រឿងព្រះចៅផែនដី និងក្មេងឃ្វាលក្រប
មានមហាក្សត្រាធិបតី១អង្គ ស្ដេចនាំពួកសេវកាមាត្យមុខមន្ដ្រីទាំងឡាយសឹង នាំគ្នារៀបក្បួនហែស្ដេចទៅតាមមុខងារ លុះទៅដល់ទីទួល១ ជាទីសមគួរដាក់ឈប់ អាស្រ័យបរិភោគេភាជនាហារ នាវេលាព្រឹក ទើបស្ដេចអោយពួកអ្នក
ពិសេសដាំស្លចំអិនក្រយាស្ងោយរង់ចាំនៅ ឯព្រះអង្គឯងនិងពួកទាហានសេះ ក៏បរសេះចេញទៅដេញសត្វ បាញ់សត្វ
ម្រឹកគីម្រឹគាតាមជួរព្រៃ ឯពួកមន្ដ្រីក៏នាំគ្នាជិះសេះបរ តាមស្ដេចទៅ
ឯសេះស្ដេចនោះ លឿនលើសសេះពួកម្រន្ដី ទើបបរទៅដាច់អស់សេះទាំងពួង ពួកមន្រ្ដីតាមពុំទាន់ស្ដេចបរព្រះទីនាំង
ចូលព្រៃចេញវាលវង្វេងផ្លូវទៅ តែ១ព្រះអង្គឯង លុះពេលថ្ងៃត្រង់ស្ដេចរកផ្លូវនឹងវិលមកទីជំរំដែលចតនោះពុំឃើញ កើតឃ្លានព្រះស្ងោយពន់ពេក ស្ដេចខំបរសេះព្រះទីនាំងកាត់ព្រៃធំ ចេញទៅដល់ទីមាត់បឹង១ បានលឺសព្ទត្រដោក
គោក្របីនិងសំលេងក្មេងឃ្វាលក្របីវានិយាយគ្នា ទើបទ្រង់បរសេះកាត់តំរង់ទៅទីនោះ លុះដល់បានឃើញក្មេងគង្វាល
គោក្របីម្នាក់ ទើបត្រាស់សួរក្មេងនោះថា អើអានាង ទីទួលគោកចែងកនែ្លងគេតែងមកឈប់កាក់ ដាក់អាស្រ័យនោះ ចៅឯងបានដឹងបានស្គាល់ខ្លះទេ។ ឯក្មេងពុំស្គាល់ជាស្ដេច នឹកស្មានជាមនុស្សដទៃផ្ដាស ទើបវានិយាយប្រាប់ថា
«ទីទួលគោកចែងនោះខ្ញុំស្គាល់ច្បាស់ណាស់ ទៅពីនេះទៅមិនឆ្ងាយប៉ុន្មានទេ ចូរអ្នកបរសេះទៅខាងទិសឧត្ដរនោះចុះ
ថាហើយក្មេងនោះលើដៃចង្អុលប្រាប់ផ្លូវ។ ឯមហាក្សត្រធិបតី ស្ដេចនឹងទៅតែឯងក្រែងវង្វេងផ្លូវទៀត ព្រះហរិទ័យចង់
បានក្មេងនោះជូនទៅជាមួយផង ទើបត្រាស់ថា «អានាងឯជិះសេះខាងក្រោយយើង ជូនយើងទៅដល់ទីទួលគោក
ចែងនោះ សូមឯងវិលមកវិញ យើងនឹងអោយប្រាក់ឯង ជារង្វន់ថ្លៃជូនគ្នានោះ»។
ក្មេងនោះក៏ព្រមជូនផ្លូវ ទើបវាឡើងជិះសេះខាងក្រោយ អោយស្ដេចបរចរទៅ តាមមាគ៌ា ខ្លួនវាជាមគ្គឣទេ្ទស ក៏ចង្អុល
ផ្លូវបរទៅតាមលំដាប់វាលព្រៃ។ លុះដល់កណ្ដាលផ្លូវស្ដេចទ្រង់ត្រាស់ថា «អើអានាងឯងនៅស្រុកក្រៅនេះ ឯងបាន
ស្គាល់ស្ដេចជាម្ចាស់ផែនដីរឺទេ?» បាទទេខ្ញុំមិនដែលស្គាល់ទេបង មិនដែលឃើញសោះ អ្នកស្ដេចនេះ លឺតែម៉ែឪប្រាប់
ថាហ្លួងៗនោះពុំដឹងជាមុខមាត់យ៉ាងណាទេ។ ឱ ឯងចង់យល់ចង់ស្គាល់ហ្លួងនោះដែររឺអី? បាទខ្ញុំបាទចង់ស្គាល់ដែរ
តែមិនដឹងជាហ្លួង នោះនៅឯណា អើបើឯងចង់ស្គាល់ហ្លួងនោះងាយទេ ចាំទៅដល់ទីជំរកប្រជុំ មនុស្សច្រើននោះកាល
ណា គេតែងតែដោះមួកគំនាប់ហ្លួងមនុស្សណាដែលមិនដោះមួកនោះ មនុស្សនោះហើយជាហ្លួងពិតប្រាកដ ចូរឯង
សំគាល់ថាជាហ្លួងចុះ។ ឯក្មេងនោះបានលឺដូច្នោះហើយ ក៏កំនត់កត់ចាំទុកក្នុងចិត្ដ លុះទៅដល់ទីទួលនោះ ឯបណ្ដាមុខមន្រ្តីទាំងឡាយបានឃើញស្ដេចយាងទៅដល់ ក៏នាំគ្នាត្រេកអរសាទរដោះមួកលើកដៃគំនាប់តាមទំលាប់។ ឯមហាក្សត្រាធិបតី ស្ដេចនាំកុមារនោះចុះចាកខ្នងមនោមេយ្យ ដល់ហើយស្ដេចបែរទៅនិយាយថា « ម្ដេចឯងបាន
