រឿងនេះគឺខ្ញុំសរសេរកាលដែលខ្ញុំរៀនវគ្គនិពន្ធនៅ សមាគមអ្នកនិពន្ធខ្មែរ គឺយប់មួយនោះខ្ញុំជិះម៉ូតូមកផ្ទះក្នុងអារម្មណ៍ដូចឆ្កួតអ៊ីចឹង គិតអើយគិត មិនដឹងគិតអីខ្លះទេ គឺគិតទាល់តែចេញរឿងនេះតែម្ដង! នៅមានរឿងមួយទៀត «ស្រមោលខ្មៅ» មិនមែនរឿងខ្មោចទេ គឺរឿងជីវិត ក៏សរសេរនៅពេលវេលាក្បែរៗគ្នានឹងរឿង «ទីក្រុងខ្មោច» នេះដែរ! អារម្មណ៍កាលណោះស្មុគស្មាញអាក្រក់ណាស់
ហើយនឹកឃើញតែរឿងឥតន័យ ក៏សរសេរបានរឿងប្រភេទឥតន័យនេះប៉ុន្មានរឿងទៅ! ចាំលើកក្រោយខ្ញុំដាក់រឿង «ស្រមោលខ្មៅ» ជូនអាន! រឿងនោះឡូយជាងរឿងនេះ ហើយកំពុងបកប្រែជាភាសាអង់គ្លេសទៀតផង គឺ លោកគ្រូ យិន លួត ដែលគាត់តែងតែគាំទ្ររឿងខ្លីៗរបស់ខ្ញុំ ហើយបានជ្រើសរើសយកមួយចំនួនទៅបកប្រែ ដោយមានជំនួយពីអ្នកនិពន្ធអង់គ្លេសពីរនាក់ទៀត។ ខ្ញុំពិតជារំភើបចំពោះទឹកចិត្តរបស់គាត់ណាស់!
ទីក្រុងខ្មោច
ដៃរបស់ខ្ញុំស្រាលស្ងើក ឯក្បាលរបស់ខ្ញុំប្រៀបដូចជាខ្យល់កំពុងរសាត់។ ខ្ញុំជិះម៉ូតូលើផ្លូវដ៏សែនចង្អៀត។ យប់ងងឹតឈឹង តែខំបំភ្លឺដោយចង្កៀងអគ្គិសនីហូរហែ។ ខ្ញុំបន្ថែមល្បឿនម៉ូតូ ដើម្បីជិះឲ្យផុតពីគេឯង។
ព្រលឹងខ្ញុំមិនដឹងជារសាត់ទៅណាទេ ទម្រាំតែវាចូលក្នុងខ្លួនវិញ ខ្ញុំក៏បាននៅលើផ្លូវមួយតែម្នាក់ឯង។ គ្មានយានយន្ត និងមនុស្សណានៅរំខានខ្ញុំទៀតឡើយ។
ផ្លូវដែលខ្ញុំកំពុងតែធ្វើដំណើរនេះអមសងខាងទៅដោយដើមឈើខ្ពស់ៗ និងពន្លឺភ្លើងប្រទីបពណ៌លឿងតម្រៀបគ្នាដូចនៅលើផ្លូវទឹក។
ខ្យល់ត្រជាក់ស្រេងប៉ើងសក់ក្បាលខ្ញុំ ហើយឮសំឡេងដូចស្នូរទឹកហូរ។ ខ្ញុំភ្នកនឹកដូចភ្ញាក់ពីយល់សប្តិ ព្រោះវាមិនមែនជាផ្លូវទៅផ្ទះរបស់ខ្ញុំទេ។ ខ្ញុំងាកទៅក្រោយ ស្រាប់តែឃើញទីក្រុងមួយភ្លឺចិញ្ចែងចិញ្ចាច។ ខ្ញុំគិតថា តើនេះជាផ្សាររាត្រីឬអ្វី?
