បិសាចព្រៃជ្រៅ និងវីរបុរសភូមិ
កាលពីយូរលង់ណាស់មកហើយ នៅភូមិមួយដែលស្ថិតនៅជាប់ព្រៃជ្រៅ មានគ្រួសារកសិករមួយរស់នៅដោយសុខសាន្ត។ តាសុខ ដែលជាមេគ្រួសារ បានចិញ្ចឹមកូនប្រុសម្នាក់ឈ្មោះ វិរៈ។ វិរៈជាកម្លោះម្នាក់ដែលមានចិត្តក្លាហាន ហើយតែងតែជួយអ្នកភូមិគ្រប់ពេល។
មួយថ្ងៃ អ្នកភូមិចាប់ផ្តើមបាត់ខ្លួនម្តងម្នាក់ៗ។ អ្នកដែលហ៊ានចូលទៅក្នុងព្រៃ មិនដែលត្រឡប់មកវិញឡើយ។ មនុស្សចាស់ៗនិយាយថា នេះជាការធ្វើរបស់បិសាចព្រៃ ដែលស៊ីសាច់មនុស្សជាអាហារ។
បិសាចនោះមានរាងកាយធំសម្បើម ស្បែកពណ៌ខ្មៅស្រអាប់ ភ្នែកក្រហមដូចភ្លើង និងក្រញាំដ៏មុតស្រួច។ វាចេញមកបន្លឺសម្លេងគួរឱ្យខ្លាចរាល់យប់ ធ្វើឱ្យអ្នកភូមិភ័យរន្ធត់។
វិរៈសម្រេចចិត្តថា គេត្រូវតែធ្វើអ្វីមួយដើម្បីការពារភូមិរបស់គេ។ គេបានទៅសុំដំបូន្មានពីលោកតាចាស់ទុំម្នាក់ដែលដឹងច្រើនពីរឿងអាថ៌កំបាំង។ លោកតាបានប្រាប់ថា បិសាចនេះមានចំណុចខ្សោយនៅត្រង់បេះដូងរបស់វា ដែលមានពន្លឺពណ៌ខៀវភ្លឺចែងចាំង។
បន្ទាប់ពីរៀបចំខ្លួនជាច្រើនថ្ងៃ វិរៈក៏បានចូលទៅក្នុងព្រៃជ្រៅ។ គេបានដើរអស់ជាច្រើនម៉ោង រហូតដល់ឃើញរូងមួយដែលមានក្លិនស្អុយឆ្អាប។ នៅពេលយប់ បិសាចបានចេញមក ហើយវិរៈក៏បានប្រយុទ្ធជាមួយវាយ៉ាងស្វិតស្វាញ។
ដោយប្រើប្រាជ្ញា និងភាពក្លាហាន វិរៈបានរកឃើញចំណុចខ្សោយរបស់បិសាច។ គេបានប្រើកាំបិតពិសេសដែលលោកតាបានឱ្យ ចាក់ទៅលើពន្លឺពណ៌ខៀវនោះ។ បិសាចបានស្រែកយ៉ាងខ្លាំង ហើយក៏រលាយបាត់ទៅ។
អ្នកភូមិដែលបាត់ខ្លួនទាំងអស់ត្រូវបានរកឃើញនៅក្នុងរូងរបស់បិសាច។ ពួកគេនៅមានជីវិត ហើយបានត្រឡប់មកផ្ទះវិញដោយសុវត្ថិភាព។ ចាប់តាំងពីពេលនោះមក វិរៈក៏ក្លាយជាវីរបុរសរបស់ភូមិ។ គេបានបង្រៀនកូនចៅជំនាន់ក្រោយអំពីគុណធម៌នៃភាពក្លាហាន និងការពលិកម្មដើម្បីអ្នកដទៃ។
រឿងនេះបានបង្ហាញថា ទោះបីជាមានគ្រោះថ្នាក់ធំប៉ុណ្ណាក៏ដោយ មនុស្សដែលមានចិត្តក្លាហាន និងប្រើប្រាជ្ញា អាចយកឈ្នះលើឧបសគ្គបាន។
