រឿង ភ្នំសែនហាន
នៅក្នុងអតីតកាល មានភ្នំមួយដែលមានឈ្មោះថា ភ្នំសែនហាន។ ភ្នំនេះមានទេសភាពស្រស់ស្អាត ហើយត្រូវបានគេជឿថាមានអត្ថន័យពិសេស សម្រាប់ប្រជាជនក្នុងតំបន់។
នៅលើកំពូលភ្នំ មានវត្តបុរាណមួយដែលសង់ឡើងដោយព្រះសង្ឃចាស់ព្រឹទ្ធាចារ្យម្នាក់ឈ្មោះ លោកតាសែន។ គាត់បានចំណាយពេលជាច្រើនឆ្នាំក្នុងការថែរក្សាវត្តនេះ និងជួយដល់អ្នកភូមិដែលមករកគាត់។
សុខា ជាក្មេងស្រីកំព្រាអាយុដប់ប្រាំឆ្នាំ រស់នៅជាមួយប្អូនៗបីនាក់នៅជើងភ្នំ។ ឪពុកម្តាយរបស់នាងបានស្លាប់ដោយសារជំងឺកាលពីពីរឆ្នាំមុន។ ជីវិតរបស់នាងពោរពេញដោយការលំបាក ព្រោះត្រូវរកអាហារចិញ្ចឹមប្អូនៗ។ នាងតែងទៅរើសផ្សិតនិងបន្លែព្រៃនៅតាមព្រៃភ្នំ ហើយជួនកាលក៏ទៅសុំទាននៅផ្សារភូមិផងដែរ។
ថ្ងៃមួយ ពេលប្អូនប្រុសរបស់នាងឈ្មោះ សុផល ឈឺធ្ងន់ នាងបានឮពីអ្នកភូមិថា មានលោកតាសែននៅលើភ្នំ អាចព្យាបាលជំងឺបាន។ ទោះបីជាផ្លូវឡើងភ្នំពិបាកយ៉ាងណា នាងក៏សម្រេចចិត្តលើកប្អូនដែលកំពុងគ្រុនក្តៅឡើងទៅរកលោកតា។
លោកតាសែនមានចិត្តមេត្តា បានព្យាបាលសុផលដោយប្រើថ្នាំបុរាណ។ ពេលឃើញជីវភាពលំបាករបស់បងប្អូនគ្នា លោកតាក៏អនុញ្ញាតឱ្យពួកគេស្នាក់នៅក្នុងវត្ត។ នៅទីនោះ សុខាបានរៀនច្រើនពីលោកតា។ នាងចាប់ផ្តើមស្គាល់រុក្ខជាតិថ្នាំ រៀនធ្វើថ្នាំបុរាណ និងស្វែងយល់ពីវិធីព្យាបាលផ្សេងៗ។ ចំណែកប្អូនស្រីពីរនាក់ទៀតឈ្មោះ សុធា និងសុនិតា ក៏បានជួយដាំបន្លែនិងមើលថែសួនក្នុងវត្ត។
ពេលវេលាកន្លងទៅ សុខាបានក្លាយជាអ្នកព្យាបាលឆ្នើម។ នាងមិនគ្រាន់តែចេះព្យាបាលជំងឺប៉ុណ្ណោះទេ ថែមទាំងចេះធ្វើថ្នាំការពារជំងឺ និងណែនាំអំពីរបៀបរស់នៅមានសុខភាពល្អទៀតផង។ អ្នកជំងឺមកពីគ្រប់ទិសទី ដើម្បីសុំការព្យាបាលពីនាង។ នាងមិនដែលបដិសេធអ្នកណាម្នាក់ឡើយ ទោះបីពួកគេមានលុយឬអត់ក៏ដោយ។
ប្អូនៗរបស់នាងក៏បានរីកចម្រើន។ សុផលបានក្លាយជាអ្នកថែសួនថ្នាំដ៏ឆ្នើម។ សុធាជួយបង្រៀនក្មេងៗក្នុងភូមិឱ្យចេះអក្សរ។ រីឯសុនិតាបានរៀនចម្អិនអាហារពិសេសៗសម្រាប់អ្នកជំងឺ។
នៅពេលលោកតាសែនចាស់ជរា មុនពេលគាត់មរណភាព គាត់បានហៅសុខាមកនិយាយ។ គាត់បានប្រាប់នាងថា "កូន អ្វីដែលសំខាន់បំផុតគឺការជួយអ្នកដទៃដោយចិត្តស្មោះ។ ឱ្យតែយើងធ្វើល្អ នោះជីវិតនឹងមានន័យ។" គាត់ក៏បានប្រគល់សៀវភៅថ្នាំបុរាណដ៏មានតម្លៃឱ្យនាង ព្រមទាំងការទទួលខុសត្រូវក្នុងការថែរក្សាវត្តទៅឱ្យនាង។
សុខាបានបន្តបេសកកម្មរបស់លោកតា។ នាងបានបង្រៀនចំណេះដឹងរបស់នាងទៅដល់សិស្សជាច្រើន ដែលក្រោយមកក៏បានក្លាយជាគ្រូពេទ្យបុរាណដូចនាងដែរ។ នាងបានសរសេរសៀវភៅអំពីថ្នាំបុរាណ និងវិធីព្យាបាលផ្សេងៗ ដើម្បីទុកជាចំណេះដឹងសម្រាប់មនុស្សជំនាន់ក្រោយ។
