យូរណាស់មកហើយ នៅសម័យកាលដែលសត្វលោកនៅតែមានអំណាចវេទមន្ត គេនិយាយតៗគ្នាថា សត្វស្វាបានកើតមកពីការលេងសើចរបស់ទេព្តា។ ទេព្តាអង្គនោះមានព្រះនាមថា ព្រះឥន្ទ្រ ដែលជាស្តេចនៃទេព្តាទាំងអស់។

ថ្ងៃមួយ ព្រះឥន្ទ្របានចុះមកលេងនៅលើផែនដី ហើយបានជួបនឹងសត្វមួយប្រភេទដែលមើលទៅគួរឲ្យអស់សំណើច។ សត្វនោះមានរោមពណ៌ត្នោត មុខរបស់វាមានស្នាមជ្រួញ និងកន្ទុយវែង។ ព្រះឥន្ទ្របានសើចចំអកឱ្យសត្វនោះ ហើយបាននិយាយថា "ឯងមើលទៅគួរឱ្យអស់សំណើចណាស់! ខ្ញុំនឹងដាក់ឈ្មោះឱ្យឯងថា ស្វា!"

សត្វនោះមានការអន់ចិត្តយ៉ាងខ្លាំង ហើយបាននិយាយថា "ហេតុអ្វីបានជាទ្រង់សើចចំអកឱ្យទូលបង្គំ? ទូលបង្គំមិនបានធ្វើអ្វីខុសទេ។"

ព្រះឥន្ទ្របានឆ្លើយថា "ទូលបង្គំគ្រាន់តែលេងសើចតែប៉ុណ្ណោះ។ កុំខឹងអី។"

ប៉ុន្តែសត្វនោះនៅតែខឹង។ វាក៏បាននិយាយថា "ប្រសិនបើទ្រង់ចង់ឱ្យទូលបង្គំសប្បាយចិត្ត ទ្រង់ត្រូវតែផ្តល់អំណោយដល់ទូលបង្គំ។"

ព្រះឥន្ទ្របានគិតមួយសន្ទុះ ហើយបាននិយាយថា "យល់ព្រម! ទូលបង្គំនឹងផ្តល់ឱ្យអ្នកនូវអំណោយមួយ។"

ព្រះឥន្ទ្របានលើកដៃរបស់ទ្រង់ឡើង ហើយបានបង្កើតដើមឈើមួយដើមដែលពោរពេញទៅដោយផ្លែឈើ។ ទ្រង់បាននិយាយថា "ដើមឈើនេះនឹងផ្តល់ឱ្យអ្នកនូវអាហារគ្មានដែនកំណត់។"

សត្វនោះមានការសប្បាយចិត្តយ៉ាងខ្លាំង ហើយបាននិយាយថា "សូមអរគុណព្រះអង្គ!"

ចាប់តាំងពីពេលនោះមក សត្វស្វាបានរស់នៅក្នុងព្រៃ ហើយស៊ីផ្លែឈើពីដើមឈើដែលព្រះឥន្ទ្របានបង្កើត។ ពួកវាមានភាពឆ្លាតវៃ និងរហ័សរហួន។ ពួកវាអាចលោតពីដើមឈើមួយទៅដើមឈើមួយទៀតដោយងាយស្រួល។

ប៉ុន្តែសត្វស្វាក៏មានភាពរញ៉េរញ៉ៃ និងលេងសើចផងដែរ។ ពួកវាចូលចិត្តលេងសើចជាមួយសត្វដទៃទៀត និងលួចអាហារពីមនុស្ស។

ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ សត្វស្វាគឺជាសត្វដែលមានភាពសប្បាយរីករាយ និងគួរឱ្យចាប់អារម្មណ៍។ ពួកវាជាផ្នែកមួយដ៏សំខាន់នៃធម្មជាតិ។

Read More

រឿងអំបោសទេវន្ត

 នៅក្នុងភូមិតូចមួយដែលព័ទ្ធជុំវិញដោយវាលស្រែខៀវស្រងាត់ មានកញ្ញាដ៏ស្រស់ស្អាតម្នាក់ឈ្មោះថា នីតា។ នីតាមានអំបោសចម្លែកមួយដែលនាងរកឃើញនៅក្នុងបន្ទប់ក្រោមដីរបស់ជីដូននាង។ អំបោសនោះមិនធម្មតាទេ វាអាចហោះបាន!