២
បិសាចព្រៃជ្រៅ និងវីរបុរសភូមិ
កាលពីយូរលង់ណាស់មកហើយ នៅភូមិមួយដែលស្ថិតនៅជាប់ព្រៃជ្រៅ មានគ្រួសារកសិករមួយរស់នៅដោយសុខសាន្ត។ តាសុខ ដែលជាមេគ្រួសារ បានចិញ្ចឹមកូនប្រុសម្នាក់ឈ្មោះ វិរៈ។ វិរៈជាកម្លោះម្នាក់ដែលមានចិត្តក្លាហាន ហើយតែងតែជួយអ្នកភូមិគ្រប់ពេល។
តាំងពីក្មេង វិរៈជាកូនប្រុសដែលមានចិត្តល្អ និងចូលចិត្តជួយអ្នកដទៃ។ គេតែងតែជួយចាស់ៗលើកទឹក ជួយក្មេងៗរកឃ្វាលគោក្របី និងជួយស្រូវប្រវាស់ជាមួយអ្នកភូមិ។ លើសពីនេះ វិរៈក៏បានរៀនសិល្បៈការពារខ្លួនពីគ្រូចាស់ម្នាក់ក្នុងភូមិ។ រាល់ព្រឹកមុនថ្ងៃរះ គេតែងតែហាត់ប្រាណ និងហ្វឹកហាត់ជាមួយដំបងឫស្សី។
មួយថ្ងៃ អ្នកភូមិចាប់ផ្តើមបាត់ខ្លួនម្តងម្នាក់ៗ។ អ្នកដែលហ៊ានចូលទៅក្នុងព្រៃ មិនដែលត្រឡប់មកវិញឡើយ។ មនុស្សចាស់ៗនិយាយថា នេះជាការធ្វើរបស់បិសាចព្រៃ ដែលស៊ីសាច់មនុស្សជាអាហារ។ វិរៈមានការព្រួយបារម្ភយ៉ាងខ្លាំង ព្រោះក្នុងចំណោមអ្នកដែលបាត់ខ្លួននោះ មានមិត្តភក្តិជិតស្និទ្ធរបស់គេម្នាក់ឈ្មោះ សំអូន។
បិសាចនោះមានរាងកាយធំសម្បើម ស្បែកពណ៌ខ្មៅស្រអាប់ ភ្នែកក្រហមដូចភ្លើង និងក្រញាំដ៏មុតស្រួច។ វាចេញមកបន្លឺសម្លេងគួរឱ្យខ្លាចរាល់យប់ ធ្វើឱ្យអ្នកភូមិភ័យរន្ធត់។ ទោះបីជាឪពុករបស់វិរៈព្យាយាមហាមឃាត់ក៏ដោយ ក៏វិរៈនៅតែមានគំនិតចង់ជួយសង្គ្រោះអ្នកភូមិ។
វិរៈសម្រេចចិត្តថា គេត្រូវតែធ្វើអ្វីមួយដើម្បីការពារភូមិរបស់គេ។ មុនពេលចេញដំណើរ គេបានចំណាយពេលមួយសប្តាហ៍រៀបចំផែនការ និងត្រៀមខ្លួន។ គេបានសិក្សាអំពីបិសាចពីសៀវភៅចាស់ៗក្នុងវត្ត និងស្វែងយល់ពីរបៀបធ្វើអាវុធពិសេស។ គេក៏បានទៅសុំដំបូន្មានពីលោកតាចាស់ទុំម្នាក់ដែលដឹងច្រើនពីរឿងអាថ៌កំបាំង។ លោកតាបានប្រាប់ថា បិសាចនេះមានចំណុចខ្សោយនៅត្រង់បេះដូងរបស់វា ដែលមានពន្លឺពណ៌ខៀវភ្លឺចែងចាំង។