រហូតមកដល់សព្វថ្ងៃ ភ្នំសែនហាននៅតែជាកន្លែងដ៏ពិសិដ្ឋ ដែលមនុស្សមករកការព្យាបាល និងការណែនាំពីគ្រូពេទ្យបុរាណ។ កេរ្តិ៍ឈ្មោះរបស់លោកតាសែន និងសុខា នៅតែត្រូវបានគេចងចាំថាជាអ្នកមានគុណដ៏ធំធេងចំពោះសហគមន៍។
តាមរយៈរឿងនេះ យើងឃើញថា ការជួយគ្នាទៅវិញទៅមក និងការចែករំលែកចំណេះដឹង គឺជាគន្លឹះនៃការរស់នៅប្រកបដោយសុភមង្គល។ ទោះបីជីវិតមានការលំបាកយ៉ាងណា បើយើងមានចិត្តល្អ និងព្យាយាមជួយអ្នកដទៃ នោះជីវិតនឹងមានន័យជានិច្ច។
ភ្នំសែនហាន
នៅក្នុងអតីតកាល មានភ្នំមួយដែលមានឈ្មោះថា ភ្នំសែនហាន។ ភ្នំនេះស្ថិតនៅចន្លោះវាលទំនាបបៃតងខាងកើត និងព្រៃឈើច្រាស់ខាងលិច។ កម្ពស់ភ្នំប្រហែលមួយពាន់ម៉ែត្រ ជាមួយនឹងជម្រាលរលោងខាងកើត និងច្រាំងថ្មខាងលិច។ នៅជុំវិញជើងភ្នំមានស្ទឹងតូចៗហូរចេញពីប្រភពទឹកក្នុងភ្នំ ធ្វើឱ្យតំបន់នេះមានដីមានជីជាតិល្អសម្រាប់ការដាំដុះ។
នៅពាក់កណ្តាលជម្រាលភ្នំខាងកើត មានវាលស្មៅធំមួយដែលពោរពេញដោយផ្កាព្រៃ និងរុក្ខជាតិឱសថជាច្រើនប្រភេទ។ ផ្លូវឡើងភ្នំវិលវល់តាមជម្រាលទន់ៗ ឆ្លងកាត់ដើមឈើធំៗដែលមានអាយុរាប់រយឆ្នាំ។ នៅរដូវក្តៅ ខ្យល់បក់ពីទិសនិរតីនាំយកក្លិនក្រអូបពីផ្កាព្រៃ និងសំឡេងចម្រៀងរបស់បក្សីព្រៃ។ រីឯនៅរដូវវស្សា ភ្នំត្រូវបានគ្របដណ្តប់ដោយអ័ព្ទពណ៌ប្រផេះ ធ្វើឱ្យទេសភាពកាន់តែមានភាពអាថ៌កំបាំង។
នៅលើកំពូលភ្នំ មានវត្តបុរាណមួយដែលសង់ឡើងដោយព្រះសង្ឃចាស់ព្រឹទ្ធាចារ្យម្នាក់ឈ្មោះ លោកតាសែន។ វត្តនេះសង់ពីថ្មភ្នំ មានបីជាន់ ហ៊ុំព័ទ្ធដោយរបងថ្មទាប និងមានសួនបន្លែនៅផ្នែកខាងក្រោយ។ នៅមុខវត្តមានលានធំមួយដែលប្រជាជនតែងមកជួបជុំគ្នាពេលមានបុណ្យទាន។ គាត់បានចំណាយពេលជាច្រើនឆ្នាំក្នុងការថែរក្សាវត្តនេះ និងជួយដល់អ្នកភូមិដែលមករកគាត់។
នៅជើងភ្នំមានភូមិតូចមួយឈ្មោះ ភូមិសែនសុខ។ ផ្ទះប្រជាជនសង់ពីឈើ និងស្បូវ រាយប៉ាយតាមដងស្ទឹង។ អ្នកភូមិភាគច្រើនធ្វើស្រែចម្ការ និងនេសាទត្រីនៅតាមស្ទឹង។ នៅក្នុងភូមិមានផ្សារតូចមួយដែលបើកលក់នៅពេលព្រឹក ជាកន្លែងដែលអ្នកភូមិយកផលិតផលមកដូរគ្នា។
សុខា ជាក្មេងស្រីកំព្រាអាយុដប់ប្រាំឆ្នាំ រស់នៅជាមួយប្អូនៗបីនាក់នៅជើងភ្នំ។ គ្រួសាររបស់នាងរស់នៅក្នុងខ្ទមតូចមួយជិតមាត់ស្ទឹង។ ឪពុកម្តាយរបស់នាងបានស្លាប់ដោយសារជំងឺកាលពីពីរឆ្នាំមុន។ ជីវិតរបស់នាងពោរពេញដោយការលំបាក ព្រោះត្រូវរកអាហារចិញ្ចឹមប្អូនៗ។ នាងតែងទៅរើសផ្សិតនិងបន្លែព្រៃនៅតាមព្រៃភ្នំ ហើយជួនកាលក៏ទៅសុំទាននៅផ្សារភូមិផងដែរ។
0 Comments:
Post a Comment