់ការជួបគ្នាលើកដំបូង បន្ទាប់មក...]

[មួយខែក្រោយមក នៅផ្ទះវិចិត្រ]

ម្តាយវិចិត្រ៖ "ម៉ែឮថាកូនកំពុងជួបនារីម្នាក់? តើនាងជាកូនចៅអ្នកណា?"

វិចិត្រ៖ "នាងឈ្មោះសោភា។ នាងកំពុងរៀនគណនេយ្យ ហើយខិតខំរកលុយរៀនដោយខ្លួនឯង។"

ម្តាយវិចិត្រ៖ (មុខក្រញូវ) "អ្នកលក់នំតាមផ្លូវនោះមែនទេ? វិចិត្រ ម៉ែមិនព្រមទេ! យើងជាគ្រួសារមានកិត្តិយស។ ឪពុកឯងជាអតីតរដ្ឋមន្ត្រី។"

វិចិត្រ៖ "ម៉ែ! សោភាជាមនុស្សល្អ។ នាងមានការអប់រំ មានគោលដៅច្បាស់លាស់។"

ម្តាយវិចិត្រ៖ "តែនាងមិនសមនឹងគ្រួសារយើងទេ។ ម៉ែមានកូនស្រីលោកឧកញ៉ាម្នាក់ដែលសមនឹងឯង..."

[នៅផ្ទះសោភា]

ម្តាយសោភា៖ "កូន... ម៉ាក់ព្រួយបារម្ភណាស់។ គេថាប្រុសនោះជាកូនអ្នកមាន។"

សោភា៖ "គាត់មិនមើលងាយយើងទេម៉ាក់។ គាត់គោរពការខិតខំរបស់យើង។"

ម្តាយសោភា៖ "ម៉ាក់ខ្លាចកូនឈឺចាប់។ អ្នកមានគេមិនងាយទទួលយកអ្នកក្រទេ។"

[នៅហាងកាហ្វេមួយ]

វិចិត្រ៖ "បងនឹងនិយាយជាមួយម៉ែបង។ គាត់នឹងយល់..."

សោភា៖ "បង... មិត្តភក្តិបងក៏ចាប់ផ្តើមនិយាយដាក់យើងហើយ។ ពួកគេថាខ្ញុំលេងស្នេហាជាមួយបងដើម្បីលុយ។"

វិចិត្រ៖ "បងមិនខ្វល់ពីពាក្យចចាមអារ៉ាមទេ។ បងស្គាល់ចិត្តអូនច្បាស់។"

សោភា៖ (ទឹកភ្នែកហូរ) "ខ្ញុំមិនចង់ឱ្យបងជួបបញ្ហាជាមួយគ្រួសារទេ។ ប្រហែលជាយើងគួរតែបញ្ចប់..."

វិចិត្រ៖ (កាន់ដៃសោភា) "អូនស្តាប់បងសិន។ បងមិនខ្វល់ថាអូនជាអ្នកមានឬអ្នកក្រទេ។ បងស្រលាញ់ចិត្តល្អ និងភាពស្មោះត្រង់របស់អូន។"

[នៅក្រុមហ៊ុនវិចិត្រ]

មិត្តរួមការងារ១៖ "ឮថាឯងកំពុងដើរជាមួយអ្នកលក់នំ? តើឯងគិតម៉េចដែរ?"

វិចិត្រ៖ "នាងជាមនុស្សពូកែ កំពុងរៀនចប់សាកលវិទ្យាល័យ។"

មិត្តរួមការងារ២៖ "តែប្រពន្ធនាយកក្រុមហ៊ុនចង់ណែនាំប្អូនស្រីគាត់ឱ្យឯងស្គាល់។ បើឯងរៀបការជាមួយនាង អនាគតការងារឯងនឹងភ្លឺស្វាង។"

វិចិត្រ៖ (ខឹង) "ខ្ញុំមិនប្តូរស្នេហាពិតជាមួយនឹងមុខតំណែងទេ។"

[នៅសាលារៀន]

មិត្តរួមថ្នាក់៖ "សោភា ឯងមានសំណាងណាស់។ ប្រយ័ត្នគេថាឯងជាស្រីរកសុី..."

សោភា៖ (ឈឺចាប់) "ខ្ញុំស្រលាញ់គាត់ដោយចិត្តស្មោះ។ ខ្ញុំមិនដែលគិតពីលុយគាត់ទេ។"

[នៅផ្ទះវិចិត្រម្តងទៀត]

ម្តាយវិចិត្រ៖ "បើឯងនៅតែចង់យកនាង ម៉ែនឹងដកឈ្មោះឯងចេញពីក្រុមហ៊ុន។"

វិចិត្រ៖ "ម៉ែ! ម៉ែមិនធ្លាប់បង្រៀនកូនឱ្យមើលងាយអ្នកក្រទេ។ សោភាជាមនុស្សល្អ។ សូមម៉ែផ្តល់ឱកាសឱ្យនាងម្តង។"

[ផ្នែកបញ្ចប់នៅដដែល...]