ខ្ញុំជិះម៉ូតូបកចូលទៅក្នុងទីក្រុងនោះ។ ហាងលក់អាហារជាច្រើននៅពីមុខផ្ទះល្វែង។ មនុស្សម្នានាំគ្នាសម្លឹងមករកខ្ញុំ រួចងាកទៅនិយាយគ្នាសើច។
ពួកគេប្រហែលជាឆ្ងល់ថា ហេតុអ្វីខ្ញុំជិះម៉ូតូខុសគេហើយ ព្រោះពួកគេគ្មានអ្នកណាជិះយានជំនិះសោះ។ ចម្លែកណាស់ មនុស្សទាំងអស់ស្លៀកស ពាក់សដូចៗគ្នា។ គ្មានអ្នកណាតុបតែងខ្លួនបង្អួតអ្នកណាទេ។
ពួកគេឈានជំហានដើរយឺតៗ អត់រត់បង្ខំងាប់ទៅណាឡើយ ហើយនិយាយស្តីក៏ដោយសំឡេងតិចៗ ល្វើយៗ អត់មានសម្លុតកំហែងគ្នាដែរ។
ខ្ញុំឈប់ម៉ូតូនៅខាងមុខហាងគុយទាវមួយ រួចដើរទៅអង្គុយនៅតុទាំងបន្លឺ «ដាក់គុយទាវឲ្យខ្ញុំមួយចាន!»
«គុយទាវសាច់អី?» ថៅកែហាងសួរខ្ញុំវិញ។
«សាច់អីក៏បានដែរ!»
«អ៊ីចឹងស៊ីសាច់ក្រពើទៅ!»
«មានសាច់ក្រពើដែរ?»
គ្មាននរណាឆ្លើយមកខ្ញុំវិញទេ។ ខ្ញុំងាកមើលជុំវិញខ្លួន ឃើញមនុស្សអង្គុយជជែកគ្នាអ៊ូអែ។ អ្នកទាំងនោះប្រើភាសាចំរុះ មិនដឹងជាសាសន៍អីខ្លះទេ ប្រហែលជាតុមួយនិយាយភាសាមួយដែរហើយ។
ខ្ញុំងាកមើលទៅថៅកែហាងគុយទាវវិញ ឃើញគាត់លើកចានមួយដែលមានផ្សែងហុយទ្រលោមដើរមកកាន់ខ្ញុំ។ …អូ! គាត់ជំពប់ជើងធ្លាក់ចាននោះពីដៃ… កម្លាំងមនោមយិទ្ឋិឬ? គាត់ប្រើភ្នែកសម្លឹងចានដែលធ្លាក់នោះ ធ្វើឲ្យវាអណ្ដែតក្នុងខ្យល់ រួចស្រាប់តែចេះហោះមករកដៃគាត់វិញ។
«អស្ចារ្យ! អស្ចារ្យមែន!» ខ្ញុំគិតតែទះដៃមិនឈប់។
គ្មានអ្នកណាចាប់អារម្មណ៍ដូចខ្ញុំទាល់តែសោះ។ សំឡេងទះដៃរបស់ខ្ញុំក៏ស្ងាត់ទៅវិញ។ ថៅកែនោះយកគុយទាវមួយចានមកដាក់ពីមុខខ្ញុំ ធ្វើទឹកមុខធម្មតា គ្មានអំនួតនឹងសមត្ថភាពខ្លួនអីបន្តិច។
មានដៃមួយមកចាប់លើកចានគុយទាវរបស់ខ្ញុំទៅវឹង។ អូយ! មិនមែនជាដៃធម្មតាទេ… វែងណាស់!
«អស្ចារ្យ..» ខ្ញុំរៀបនឹងទះដៃទៀតទៅហើយ តែក៏ទម្លាក់ដៃចុះវិញ។ មនុស្សទាំងអស់នៅទីកន្លែងនេះ គ្មានអ្នកណាបញ្ចើចបញ្ចើគ្នានោះទេ។ ម្នាក់ៗបែបសុទ្ធតែពូកែអ៊ីចឹងគ្រប់គ្នាហើយ។
«ឃ្លានណាស់! សុំស៊ីមុនហើយ!» សំឡេងពូដៃវែងនោះ។
ថៅកែហាងងាកទៅសម្លក់មុខពូដៃវែង «យូរហើយម៉េចមិនហៅ? គិតតែអង្គុយព្រោកប្រាជ្ញ រួចតាំងមកដណ្ដើមរបស់គេអ៊ីចឹង!» រួចគាត់ងាកមកខ្ញុំ។
ខ្ញុំពោលប្រាប់គាត់ថា «មិនអីទេ! បើគាត់ឃ្លាន ឲ្យគាត់មុនទៅ!»