ថ្ងៃមួយ នីតាបានសម្រេចចិត្តសាកល្បងអំបោសនោះ។ នាងបានអង្គុយលើវា ហើយស្រែកថា "ហោះទៅ!" អំបោសក៏ចាប់ផ្តើមហោះឡើងលើអាកាសយ៉ាងលឿន។ នីតាមានការភ្ញាក់ផ្អើល និងរីករាយយ៉ាងខ្លាំង។

នៅពេលដែលនីតាហោះខ្ពស់ទៅលើអាកាស នាងបានឮសំឡេងតូចមួយនិយាយថា "អូយ! យឺតៗផងកញ្ញា! ខ្ញុំវិលមុខហើយ!"

នីតាបានមើលចុះក្រោម ហើយឃើញសត្វកន្លាតតូចមួយកំពុងតោងជាប់នឹងអំបោស។ នាងភ្ញាក់ផ្អើលយ៉ាងខ្លាំង ហើយនិយាយថា "អ្នកជាអ្នកណា? ហើយហេតុអ្វីបានជាអ្នកនិយាយ?"

សត្វកន្លាតបានឆ្លើយថា "ខ្ញុំឈ្មោះ ឆាឆា ហើយខ្ញុំជាមិត្តរបស់អ្នក។ អំបោសនេះមានវេទមន្ត ហើយវាអនុញ្ញាតឱ្យខ្ញុំនិយាយបាន។"

នីតាបានសួរថា "វេទមន្ត? ដូច្នេះអំបោសនេះជាអំបោសវេទមន្តមែនទេ?"

ឆាឆាបានឆ្លើយថា "ពិតណាស់! វាជាអំបោសវេទមន្តដែលជីដូនរបស់អ្នកបានលាក់ទុក។ វាមានថាមពលខ្លាំងណាស់ ហើយអាចនាំអ្នកទៅកន្លែងណាដែលអ្នកចង់ទៅ។"

នីតាបាននិយាយថា "អស្ចារ្យណាស់! តើអ្នកអាចប្រាប់ខ្ញុំពីរបៀបប្រើវាបានទេ?"

ឆាឆាបានឆ្លើយថា "ពិតណាស់! ដើម្បីហោះហើរ អ្នកគ្រាន់តែគិតអំពីកន្លែងដែលអ្នកចង់ទៅ ហើយស្រែកឈ្មោះកន្លែងនោះឱ្យឮៗ។"

នីតាបានសាកល្បងវា។ នាងបានគិតអំពីទីផ្សារក្នុងភូមិ ហើយស្រែកថា "ទីផ្សារ!" អំបោសបានហោះយ៉ាងលឿនទៅកាន់ទីផ្សារ។

នៅទីផ្សារ នីតាបានឃើញមនុស្សជាច្រើនកំពុងដើរទិញឥវ៉ាន់។ នាងបានហោះចុះក្រោម ហើយបានជួបជាមួយមិត្តភក្តិរបស់នាង។

មិត្តភក្តិរបស់នីតាមានការភ្ញាក់ផ្អើលយ៉ាងខ្លាំងនៅពេលដែលពួកគេឃើញនីតាជិះអំបោសហោះ។ ពួកគេសួរនាងពីរបៀបដែលនាងធ្វើវា។

នីតាបានប្រាប់ពួកគេអំពីអំបោសវេទមន្ត និងមិត្តថ្មីរបស់នាង ឆាឆា។ មិត្តភក្តិរបស់នីតាមានការចាប់អារម្មណ៍យ៉ាងខ្លាំង ហើយពួកគេបានសុំនីតាឱ្យនាំពួកគេជិះអំបោសនោះ។

នីតាបានយល់ព្រម ហើយពួកគេបានហោះជុំវិញភូមិទាំងអស់គ្នា។ ពួកគេបានសើច និងរីករាយយ៉ាងខ្លាំង។

នៅពេលដែលពួកគេត្រឡប់មកផ្ទះវិញ នីតាបានដឹងថា អំបោសវេទមន្តមិនត្រឹមតែអាចនាំនាងទៅកន្លែងផ្សេងៗប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែវាក៏អាចនាំមកនូវភាពសប្បាយរីករាយ និងមិត្តភាពផងដែរ។ នាងបានសន្យាថានឹងប្រើអំបោសនោះដើម្បីជួយអ្នកដទៃ និងធ្វើឱ្យពិភពលោកកាន់តែប្រសើរឡើង។