បន្ទាប់ពីរៀបចំខ្លួនជាច្រើនថ្ងៃ វិរៈក៏បានចូលទៅក្នុងព្រៃជ្រៅ។ គេបានយកទឹកមន្តពិសេស កាំបិតដែលធ្វើពីលោហៈពិសេស និងខ្សែកដែលមានអំណាចការពារពីគ្រូចាស់។ គេបានដើរអស់ជាច្រើនម៉ោង រហូតដល់ឃើញរូងមួយដែលមានក្លិនស្អុយឆ្អាប។ នៅពេលយប់ បិសាចបានចេញមក ហើយវិរៈក៏បានប្រយុទ្ធជាមួយវាយ៉ាងស្វិតស្វាញ។
ដោយប្រើប្រាជ្ញា និងភាពក្លាហាន វិរៈបានរកឃើញចំណុចខ្សោយរបស់បិសាច។ គេប្រើល្បិចបញ្ឆោតបិសាចឱ្យវង្វេង ហើយប្រើខ្សែកចងវាឱ្យនឹង។ បន្ទាប់មក គេបានប្រើកាំបិតពិសេសដែលលោកតាបានឱ្យ ចាក់ទៅលើពន្លឺពណ៌ខៀវនោះ។ បិសាចបានស្រែកយ៉ាងខ្លាំង ហើយក៏រលាយបាត់ទៅ។
អ្នកភូមិដែលបាត់ខ្លួនទាំងអស់ត្រូវបានរកឃើញនៅក្នុងរូងរបស់បិសាច។ ពួកគេនៅមានជីវិត ហើយបានត្រឡប់មកផ្ទះវិញដោយសុវត្ថិភាព។ សំអូន មិត្តភក្តិរបស់វិរៈ ក៏បានរួចជីវិតដែរ។ អ្នកភូមិទាំងអស់បានអបអរសាទរវិរៈយ៉ាងក្រៃលែង។
ចាប់តាំងពីពេលនោះមក វិរៈក៏ក្លាយជាវីរបុរសរបស់ភូមិ។ ប៉ុន្តែគេមិនដែលអួតអាងនឹងភាពជោគជ័យនេះទេ។ ផ្ទុយទៅវិញ គេកាន់តែខិតខំជួយអ្នកភូមិ និងបង្រៀនក្មេងៗជំនាន់ក្រោយអំពីគុណធម៌នៃភាពក្លាហាន ការប្រើប្រាជ្ញា និងការពលិកម្មដើម្បីអ្នកដទៃ។ គេបានក្លាយជាគំរូល្អសម្រាប់យុវជនក្នុងភូមិ។
រឿងនេះបានបង្ហាញថា ទោះបីជាមានគ្រោះថ្នាក់ធំប៉ុណ្ណាក៏ដោយ មនុស្សដែលមានចិត្តក្លាហាន និងប្រើប្រាជ្ញា អាចយកឈ្នះលើឧបសគ្គបាន។ លើសពីនេះ វាក៏បង្ហាញថា ការជួយគ្នាទៅវិញទៅមកក្នុងសហគមន៍ គឺជារឿងសំខាន់បំផុត។
បិសាចព្រៃជ្រៅ និងវីរបុរសភូមិ
កាលពីយូរលង់ណាស់មកហើយ នៅភូមិមួយដែលស្ថិតនៅជាប់ព្រៃជ្រៅ មានគ្រួសារកសិករមួយរស់នៅដោយសុខសាន្ត។ តាសុខ ដែលជាមេគ្រួសារ បានចិញ្ចឹមកូនប្រុសម្នាក់ឈ្មោះ វិរៈ។ វិរៈជាកម្លោះម្នាក់ដែលមានចិត្តក្លាហាន ហើយតែងតែជួយអ្នកភូមិគ្រប់ពេល។
