រឿងនាយដង្ខៅនិងកូនឈ្នួល
កាលពីយូរលង់ណាស់មកហើយ មានបុរសម្នាក់ឈ្មោះនាយដង្ខៅ។ គាត់ជាមនុស្សមានទ្រព្យសម្បត្តិច្រើន មានដីស្រែច្រើន ប៉ុន្តែគាត់ជាមនុស្សកំណាញ់ និងចូលចិត្តបោកប្រាស់អ្នកដទៃ។
ថ្ងៃមួយ មានក្មេងកម្លោះម្នាក់មកសុំធ្វើជាកូនឈ្នួលរបស់គាត់។ ក្មេងនោះមានរូបរាងស្អាត មានកម្លាំងខ្លាំង និងមានចិត្តល្អ។ នាយដង្ខៅបានព្រមទទួលយកក្មេងនោះធ្វើជាកូនឈ្នួល ប៉ុន្តែដោយមានលក្ខខណ្ឌមួយគឺ៖ "បើឯងខឹងមុន អញនឹងកាត់ប្រាក់ខែឯង ហើយបើអញខឹងមុន អញនឹងកាត់ស្បែកខ្នងឯង។"
ក្មេងកម្លោះយល់ព្រម ហើយចាប់ផ្តើមធ្វើការ។ រាល់ថ្ងៃ នាយដង្ខៅតែងតែរកវិធីធ្វើឱ្យក្មេងកម្លោះខឹង។ គាត់បង្គាប់ឱ្យធ្វើការងារធ្ងន់ៗ ប្រាប់ឱ្យដើរទៅស្រែឆ្ងាយៗ និងមិនឱ្យបាយហូបគ្រប់គ្រាន់។
ទោះបីជាយ៉ាងណា ក្មេងកម្លោះនោះមិនដែលខឹងសោះ។ គេតែងតែញញឹម និងធ្វើការដោយស្ងៀមស្ងាត់។ ថ្ងៃមួយ នាយដង្ខៅបានយកស្រូវទៅហាល។ ភ្លៀងចាប់ផ្តើមធ្លាក់ ហើយគាត់បានប្រាប់ឱ្យក្មេងកម្លោះរត់ទៅប្រមូលស្រូវ។
ក្មេងកម្លោះបានឆ្លើយថា "បងនាយ ខ្ញុំសូមជួយប្រាប់ថា មេឃងងឹតហើយ ប្រហែលជាភ្លៀងធ្លាក់ខ្លាំង។ យើងគួរទុកស្រូវនេះសម្រាប់ថ្ងៃស្អែក។"
នាយដង្ខៅខឹងយ៉ាងខ្លាំង និងស្រែកថា "ឯងហ៊ានប្រឆាំងនឹងបង្គាប់អញ!"
ក្មេងកម្លោះញញឹម ហើយនិយាយថា "បងនាយបានខឹងមុនហើយ។ តាមកិច្ចព្រមព្រៀង បងត្រូវកាត់ស្បែកខ្នងខ្លួនឯង។"
នាយដង្ខៅបានដឹងថាខ្លួនចាញ់កលក្មេងកម្លោះ។ នៅពេលនោះ គាត់បានអង្គុយស្ងៀម និងគិតអំពីអំពើរបស់ខ្លួន។ គាត់ចាប់ផ្តើមនឹកឃើញពីពេលដែលគាត់នៅក្មេង ដែលគាត់ក៏ធ្លាប់ជាកូនឈ្នួលគេដែរ។ គាត់នឹកឃើញពីការលំបាកដែលគាត់បានជួបប្រទះ និងការឈឺចាប់ពេលដែលគេធ្វើមិនល្អដាក់គាត់។
ក្នុងពេលនោះ ក្មេងកម្លោះបានដើរមករកគាត់ ហើយនិយាយថា "បងនាយ សូមកុំខឹង។ ខ្ញុំគ្រាន់តែចង់ការពារស្រូវរបស់យើងប៉ុណ្ណោះ។ សូមយើងជួយគ្នាធ្វើការ ដើម្បីឱ្យជីវិតកាន់តែប្រសើរឡើង។"
ពាក្យសម្ដីដ៏ស្មោះត្រង់របស់ក្មេងកម្លោះ បានធ្វើឱ្យនាយដង្ខៅមានការភ្ញាក់រឭក។ គាត់បានឃើញថា ការកំណាញ់ និងការបោកប្រាស់អ្នកដទៃ មិនអាចនាំមកនូវសុភមង្គលពិតប្រាកដទេ។ គាត់សម្រេចចិត្តផ្លាស់ប្ដូរខ្លួន។