៤

[នៅការិយាល័យវិចិត្រ]

នាយកក្រុមហ៊ុន៖ "វិចិត្រ ខ្ញុំចង់ផ្តល់ឱកាសឱ្យអ្នក។ យើងនឹងបើកសាខាថ្មីនៅសិង្ហបុរី។ អ្នកអាចទៅធ្វើជានាយកសាខានៅទីនោះ។"

វិចិត្រ៖ (ភ្ញាក់ផ្អើល) "ពិតមែនទេលោក? នេះជាឱកាសល្អណាស់។"

នាយកក្រុមហ៊ុន៖ "តែមានលក្ខខណ្ឌមួយ... អ្នកត្រូវបញ្ចប់ទំនាក់ទំនងជាមួយនារីលក់នំនោះ។ ហើយរៀបការជាមួយប្អូនស្រីប្រពន្ធខ្ញុំ។"

វិចិត្រ៖ (ស្ងៀមស្ងាត់)

[នៅសាកលវិទ្យាល័យ]

សាស្ត្រាចារ្យ៖ "សោភា អូនជាសិស្សពូកែម្នាក់។ គ្រូសូមណែនាំអូនទៅធ្វើការនៅធនាគារបរទេសមួយ។ ខែច្រើន មានឱកាសទៅបន្តការសិក្សានៅក្រៅប្រទេសទៀត។"

សោភា៖ "អរគុណគ្រូច្រើន។ នេះជាឱកាសដ៏ល្អសម្រាប់ខ្ញុំ និងគ្រួសារខ្ញុំ។"

សាស្ត្រាចារ្យ៖ "តែអូនត្រូវទៅហ្វឹកហាត់នៅថៃ៦ខែ។ ហើយបើធ្វើការនៅធនាគារនោះ អូនត្រូវផ្លាស់ទៅធ្វើការនៅភ្នំពេញ។"

[នៅហាងកាហ្វេ]

សោភា៖ "បង... ខ្ញុំមានឱកាសការងារល្អមួយ។"

វិចិត្រ៖ "បងក៏មានដែរ។ តែ..."

សោភា៖ "យើងទាំងពីរនាក់មានជម្រើសពិបាក។ ខ្ញុំត្រូវទៅថៃ ហើយក្រោយមកទៅភ្នំពេញ។"

វិចិត្រ៖ "ឯបងត្រូវទៅសិង្ហបុរី... តែត្រូវរៀបការជាមួយអ្នកផ្សេង។"

សោភា៖ (ទឹកភ្នែកហូរ) "បើខ្ញុំមិនយកឱកាសនេះ ខ្ញុំនឹងមិនអាចជួយគ្រួសារបានល្អទេ។ ម្តាយខ្ញុំចាស់ហើយ ឪពុកខ្ញុំក៏ឈឺ..."

វិចិត្រ៖ "បងយល់... តែបងមិនចង់បាត់បង់អូនទេ។"

សោភា៖ "ហើយបងវិញ? នេះជាឱកាសតែមួយគត់សម្រាប់អនាគតបង។"

វិចិត្រ៖ "បងមិនអាចរស់នៅជាមួយអ្នកដែលបងមិនស្រលាញ់បានទេ។ ទោះបីមានតួនាទីធំយ៉ាងណា។"

សោភា៖ "តែគ្រួសាររបស់បងនឹង..."

វិចិត្រ៖ (កាន់ដៃសោភា) "បងមានគំនិតមួយ។ យើងអាចរង់ចាំគ្នា។ អូនទៅថៃ៦ខែ ធ្វើការនៅភ្នំពេញ។ បងនឹងស្វែងរកការងារថ្មី ដោយមិនពឹងលើក្រុមហ៊ុនគ្រួសារ។"

សោភា៖ "តែបងនឹងលំបាក..."

វិចិត្រ៖ "បងជឿថា បើយើងខិតខំ យើងនឹងអាចរស់នៅជាមួយគ្នាដោយមិនត្រូវការជំនួយពីនរណា។ បងនឹងបង្កើតអាជីវកម្មផ្ទាល់ខ្លួន។"

សោភា៖ (ញញឹមទាំងទឹកភ្នែក) "បង... អូននឹងរង់ចាំបង។ យើងនឹងតស៊ូជាមួយគ្នា។"

វិចិត្រ៖ "នេះជាការសម្រេចចិត្តដ៏លំបាក តែបងដឹងថាវាត្រឹមត្រូវ។ បងនឹងរង់ចាំអូនត្រឡប់មកវិញ។"

Posted in: ប្រលោមលោក