តាំងពីក្មេង វិរៈជាកូនប្រុសដែលមានចិត្តល្អ និងចូលចិត្តជួយអ្នកដទៃ។ គេមានមិត្តភក្តិជិតស្និទ្ធម្នាក់ឈ្មោះសំអូន ដែលធំធាត់ឡើងជាមួយគ្នាតាំងពីតូច។ សំអូនជាកូនអ្នកនេសាទ ហើយមានចំណេះដឹងច្រើនអំពីព្រៃព្រៃ និងសត្វព្រៃ។ គេទាំងពីរតែងតែជួយគ្នាទៅវិញទៅមក - វិរៈជួយសំអូននាំត្រីទៅលក់នៅផ្សារ ហើយសំអូនបង្រៀនវិរៈអំពីរុក្ខជាតិឱសថ និងវិធីរស់នៅក្នុងព្រៃ។
វិរៈ និងសំអូនតែងតែហាត់ប្រាណជាមួយគ្នារាល់ព្រឹក។ ពួកគេរៀនសិល្បៈការពារខ្លួនពីគ្រូចាស់ម្នាក់ក្នុងភូមិ។ សំអូនពូកែខាងប្រើធ្នូស្នា រីឯវិរៈពូកែខាងប្រយុទ្ធដៃទទេ។ ពួកគេតែងតែលេងប្រកួតគ្នា ហើយជួយគ្នាកែលម្អជំនាញរៀងៗខ្លួន។
មួយថ្ងៃ អ្នកភូមិចាប់ផ្តើមបាត់ខ្លួនម្តងម្នាក់ៗ។ អ្នកដែលហ៊ានចូលទៅក្នុងព្រៃ មិនដែលត្រឡប់មកវិញឡើយ។ មនុស្សចាស់ៗនិយាយថា នេះជាការធ្វើរបស់បិសាចព្រៃ ដែលស៊ីសាច់មនុស្សជាអាហារ។ ថ្ងៃមួយ សំអូនបានសម្រេចចិត្តចូលទៅក្នុងព្រៃដើម្បីស្វែងរកអ្នកភូមិដែលបាត់ខ្លួន។ គេប្រាប់វិរៈថា ដោយសារគេស្គាល់ព្រៃច្បាស់ គេអាចរកឃើញក្រញាំបិសាច។ ប៉ុន្តែសំអូនក៏បាត់ខ្លួនដែរ។
វិរៈមានការព្រួយបារម្ភយ៉ាងខ្លាំងចំពោះការបាត់ខ្លួនរបស់សំអូន។ មុនពេលចូលទៅក្នុងព្រៃ វិរៈបានប្រើចំណេះដឹងដែលសំអូនធ្លាប់បង្រៀន ដើម្បីរៀបចំសម្ភារៈចាំបាច់។ គេប្រមូលរុក្ខជាតិឱសថសម្រាប់ព្យាបាលរបួស និងសឹក្សាដានជើងសត្វដែលសំអូនធ្លាប់បង្រៀន។
បិសាចនោះមានរាងកាយធំសម្បើម ស្បែកពណ៌ខ្មៅស្រអាប់ ភ្នែកក្រហមដូចភ្លើង និងក្រញាំដ៏មុតស្រួច។ វាចេញមកបន្លឺសម្លេងគួរឱ្យខ្លាចរាល់យប់។ វិរៈបានទៅសុំដំបូន្មានពីលោកតាចាស់ទុំម្នាក់ដែលដឹងច្រើនពីរឿងអាថ៌កំបាំង។ លោកតាបានប្រាប់ថា បិសាចនេះមានចំណុចខ្សោយនៅត្រង់បេះដូងរបស់វា ដែលមានពន្លឺពណ៌ខៀវភ្លឺចែងចាំង។
នៅក្នុងព្រៃ វិរៈបានប្រើចំណេះដឹងដែលសំអូនបង្រៀន ដើម្បីតាមដានបិសាច។ គេរកឃើញរូងបិសាចដោយសង្កេតមើលសត្វព្រៃដែលគេចចេញពីតំបន់នោះ។ នៅពេលប្រយុទ្ធ វិរៈបានប្រើល្បិចដែលគេ និងសំអូនធ្លាប់ហាត់ជាមួយគ្នា។