ចាប់តាំងពីថ្ងៃនោះមក នាយដង្ខៅបានក្លាយជាមនុស្សថ្មីម្នាក់។ គាត់ចាប់ផ្ដើមចែករំលែកអាហារដល់កម្មករ ផ្ដល់ប្រាក់ខែសមរម្យ និងជួយអ្នកក្រីក្រក្នុងភូមិ។ អ្នកភូមិមានការភ្ញាក់ផ្អើល និងរីករាយនឹងការផ្លាស់ប្ដូររបស់គាត់។ ពួកគេចាប់ផ្ដើមគោរពស្រឡាញ់គាត់។
ចំណែកក្មេងកម្លោះក៏បានក្លាយជាកូនប្រុសចិញ្ចឹមរបស់នាយដង្ខៅ។ ពួកគេរស់នៅជាមួយគ្នាដោយសុខសាន្ត និងជួយគ្នាទៅវិញទៅមក។ នាយដង្ខៅបានយល់ថា ទ្រព្យសម្បត្តិពិតប្រាកដគឺជាមិត្តភាព សេចក្ដីស្រឡាញ់ និងការគោរពគ្នាទៅវិញទៅមក។
រឿងនេះបង្រៀនយើងថា មនុស្សគ្រប់រូបអាចផ្លាស់ប្ដូរបាន បើមានឱកាស និងការយល់ដឹងត្រឹមត្រូវ។ ការអត់ធ្មត់ និងភាពឆ្លាតវៃ អាចយកឈ្នះលើការកំណាញ់ និងភាពអាក្រក់។ ហើយការផ្លាស់ប្ដូរចិត្តគំនិតអាចនាំមកនូវសុភមង្គលដល់ខ្លួនឯង និងអ្នកដទៃ។
២
នាយដង្ខៅបានដឹងថាខ្លួនចាញ់កលក្មេងកម្លោះ។ នៅពេលនោះ គាត់បានអង្គុយស្ងៀម និងគិតអំពីអំពើរបស់ខ្លួន។ គាត់ចាប់ផ្តើមនឹកឃើញពីពេលដែលគាត់នៅក្មេង។
ម្តាយរបស់គាត់បានស្លាប់ចោលគាត់តាំងពីអាយុប្រាំឆ្នាំ។ ឪពុកគាត់ក៏ក្រីក្រណាស់ មិនមានលុយគ្រប់គ្រាន់សម្រាប់ចិញ្ចឹមគាត់។ នៅអាយុដប់ឆ្នាំ គាត់ត្រូវទៅធ្វើជាកូនឈ្នួលគេ នៅផ្ទះសេដ្ឋីម្នាក់។ គាត់នៅចាំច្បាស់ណាស់ពីការងារដ៏លំបាក ដែលគាត់ត្រូវធ្វើរាល់ថ្ងៃ៖ ក្រោកពីព្រលឹម ដើម្បីដងទឹក បោកគក់ខោអាវ មើលគោក្របី និងធ្វើការងារផ្សេងៗជាច្រើនទៀត។
មួយថ្ងៃនោះ ដោយសារតែហត់នឿយពេក គាត់បានដេកលក់នៅក្រោមមន្លប់ដើមស្វាយ។ សេដ្ឋីបានឃើញ ហើយខឹងយ៉ាងខ្លាំង។ គាត់មិនបានទទួលបាយសម្រាប់ពីរថ្ងៃ ហើយត្រូវគេវាយផង។ យប់នោះ គាត់យំស្ងៀមៗតែម្នាក់ឯង ដោយសន្យាថា ថ្ងៃណាមួយ គាត់នឹងក្លាយជាអ្នកមាន ហើយគ្មាននរណាអាចមើលងាយគាត់បានទៀតទេ។
ពេលវេលាបានកន្លងផុតទៅ។ នាយដង្ខៅបានខិតខំធ្វើការ សន្សំលុយ រហូតទិញដីស្រែបានមួយកន្លែងតូច។ គាត់បានប្រឹងធ្វើស្រែ រកស៊ីរហូតមានទ្រព្យសម្បត្តិច្រើន។ ប៉ុន្តែដោយសារតែការឈឺចាប់ពីអតីតកាល គាត់បានក្លាយជាមនុស្សរឹងរូស កំណាញ់ និងមិនទុកចិត្តអ្នកណា។