ថៅកែក៏ទៅធ្វើគុយទាវមួយចានថ្មីឲ្យខ្ញុំ។ ពេលនោះមនុស្សម្នាក់ស្លៀកពាក់រហែកដូចអ្នកសុំទាន ដើរចូលមកអង្គុយនៅតុជាមួយខ្ញុំ ហើយស្រែកឡើងថា «មីថ្លើមខ្លាមួយចាន!» រួចបុរសនោះងាកមកញញឹមដាក់ខ្ញុំ និងនិយាយពាក្យស្វាគមន៍ «សួស្តីប្អូនប្រុស!»
«បាទ សួស្តី!» ខ្ញុំសួរទៅគាត់ទាំងញញើតញញើម «សុំទោស! តើពិតជាមានថ្លើមខ្លាមែនអេះ?»
«និយាយអត់មានយ៉ាងម៉េច?»
គាត់និយាយធ្វើដូចមែនទែន ឯខ្ញុំក៏មិនដេញដោលទៀតដែរ។ រំពេចនោះក៏ឃើញក្មេងស្រីម្នាក់ រាងស្គមកំព្រឹង ដើរចូលមក។
«នាងអេដស៍! នាងឯងទើបមកពីណា?» សំឡេងថៅកែនិយាយទៅក្មេងស្រីនោះ។
នាងអេដស៍ ក៏ឆ្លើយតប «ខ្ញុំមកពីរកឈ្លើង។»
ឮពាក្យ នាងអេដស៍ មីងម្នាក់ក៏ស្រែកឡើង «ថៅកែ! ធ្វើគុយទាវឈ្លើងថែមឲ្យខ្ញុំមួយចាន!»
«បាន!» ថៅកែឆ្លើយ ហើយគាត់បញ្ជាទៅនាងអេដស៍ «នាងអេដស៍! លើកគុយទាវសាច់ក្រពើទៅឲ្យម្នាក់នោះ!»
នាងអេដស៍ លើកចានគុយទាវ ដើររលះរលាំងមកឲ្យខ្ញុំ «អញ្ជើញពិសា!»
«បានឈ្លើងច្រើនទេ នាងអេដស៍?» សំណួរបងប្រុសម្នាក់រួមតុជាមួយខ្ញុំ។
«បានច្រើនតើ! ចុះយប់នេះពូសុំទានឯង អត់នាំប្រពន្ធមកទេអេះ?»
«ប្រពន្ធពូរវល់សូត្រធម៌។ ឲ្យពូសុំមើលឈ្លើងបន្តិចមើល៍!»
នាងអេដស៍ ក៏សើយសំពត់របស់វាឡើង ទើបឃើញសត្វឈ្លើងជាច្រើន កំពុងតោងបឺតឈាមពីជើង ដែលមានដំបៅរលេះរលួយរបស់វា។
«ឈឺអត់អ្ហា៎ នាងអេដស៍?» អ្នកសុំទានសួរ។
«ស្រួលណាស់ពូអើយ!»
«នាងអេដស៍! យកឈ្លើងមកឲ្យអញ!» ថៅកែស្រែកហៅ នាងអេដស៍។
នាងអេដស៍ ដើរទៅរកថៅកែ។ ខ្ញុំឃើញវាបេះឈ្លើងម្តងមួយៗ ដាក់ចូលក្នុងចានគោម។ ធ្វើការងារនេះរួច វាក៏លើកចានហុយផ្សែងមួយសំដៅមកតុខ្ញុំ បែបមីថ្លើមខ្លារបស់អ្នកសុំទាននោះហើយ។
«ម៉េចមិនឃើញស៊ីគុយទាវ?» អ្នកសុំទានសួរខ្ញុំ។
ខ្ញុំក៏យកដៃចាប់ចង្កឹះ ដំណាលគ្នានឹងនាងអេដស៍ ដើរមកដល់ «នេះមីថ្លើមខ្លា។ ពិសាឲ្យឆ្ងាញ់ទៅ ខ្លាឥឡូវពិបាករកណាស់ណា៎!»