ក្រោយពេលសម្លាប់បិសាចបាន វិរៈបានរកឃើញសំអូននៅក្នុងរូង។ សំអូនខ្សោយ ប៉ុន្តែនៅមានជីវិត។ គេបានប្រើថ្នាំឱសថដែលបានត្រៀមទុក ដើម្បីព្យាបាលរបួសរបស់សំអូន។ អ្នកភូមិផ្សេងទៀតក៏ត្រូវបានជួយសង្គ្រោះដែរ។
បន្ទាប់ពីព្រឹត្តិការណ៍នោះ មិត្តភាពរវាងវិរៈ និងសំអូនកាន់តែជិតស្និទ្ធ។ ពួកគេបានបង្កើតសាលាបង្រៀនសិល្បៈការពារខ្លួន និងចំណេះដឹងអំពីព្រៃព្រៃដល់ក្មេងៗជំនាន់ក្រោយ។ សំអូនបង្រៀនអំពីធម្មជាតិ និងការរស់នៅក្នុងព្រៃ រីឯវិរៈបង្រៀនសិល្បៈការពារខ្លួន។ ពួកគេបានក្លាយជាគូគ្រូដ៏ល្បីល្បាញក្នុងតំបន់។
រឿងនេះបានបង្ហាញថា ទោះបីជាមានគ្រោះថ្នាក់ធំប៉ុណ្ណាក៏ដោយ មនុស្សដែលមានចិត្តក្លាហាន និងប្រើប្រាជ្ញា អាចយកឈ្នះលើឧបសគ្គបាន។ លើសពីនេះ វាក៏បង្ហាញថា មិត្តភាពពិតប្រាកដ និងការជួយគ្នាទៅវិញទៅមក អាចជួយឱ្យយើងសម្រេចគោលដៅធំៗបាន។
៣
បន្ទាប់ពីព្រឹត្តិការណ៍យកឈ្នះបិសាច វិរៈ និងសំអូនបានសម្រេចចិត្តបង្កើតសាលាពិសេសមួយដែលមានឈ្មោះថា "សាលាវិជ្ជាការពារខ្លួន និងចំណេះដឹងព្រៃឈើ"។ ពួកគេបានជ្រើសរើសទីតាំងនៅក្បែរព្រៃ ដោយសាងសង់អគារធ្វើពីឈើ និងឫស្សី។ អ្នកភូមិបានជួយគ្នាសង់សាលានេះដោយក្តីរីករាយ ព្រោះពួកគេដឹងថា កូនចៅរបស់ពួកគេនឹងទទួលបានចំណេះដឹងមានតម្លៃ។
សាលានេះមានការបង្រៀនពិសេសៗជាច្រើន៖
១. ថ្នាក់បង្រៀនដោយសំអូន៖
- ការស្គាល់រុក្ខជាតិឱសថ និងវិធីប្រើប្រាស់
- ការអានដានសត្វព្រៃ និងសញ្ញាគ្រោះថ្នាក់
- របៀបរស់នៅក្នុងព្រៃដោយសុវត្ថិភាព
- ការធ្វើឧបករណ៍បរបាញ់ និងនេសាទ
- ចំណេះដឹងអំពីរដូវកាល និងធម្មជាតិ
២. ថ្នាក់បង្រៀនដោយវិរៈ៖
- សិល្បៈការពារខ្លួនទាំងដៃទទេ និងដំបង
- ការប្រើប្រាជ្ញាដោះស្រាយបញ្ហា
- ភាពក្លាហាន និងការគ្រប់គ្រងការភ័យខ្លាច
- សីលធម៌ និងគុណធម៌នៃការប្រយុទ្ធ