ឥឡូវនេះ ពេលគាត់មើលទៅក្មេងកម្លោះ គាត់ដូចជាឃើញរូបគាត់កាលនៅក្មេង។ ភាពអត់ធ្មត់ និងស្នាមញញឹមរបស់ក្មេងកម្លោះ បានរំលឹកគាត់ពីក្តីសង្ឃឹម និងក្តីស្រមៃរបស់គាត់កាលពីមុន។ គាត់នឹកឃើញថា គាត់មិនចង់ឱ្យនរណាម្នាក់ត្រូវឆ្លងកាត់ការឈឺចាប់ដូចគាត់ទេ។
ក្នុងពេលនោះ ក្មេងកម្លោះបានដើរមករកគាត់ ហើយនិយាយថា "បងនាយ សូមកុំខឹង។ ខ្ញុំគ្រាន់តែចង់ការពារស្រូវរបស់យើងប៉ុណ្ណោះ។ សូមយើងជួយគ្នាធ្វើការ ដើម្បីឱ្យជីវិតកាន់តែប្រសើរឡើង។"
ក្នុងពេលនោះ ក្មេងកម្លោះបានដើរមករកគាត់ ហើយនិយាយថា "បងនាយ សូមកុំខឹង។ ខ្ញុំគ្រាន់តែចង់ការពារស្រូវរបស់យើងប៉ុណ្ណោះ។ សូមយើងជួយគ្នាធ្វើការ ដើម្បីឱ្យជីវិតកាន់តែប្រសើរឡើង។"
ពាក្យថា "របស់យើង" បានធ្វើឱ្យនាយដង្ខៅភ្ញាក់ផ្អើល។ គាត់មិនដែលឮកូនឈ្នួលណានិយាយបែបនេះទេ។ ក្មេងកម្លោះមិនគ្រាន់តែគិតពីខ្លួនឯងទេ តែគេគិតពីផលប្រយោជន៍រួម។ នាយដង្ខៅសម្លឹងមើលមុខក្មេងកម្លោះ ហើយឃើញភាពស្មោះត្រង់ និងក្តីសង្ឃឹមនៅក្នុងភ្នែករបស់គេ។
ក្មេងកម្លោះបន្តនិយាយទៀតថា "ខ្ញុំដឹងថាបងនាយមានបទពិសោធន៍ច្រើន។ បងធ្លាប់ឆ្លងកាត់ការលំបាកច្រើន មុននឹងមានថ្ងៃនេះ។ ខ្ញុំចង់រៀនសូត្រពីបង ហើយក៏ចង់ចែករំលែកចំណេះដឹងរបស់ខ្ញុំជាមួយបងដែរ។ យើងអាចជួយគ្នា ដូចបងប្អូន។"
ពាក្យសម្ដីទាំងនេះបានប៉ះដល់បេះដូងរបស់នាយដង្ខៅ។ គាត់នឹកឃើញពីក្តីស្រមៃកាលពីក្មេង ពេលគាត់ចង់មានអ្នកណាម្នាក់មើលឃើញតម្លៃរបស់គាត់។ ឥឡូវនេះ មានក្មេងម្នាក់កំពុងផ្តល់ឱកាសនោះឱ្យគាត់ ប៉ុន្តែគាត់ជាអ្នកបដិសេធវិញ។
ក្មេងកម្លោះបាននិយាយបន្តទៀត ដោយសម្លេងស្ងប់ស្ងៀម "បងនាយ ពេលខ្លះយើងត្រូវការមិត្តភាពច្រើនជាងលុយកាក់។ មិត្តភាពអាចជួយយើងឱ្យរីកចម្រើន និងមានសុភមង្គល។ បើបងអនុញ្ញាត ខ្ញុំចង់ក្លាយជាមិត្តរបស់បង មិនមែនគ្រាន់តែជាកូនឈ្នួលទេ។"
សម្តីទាំងនេះបានធ្វើឱ្យទឹកភ្នែកនាយដង្ខៅហូរចេញមកដោយមិនដឹងខ្លួន។ រយៈពេលជាច្រើនឆ្នាំមកនេះ គាត់បានបិទបេះដូងរបស់គាត់ មិនឱ្យនរណាចូល។ គាត់គិតថាការមានទ្រព្យសម្បត្តិច្រើននឹងធ្វើឱ្យគាត់មានសុភមង្គល។ ប៉ុន្តែនៅពេលនេះ គាត់ទើបដឹងថា អ្វីដែលគាត់ត្រូវការពិតប្រាកដគឺមនុស្សដែលយល់ពីគាត់ និងចង់ធ្វើជាមិត្តពិតប្រាកដជាមួយគាត់។