Read More

រឿង ភ្នំមាស

 នៅឆ្ងាយពីទីក្រុងដ៏មមាញឹក មានភ្នំមួយដែលលាក់ខ្លួននៅក្នុងព្រៃជ្រៅ។ ភ្នំនោះមានឈ្មោះថា ភ្នំមាស ដែលមានរូងភ្នំមួយលាក់កំណប់ទ្រព្យសម្បត្តិដ៏ច្រើនសន្ធឹកសន្ធាប់។ រឿងព្រេងនិទានបាននិយាយថា កំណប់នោះត្រូវបានការពារដោយសត្វឥន្ទ្រីយក្សមួយក្បាល ដែលមានឈ្មោះថា សម្បត្តិ។

សម្បត្តិ ជាសត្វឥន្ទ្រីដ៏មានកម្លាំងខ្លាំង និងមានភ្នែកមុតស្រួច។ វាជាអ្នកការពារកំណប់ដ៏ស្មោះត្រង់ និងមិនអនុញ្ញាតឱ្យនរណាម្នាក់ចូលទៅក្នុងរូងភ្នំនោះឡើយ។ ប៉ុន្តែថ្ងៃមួយ មានសត្វឥន្ទ្រីតូចមួយក្បាលឈ្មោះថា អំណាច ដែលមានបំណងប្រាថ្នាចង់បានកំណប់នោះ។ អំណាចជាសត្វឥន្ទ្រីក្លាហាន និងមានភាពរហ័សរហួន។ វាបានឮរឿងព្រេងនិទានអំពីកំណប់ និងសម្រេចចិត្តធ្វើដំណើរទៅយកវា។

អំណាចបានហោះហើរយ៉ាងលឿនឆ្លងកាត់ព្រៃជ្រៅ និងភ្នំខ្ពស់ៗ។ វាបានជួបប្រទះនឹងគ្រោះថ្នាក់ជាច្រើន ដូចជាខ្យល់ព្យុះ និងសត្វព្រៃដ៏កាចសាហាវ។ ប៉ុន្តែអំណាចមិនបានបោះបង់ចោលឡើយ។ វាបានបន្តដំណើរទៅមុខដោយភាពក្លាហាន និងការតាំងចិត្ត។

នៅពេលដែលអំណាចបានទៅដល់រូងភ្នំមាស វាបានឃើញសម្បត្តិឈរការពារច្រកចូល។ សម្បត្តិមានទំហំធំជាងអំណាចច្រើនដង និងមានក្រញ៉ាំមុតស្រួច។ ប៉ុន្តែអំណាចមិនខ្លាចឡើយ។ វាបានហោះចូលទៅប្រយុទ្ធជាមួយសម្បត្តិ។

ការប្រយុទ្ធបានចាប់ផ្តើមយ៉ាងសាហាវ។ សម្បត្តិបានប្រើកម្លាំងរបស់វាដើម្បីវាយប្រហារអំណាច ប៉ុន្តែអំណាចបានប្រើភាពរហ័សរហួនរបស់វាដើម្បីគេចចេញ។ ការប្រយុទ្ធបានបន្តអស់រយៈពេលជាយូរមកហើយ ប៉ុន្តែនៅទីបំផុត អំណាចបានរកឃើញចំណុចខ្សោយរបស់សម្បត្តិ។

អំណាចបានហោះទៅពីក្រោយសម្បត្តិ ហើយបានប្រើក្រញ៉ាំរបស់វាដើម្បីវាយប្រហារភ្នែករបស់សម្បត្តិ។ សម្បត្តិបានស្រែកដោយការឈឺចាប់ និងបាត់បង់ការមើលឃើញ។ អំណាចបានទាញយកឱកាសនេះ ហើយបានហោះចូលទៅក្នុងរូងភ្នំ។

នៅក្នុងរូងភ្នំ អំណាចបានឃើញកំណប់ទ្រព្យសម្បត្តិដ៏ច្រើនសន្ធឹកសន្ធាប់។ មានមាស ប្រាក់ ត្បូង និងវត្ថុមានតម្លៃផ្សេងៗទៀត។ អំណាចបានរើសយកត្បូងមួយដុំ ហើយបានហោះចេញពីរូងភ្នំ។