- ការការពារភូមិ និងសហគមន៍
៣. ថ្នាក់បង្រៀនរួមគ្នា៖
- ការងារជាក្រុម និងការជួយគ្នាទៅវិញទៅមក
- ការដោះស្រាយស្ថានការណ៍គ្រាអាសន្ន
- ការថែរក្សាធម្មជាតិ និងបរិស្ថាន
- ការបង្កើតឧបករណ៍ការពារខ្លួន
សិស្សត្រូវរៀនទាំងទ្រឹស្តី និងការអនុវត្តផ្ទាល់។ រៀងរាល់ថ្ងៃអាទិត្យ ពួកគេត្រូវចេញទៅព្រៃជាមួយគ្រូទាំងពីរ ដើម្បីអនុវត្តផ្ទាល់នូវអ្វីដែលបានរៀន។ សំអូនបង្រៀនពួកគេឱ្យស្គាល់ស្លឹកឈើ និងថ្នាំបុរាណ រីឯវិរៈបង្ហាត់ពួកគេពីរបៀបការពារខ្លួន។
ក្រៅពីសិស្សក្មេងៗ មនុស្សពេញវ័យក៏មករៀនដែរ។ អ្នកភូមិជាច្រើនចង់រៀនពីរបៀបការពារខ្លួន និងការស្គាល់រុក្ខជាតិឱសថ។ សាលានេះបានក្លាយជាកន្លែងជួបជុំសំខាន់សម្រាប់សហគមន៍។
ចំណេះដឹងពីសាលានេះបានរីកសាយភាយទៅភូមិផ្សេងៗ។ សិស្សដែលបានរៀនចប់ បានទៅបង្រៀនបន្តនៅភូមិរបស់ខ្លួន។ មិនយូរប៉ុន្មាន សាលានេះបានក្លាយជាមជ្ឈមណ្ឌលនៃការរៀនសូត្រដ៏សំខាន់ក្នុងតំបន់។
វិរៈ និងសំអូនបានបណ្តុះបណ្តាលសិស្សជំនាន់ក្រោយឱ្យក្លាយជាគ្រូ។ ពួកគេជ្រើសរើសសិស្សដែលមានទេពកោសល្យ និងចិត្តល្អ ដើម្បីបន្តកេរ្តិ៍ដំណែលនេះ។ គោលបំណងរបស់ពួកគេគឺធ្វើឱ្យប្រាកដថា ចំណេះដឹងទាំងនេះនឹងមិនបាត់បង់។
សាលានេះបានក្លាយជានិមិត្តរូបនៃមិត្តភាព និងសាមគ្គីភាពក្នុងតំបន់។ វាបង្ហាញថា នៅពេលមនុស្សរួបរួមគ្នា ចែករំលែកចំណេះដឹង និងជួយគ្នាទៅវិញទៅមក សហគមន៍ទាំងមូលនឹងរឹងមាំ និងសុវត្ថិភាព។
៤
សាលាបានក្លាយជាស្ថាប័នការពារសហគមន៍ដ៏សំខាន់។ ក្រុមសិស្ស និងគ្រូបានជួយការពារភូមិពីគ្រោះថ្នាក់ជាច្រើន៖
១. ការទប់ស្កាត់ចោរព្រៃ៖ នៅរដូវប្រាំង ក្រុមចោរព្រៃបានព្យាយាមវាយប្លន់ភូមិ។ សិស្សដែលចាំយាមព្រៃបានឃើញដានជើងចម្លែក និងរាយការណ៍ទាន់ពេល។ ដោយប្រើជំនាញការពារខ្លួន និងការងារជាក្រុម សិស្ស និងអ្នកភូមិបានរួមគ្នាបណ្តេញក្រុមចោរចេញ។ ចាប់ពីពេលនោះមក គ្មានចោរហ៊ានមករំខានភូមិទៀតឡើយ។