សម្តី នាងអេដស៍ នេះ និយាយចំពេលដែលខ្ញុំចាប់លើកសាច់ពណ៌សមួយដុំពីក្នុងចានមកមើល និងកំពុងតែគិតថា តិចវាជាសាច់ក្រពើមែនទៅ? …គឺមកពីមនុស្សនៅទីនេះស៊ីសុទ្ធតែសាច់សត្វសាហាវបែបនេះទេដឹង បានជាម្នាក់ៗពូកែខុសពីមនុស្សធម្មតាបែបនេះ?
ខ្ញុំកាន់ចង្កឹះចាប់សាច់ក្រពើដាក់ចូលមាត់ ទាំងញ័រដៃទទ្រើត ហើយទំពាវាទាំងញ័រធ្មេញ… ខ្ញុំខាំមាត់ខ្លួនឯងគ្រឹប! សាច់ក្រពើត្រូវលាយដោយឈាមរបស់ខ្ញុំ ធ្វើឲ្យខ្ញុំនិយាយពីរសជាតិសាច់ក្រពើមិនត្រូវ។
«អេ! ឯងមកពីណា ដូចជាប្លែកមុខ?»
ខ្ញុំងាកក្រោយមើលម្ចាស់សំឡេង ដែលកេះខ្នងខ្ញុំសួរនោះ។ គឺជាបុរសម្នាក់ពាក់ខោអាវប្រឡាក់ឈាមជោក សក់ក្បាលបះសំពោង ដោយមានឈាមហូរធ្លាក់ចូលភ្នែកជាំខ្មៅ រួចកាត់តាមថ្ពាល់ប៉ោងហើម មកប៉ះបបូរមាត់ពណ៌ស្វាយស្លេក។
«បងទើបតែមកពីថតកុនរឿងខ្មោចមែនទេ?» ខ្ញុំសួរទៅគាត់វិញ។
«តួកុនស្អីវា! អាតៃហោងនេះវាចង់បន្លាចប្អូនឯងហ្នឹង!» អ្នកសុំទានឆ្លើយជំនួស ចំណែកឯបុរសមុខខ្មោចនោះធ្វើភ្នែកស្លឺ រួចដើរចេញទៅ។
«ម៉េចក៏បងហៅគាត់តៃហោងអ៊ីចឹង? គាត់បែបខឹងនឹងបងហើយ!» ខ្ញុំខ្សឹបដាក់អ្នកសុំទាន។
«ខឹងស្អី? បើវាតៃហោងមែន!» និយាយចប់មិនទាន់ដកដង្ហើមស្រួលបួលផង ស្រាប់តែគាត់បែរមុខទៅផ្លូវ ហើយស្រែកឡើង «អ៊ើអាឆ្កួត! ឯងមិនចូលស៊ីអីសិនទេអេះ?»
ខ្ញុំគ្រវីក្បាល ហួសចិត្តនឹងពាក្យសម្តីអសុរោះរបស់អ្នកសុំទាន។ អ្នកដែលគាត់ហៅថាអាឆ្កួតនោះ គឺជាយុវជនរូបរាងសុភាពរាបសាម្នាក់។ គេគ្រាន់តែញញឹមដាក់គាត់បន្តិចក៏ដើរហួសទៅ។
«អាម្នាក់នេះចំជាឆ្កួតពេញទី! ឃើញមុខវាម្តងៗ ចង់តែបង្អាប់ពីរឿងវាងាប់។ ប្អូនឯងដឹងថាវាងាប់ដោយសារអីទេ?»