ឃើញគេដោះមួកគំនាប់អ្នកណា អ្នកណាមិនដោះមួកគំនាប់គេនោះ? » ក្មេងនោះតបថា ហ្លួងនោះខ្ញុំស្គាល់ហើយ? ចុះឯងថាអ្នកណាជាហ្លួងចូរថាទៅមើល។ បាទហ្លួងនោះបើមិនរូបបងឯងគឺរូបខ្ញុំបាទ បើមិនខ្ញុំបាទក៏បងឯងព្រោះមិន
ដោះមួកដូចគ្នា។ ឯមហាក្សត្រធិបតីបានស្ដាប់កុមារនោះថ្លែងប្រាប់ចេញមិនចំអង្គ វាគៀវយកទាំងរូបវាផងដូច្នោះ
ហើយ ក៏ទ្រង់គិតថា ឯងបានប្រាប់វាថា «បើឃើញរូបណាមិនដោះមួកក្នុងកាលដែលប្រជុំជន រូបនោះឯងគឺហ្លួងហើយ
ឥលូវវាក៏មិនដោះឯងក៏មិនដោះដូចគ្នា បានជាវាចង្អុលរូបទាំង២ថា បើមិនឯងក៏ខ្លួនវា បើមិនវាក៏ឯង ពាក្យវានោះជា
ពាក្យអ្នកឆោតខ្លៅសំដៅ ព្រោះតែប្រាប់ទេរឺ រឺវាដឹងថា អញនេះជាហ្លួងហើយ បើវាដឹងច្បាស់ថាអញនេះជាហ្លួងហើយ
តែវាចង់ថារូបវាផងព្រោះឯងប្រាប់មុននោះជាអាថិកំបាំងបន្ដិច គឺថាអ្នកដែលមិនដោះមួក វាមិនដោះមួកដូចគ្នាវាអាង
អាទិ៍ដើមនេះ ទើបវាថាវាផង ហេតុ ដូច្នោះពាក្យវានោះបើពិគ្រោះទៅ គួរទៅជាពាក្យអ្នកមានបញ្ញា គឺជាពាក្យអ្នកប្រាជ្ញ
វិញបាន ពាក្យក្មេងយ៉ាងនេះប្រែមិនចេញជាប្រាជ្ញជាខ្លៅក៏ថាមិនបាន។
ព្រះមហាក្សត្រ ស្ដេចទ្រង់គិតវិញទៀតឃើញថា ពាក្យក្មេងថានោះ គួរគិតយល់សេចក្ដីថា រូបស្ដេចនេះនឹងសំដៅយក
ត្រង់មិនដោះមួក ជាប្រមាណនោះមិនបាន រាស្រ្ដគេមិនដោះមួកវិញក៏មាន ដែលហៅថាស្ដេចៗនោះ គឺសំដៅយក
ចំនេះវិជ្ជាការ ដែលប្រកបដោយសង្គហវត្ថុ៤ប្រការ នឹងទ្រង់ទសពិធរាជធម៌ទាំង១០ប្រការជាដើម ទើបហៅថាជាស្ដេច
ជាហ្លួងបាន បើទៅយកត្រង់មិនដោះមួក រឺ មិនលើដៃគំនាប់គេ សន្មតថាជាមហាក្សត្រនោះ ក្មេងដែលវាមិនដោះមួក
មិនលើដៃគំនាប់គេនោះ ក៏សន្មតថា មហាក្សត្របានដូចគ្នា ទើបវាថាបើមិនឯងក៏អញ បើមិនអញក៏ឯង យ៉ាងនេះ។
មួយទៀតដូចពាក្យហៅថា លោកសង្ឃនោះគឺ សំដៅយកត្រង់ទ្រទ្រង់គុណធម៌ ប្រកបដោយនូវសីលទាំង៤ មានបាតិ
មោក្ខសំវរសីលជាដើមផង ប្រកបដោយគុណធម៌របស់សមណៈ មានអប្បច្ឆតាទិគុណ គឺប្រាថ្នាតិច មានចិត្ដសន្ដោស
ជាដើមផង ទើបហៅថាជាលោកសង្ឃបានក្នុងព្រះពុទ្ធសាសនានេះឯង បើទៅយកត្រង់កោរក្បាល ត្រងោល ស្លៀក
ពាក់សំពត់ពណ៌លឿងជាប្រមាណ ថាលោកសង្ឃនោះ ពួកឧបាសក ក្មេងចាស់ ប្រុសស្រីមានគេកោរក្បាលត្រងោល
ដែរ ឯស្លៀកពាក់សំពត់លឿង នោះក៏មានដែរ ម្ដេចពួកនោះក៏មិនសន្មតនាមហៅថា លោកសង្ឃទៅផង។ ពាក្យក្មេង
គង្វាលក្របីវាថានោះគួរយកជាគតិលោកបាន ហៅថាពាក្យបណ្ឌិតអ្នកប្រាជ្ញ ក្នុងលោកិយនេះបានគួរឯងពិចារណា
ស្ដាប់មើលចុះ។ និទាននេះមានក្នុងក្បួនបារាំងែសស។
0 Comments:
Post a Comment