នាយដង្ខៅក្រោកឈរឡើង ដើរទៅរកក្មេងកម្លោះ ហើយដាក់ដៃលើស្មារបស់គេ។ "អរគុណ" គាត់និយាយទាំងញញឹម។ "អូនបានបង្រៀនបងនូវមេរៀនដ៏មានតម្លៃមួយ។ ចាប់ពីថ្ងៃនេះទៅ យើងនឹងធ្វើការជាមួយគ្នា ដូចបងប្អូនពិតប្រាកដ។"
៣
មុនពេលនិយាយជាមួយនាយដង្ខៅ ក្មេងកម្លោះបានសម្លឹងមើលមេឃ។ ផ្កាយចាប់ផ្តើមលេចឡើងម្តងមួយៗ។ គេដឹងថាពេលនេះជាពេលសំខាន់ ដែលគេត្រូវបង្ហាញចិត្តពិតរបស់ខ្លួន។
ក្មេងកម្លោះបានលុតជង្គង់ចុះនៅមុខនាយដង្ខៅ។ ទឹកភ្នែកហូរចេញពីភ្នែករបស់គេ។ "បងនាយ" គេនិយាយទាំងសម្លេងរញ័រ។ "ខ្ញុំមិនមែនមកទីនេះគ្រាន់តែដើម្បីរកលុយទេ។ ខ្ញុំបានឮរឿងរ៉ាវរបស់បងពីអ្នកភូមិ។ គេប្រាប់ថាបងជាមនុស្សដែលខិតខំប្រឹងប្រែង រហូតក្លាយជាអ្នកមាន។ ខ្ញុំចង់រៀនពីបង។"
គេបន្តទៀតថា "មុនពេលមកទីនេះ ខ្ញុំបានសន្យាជាមួយខ្លួនឯងថា ទោះបីបងធ្វើអ្វីមកលើខ្ញុំ ខ្ញុំនឹងមិនខឹង។ ព្រោះខ្ញុំជឿថា ក្នុងចិត្តរបស់បង នៅមានសេចក្តីល្អ។ ខ្ញុំឃើញពេលបងលួចញញឹមពេលមើលកុមារក្នុងភូមិលេង។ ខ្ញុំឃើញពេលបងដាក់បាយឱ្យឆ្កែចរាចល។ បងមិនមែនជាមនុស្សអាក្រក់ទេ។"
ក្មេងកម្លោះយកកន្សែងតូចមួយចេញពីហោប៉ៅ។ "នេះជាកន្សែងដែលម្តាយខ្ញុំបានធ្វើឱ្យខ្ញុំមុនពេលគាត់ស្លាប់។ គាត់ប្រាប់ថា ត្រូវប្រើវាជូតទឹកភ្នែកអ្នកដែលកំពុងមានទុក្ខ។ ថ្ងៃនេះ ខ្ញុំចង់ជូតទឹកភ្នែករបស់បង។ បងបានឈឺចាប់ច្រើនណាស់។"
នាយដង្ខៅឈរស្ងៀម។ គាត់មិនដែលជួបនរណាម្នាក់ដែលអាចមើលឃើញអ្វីដែលលាក់ក្នុងចិត្តគាត់បែបនេះទេ។ គាត់ព្យាយាមនិយាយអ្វីមួយ ប៉ុន្តែសម្លេងមិនចេញ។
ក្មេងកម្លោះក្រោកឈរ ហើយដកស្រូវមួយដើមចេញពីបាច់ស្រូវដែលគេទើបប្រមូល។ "បងនាយមើល។ ស្រូវមួយដើមនេះដូចជាមនុស្សយើងដែរ។ វាត្រូវការទឹក ដី និងពន្លឺព្រះអាទិត្យដើម្បីលូតលាស់។ មនុស្សយើងក៏ត្រូវការក្តីស្រឡាញ់ មិត្តភាព និងការយល់ចិត្តដើម្បីរស់នៅមានន័យដែរ។ សូមបងទទួលយកមិត្តភាពរបស់ខ្ញុំ។"