«អត់ដឹងទេ!» ខ្ញុំឆ្លើយឲ្យតែរួចពីមាត់។
«អាមួយហ្នឹង វាជានិស្សិតស្លូតបូតណាស់ ជិះម៉ូតូរវល់តែត្រូវប៉ូលិសចរាចរណ៍សម្លុតយកលុយ។ វាខ្លាចប៉ូលិសអស់ហ្នឹងណាស់ ហើយវាខំគោរពច្បាប់ចរាចរណ៍មែនទែន។ បើឃើញភ្លើងស្តុបពណ៌ក្រហម គឺវាតែងតែឈប់រហូត តែថ្ងៃមួយនោះ…» គាត់សើចហាស ហាស ទើបពោលបន្ត «ថ្ងៃមួយនោះវាឃើញភ្លើងពណ៌ខៀវក៏ឆ្លងស្តុប…
ដល់វាឆ្លងដល់ពាក់កណ្ដាលថ្នល់ ភ្លើងខៀវលោតទៅជាក្រហម វាក៏ឈប់ រួចក៏មានឡានមួយបើកលឿនដូចព្យុះបុកវាងាប់ទៅ រកតែស្រែកពុទ្ធោមិនទាន់…!»
ខ្ញុំគិតក្នុងចិត្តថា អ្នកសុំទាននេះពូកែប្រឌិតរឿងណាស់តើ។ គាត់គិតតែសើចហាសៗ ហើយពេលគាត់ឈប់សើច ខ្ញុំក៏សួរគាត់ «គ្រប់គ្នានៅកន្លែងនេះ ម៉េចក៏ពូកែៗម្ល៉េះ?»
«ពូកែយ៉ាងម៉េច?» គាត់សួរបកវិញ។
«ដូចជាពូម្នាក់នោះ ដៃគាត់វែងណាស់…»
និយាយមិនទាន់ផុតពីមាត់ផង អ្នកសុំទានក៏លៀនអណ្ដាតដ៏វែង ដូចជាកន្ទុយពស់ រួចស្រូបទាញសរសៃមីថ្លើមខ្លារបស់គាត់បញ្ចូល មាត់ទាល់តែអស់ពីចាន។ ខ្ញុំបើកភ្នែកធំៗ រួចធ្វើជានិយាយដូចមិនចាប់អារម្មណ៍ «បើចេះអ៊ីចឹង ចាំបាច់កាន់ចង្កឹះធ្វើអី? នាំតែយូរ…»
«កាន់លេង!» គាត់ឆ្លើយនឹងខ្ញុំ រួចហៅនាងអេដស៍ មកគិតលុយ។
ពេលនាងអេដស៍មកដល់ ខ្ញុំក៏និយាយដែរ «គិតលុយខ្ញុំដែរទៅ!»
«ចាំខ្ញុំចេញលុយឲ្យប្អូនឯង។» ពោលរួចអ្នកសុំទានក៏យកដៃលូកទៅក្នុងហោប៉ៅអាវកញ្ចាស់របស់ខ្លួន ហើយហុចខ្យល់ឲ្យទៅ នាងអេដស៍។
នាងអេដស៍ធ្វើជាទទួល ទាំងឆ្លើយថា «ចាស! អរគុណ!»
ខ្ញុំសើចខឹកៗ នឹងកាយវិការដូចកូនក្មេងលេងបាយឡុកបាយឡរបស់ពួកគេ រួចបន្លឺសួរថា «ពួកបងកំពុងតែធ្វើអីហ្នឹង?»
រំពេចដែលខ្ញុំសួរសំណួរនេះ ត្រចៀកខ្ញុំក៏ក្លាយជាហ៊ឹងនឹងសំឡេងដែលចេញពីមាត់របស់មនុស្សទាំងអស់នោះ រួចទើបស្ដាប់ឮសំឡេងសើចយ៉ាងគ្រលួចគ្រប់ទីកន្លែង។ ភ្លាមនោះមនុស្សម្នាទាំងឡាយ រួមទាំងទីក្រុងទាំងមូល ក៏រលាយបាត់ទៅតាមសំឡេងសំណើចនោះអស់រលីង។
តាមពិត ខ្ញុំកំពុងតែនៅលើវាលកប់ខ្មោច…!
0 Comments:
Post a Comment