២. ការជួយពេលមានគ្រោះធម្មជាតិ៖ នៅពេលមានទឹកជំនន់ធំ សិស្សានុសិស្សបានប្រើចំណេះដឹងពីធម្មជាតិដើម្បី៖
- ស្គាល់សញ្ញាគ្រោះថ្នាក់មុនពេលទឹកឡើង
- រកមើលកន្លែងខ្ពស់សុវត្ថិភាព
- ស្វែងរករុក្ខជាតិដែលអាចញ៉ាំបាន
- ធ្វើស្រះទឹកបម្រុងទុក
- សង់ទំនប់ការពារភូមិ
៣. ការព្យាបាលជំងឺ និងរបួស៖ នៅពេលមានជំងឺឆ្លងរាតត្បាត សិស្សបានជួយ៖
- រកថ្នាំបុរាណព្យាបាលជំងឺ
- ធ្វើម្ហូបពង្រឹងសុខភាពពីរុក្ខជាតិព្រៃ
- បង្រៀនអ្នកភូមិពីការថែរក្សាអនាម័យ
- មើលថែអ្នកជំងឺ
៤. ការថែរក្សាធនធានធម្មជាតិ៖ សាលាបានបង្កើតក្រុមការពារព្រៃឈើ ដែល៖
- ដាំដើមឈើជំនួសដើមដែលត្រូវកាប់
- បង្កើតច្បាប់ប្រមាញ់សត្វព្រៃ
- ថែរក្សាប្រភពទឹក
- បង្រៀនការប្រើប្រាស់ធនធានដោយចីរភាព
៥. ការដោះស្រាយជម្លោះក្នុងសហគមន៍៖ វិរៈ និងសំអូនបានបង្រៀនសិស្សពីរបៀបដោះស្រាយជម្លោះដោយសន្តិវិធី។ ពួកគេបានជួយ៖
- សម្របសម្រួលជម្លោះដីធ្លី
- ដោះស្រាយការខ្វែងគំនិតរវាងគ្រួសារ
- បង្កើតក្រុមប្រឹក្សាភូមិ
- លើកកម្ពស់សាមគ្គីភាព
៦. ការបង្កើតប្រព័ន្ធការពារភូមិ៖ សាលាបានរៀបចំប្រព័ន្ធការពារពេញលេញ៖
- បង្កើតប៉មឃ្លាំមើលជុំវិញភូមិ
- បណ្តុះបណ្តាលក្រុមយុវជនល្បាត
- បង្កើតសញ្ញាព្រមានគ្រោះថ្នាក់
- រៀបចំផែនការជម្លៀសពេលមានអាសន្ន
៧. ការផ្ទេរចំណេះដឹងទៅភូមិផ្សេង៖ សិស្សដែលបានរៀនចប់បានជួយ៖
- បង្កើតសាលាថ្មីនៅភូមិផ្សេង
- បណ្តុះបណ្តាលអ្នកការពារភូមិ
- ចែករំលែកចំណេះដឹងថ្មីៗ
- បង្កើតបណ្តាញការពារតំបន់
ដោយសារតែសាលានេះ ភូមិបានក្លាយជាគំរូនៃការរស់នៅដោយសុវត្ថិភាព និងចីរភាព។ អ្នកភូមិមានជំនាញការពារខ្លួន ចំណេះដឹងព្យាបាលជំងឺ និងការគ្រប់គ្រងធនធានធម្មជាតិ។ សាលាបានបង្ហាញថា ការអប់រំ និងការរួបរួមគ្នា អាចការពារសហគមន៍ពីគ្រោះថ្នាក់គ្រប់បែបយ៉ាង។
0 Comments:
Post a Comment