ភាពស្មោះត្រង់ និងសុភាពរាបសាក្នុងពាក្យសម្ដីរបស់ក្មេងកម្លោះ បានធ្វើឱ្យកំពូលភ្នំទឹកកកក្នុងចិត្តនាយដង្ខៅរលាយ។ គាត់មើលឃើញថា ក្មេងកម្លោះមិនមែនគ្រាន់តែនិយាយពាក្យល្អៗទេ តែគេបានបង្ហាញតាមរយៈសកម្មភាព និងការប្រព្រឹត្តរបស់គេ។
៤
បន្ទាប់ពីការសន្ទនាដ៏មានន័យនោះ ក្មេងកម្លោះបានចាប់ផ្តើមបង្ហាញចិត្តមេត្តាតាមរយៈសកម្មភាពជាក់ស្តែង។ រៀងរាល់ព្រឹក គេក្រោកមុនគេ ដើម្បីរៀបចំអាហារព្រឹកសម្រាប់កម្មករទាំងអស់។ ពេលឃើញកម្មករណាហត់នឿយ គេតែងតែទៅជួយធ្វើការជំនួស ដោយមិនរំពឹងថានឹងទទួលបានអ្វីត្នូរវិញ។
មានថ្ងៃមួយ កូនក្មេងរបស់កម្មករម្នាក់ឈឺធ្ងន់។ ក្មេងកម្លោះបានស្នើសុំនាយដង្ខៅឱ្យជួយ។ នាយដង្ខៅក៏បានផ្លាស់ប្តូរចិត្តគំនិត ហើយមិនគ្រាន់តែឱ្យកម្មករនោះឈប់សម្រាកទេ តែថែមទាំងឱ្យលុយគាត់យកកូនទៅព្យាបាលទៀតផង។
ពេលមានភ្លៀងធ្លាក់ខ្លាំង ក្មេងកម្លោះបានដឹកនាំកម្មករទាំងអស់ជួយគ្នាជីករន្ដៅបង្ហូរទឹក ដើម្បីការពារស្រែរបស់អ្នកភូមិផងគ្នា។ នាយដង្ខៅក៏បានចេញមកជួយដែរ គាត់ធ្វើការស្មើភាពជាមួយកម្មករ ដោយមិនខ្វល់ពីភក់ និងទឹកភ្លៀង។
នៅរដូវប្រមូលផល នាយដង្ខៅ និងក្មេងកម្លោះបានរៀបចំពិធីអរគុណកម្មករ។ ពួកគេបានចែកអំណោយ និងអាហារឱ្យគ្រួសារកម្មករម្នាក់ៗ។ មិនត្រឹមតែប៉ុណ្ណោះ ពួកគេថែមទាំងបានបង្កើតមូលនិធិមួយ ដើម្បីជួយកូនរបស់កម្មករឱ្យបានទៅរៀនសូត្រទៀតផង។
ពេលមានចាស់ជរាក្នុងភូមិឈឺ ក្មេងកម្លោះតែងតែទៅសួរសុខទុក្ខ និងជួយថែទាំ។ នាយដង្ខៅក៏បានផ្តល់ថ្នាំពេទ្យ និងអាហារបំប៉នដល់ពួកគាត់។ ក្មេងកម្លោះក៏បានបង្រៀនក្មេងៗក្នុងភូមិឱ្យចេះអានចេះសរសេរ នៅពេលទំនេរពីការងារ។
មានពេលមួយ មានគ្រួសារក្រីក្រមួយផ្ទះឆេះ។ នាយដង្ខៅ និងក្មេងកម្លោះបានដឹកនាំអ្នកភូមិជួយសង់ផ្ទះថ្មីឱ្យពួកគេ។ ពួកគេក៏បានជួយផ្តល់សម្ភារៈចាំបាច់ផ្សេងៗសម្រាប់ការរស់នៅ។
ដោយឃើញគំរូល្អពីនាយដង្ខៅ និងក្មេងកម្លោះ កម្មករ និងអ្នកភូមិក៏ចាប់ផ្តើមចេះជួយគ្នាទៅវិញទៅមក។ ភូមិទាំងមូលបានក្លាយជាសហគមន៍ដ៏កក់ក្តៅមួយ។ ពេលមានការលំបាក ឬត្រូវការជំនួយ គ្រប់គ្នាតែងតែឆ្លើយតបដោយក្តីមេត្តា។ និពន្ធដោយ លោក ទេព ដារ៉ា រឿងនេះនៅមានភាគបន្ត
0 Comments:
Post a Comment