សម្បត្តិបានព្យាយាមបញ្ឈប់អំណាច ប៉ុន្តែវាពិការភ្នែក និងមិនអាចមើលឃើញអ្វីបានទេ។ អំណាចបានហោះចេញពីរូងភ្នំដោយជោគជ័យ និងបានត្រឡប់ទៅផ្ទះរបស់វាវិញ។

អំណាចបានក្លាយជាវីរបុរសនៅក្នុងចំណោមសត្វឥន្ទ្រីដទៃទៀត។ វាបានប្រើត្បូងដែលវាបានយកមកដើម្បីជួយសត្វឥន្ទ្រីដែលខ្វះខាត។ អំណាចបានរស់នៅដោយសុភមង្គល និងបានក្លាយជារឿងព្រេងនិទានមួយ។

Read More

រឿង អ្នកលក់ផ្ទះ

 ជាការពិតណាស់ នេះគឺជារឿងខ្លីមួយដែលទាក់ទងនឹងអ្នកលក់ផ្ទះ និងតួអង្គម្ដាយក្មេក៖

ក្នុងភូមិស្ងាត់មួយ មានផ្ទះចាស់មួយខ្នងដែលម្ចាស់របស់វាគឺលោកស្រី សុខា កំពុងដាក់លក់។ លោកស្រី សុខា ជាស្ត្រីមេម៉ាយដ៏រឹងមាំ និងមានកូនប្រុសម្នាក់ឈ្មោះ វិបុល ដែលរៀបការជាមួយ ស្រីពេជ្រ។ ស្រីពេជ្រ មានម្ដាយក្មេកម្នាក់ឈ្មោះ យាយ ម៉ាប់ ដែលជាមនុស្សមានចរិតរឹងរូស និងចូលចិត្តរអ៊ូរទាំ។

ថ្ងៃមួយ មានបុរសអ្នកជំនួញម្នាក់ឈ្មោះ សុភ័ក្រ្ត បានមកមើលផ្ទះនោះ។ គាត់ចាប់អារម្មណ៍នឹងទីធ្លាធំទូលាយ និងបរិយាកាសស្ងប់ស្ងាត់នៃផ្ទះ។ ពេលកំពុងដើរមើលផ្ទះ យាយ ម៉ាប់ ដែលមកលេងផ្ទះកូនស្រី បានចាប់ផ្ដើមរអ៊ូរទាំអំពីចំណុចខ្វះខាតផ្សេងៗនៃផ្ទះ ដូចជា៖

 * "ផ្ទះនេះចាស់ណាស់ហើយ បើទិញទៅប្រាកដជាត្រូវជួសជុលច្រើនណាស់!"

 * "ដំបូលផ្ទះនេះមើលទៅមិនរឹងមាំប៉ុន្មានទេ ខ្លាចក្រែងមានភ្លៀងធ្លាក់មកលិចផ្ទះអស់!"

 * "ទីធ្លាធំពេក ពិបាកសម្អាតណាស់ ហើយបើមានស្មៅដុះទៀតកាន់តែពិបាក!"

លោក សុភ័ក្រ្ត ឮការរអ៊ូរទាំរបស់ យាយ ម៉ាប់ ក៏ចាប់ផ្ដើមស្ទាក់ស្ទើរក្នុងការទិញផ្ទះនោះ។ លោកស្រី សុខា ដែលឃើញដូច្នេះ ក៏បាននិយាយទៅកាន់ យាយ ម៉ាប់ យ៉ាងសុភាពថា៖

 * "អ្នកម្តាយ សូមកុំបារម្ភអី ផ្ទះនេះទោះបីជាចាស់បន្តិចមែន ប៉ុន្តែវាមានរចនាបថបុរាណដែលកម្រមានណាស់។ ហើយដំបូលក៏ទើបតែជួសជុលរួចដែរ។ ចំណែកឯទីធ្លាធំទូលាយវិញ បើលោក សុភ័ក្រ្ត មានគម្រោងធ្វើសួនច្បារ នោះវាកាន់តែល្អទៅទៀត"។

លោក សុភ័ក្រ្ត ឮការនិយាយរបស់លោកស្រី សុខា ក៏មានអារម្មណ៍ធូរស្រាល និងចាប់ផ្ដើមមើលឃើញពីចំណុចល្អៗនៃផ្ទះនោះឡើងវិញ។ គាត់បានសម្រេចចិត្តទិញផ្ទះនោះ ហើយសន្យាថានឹងធ្វើសួនច្បារដ៏ស្រស់ស្អាតនៅក្នុងទីធ្លាដ៏ធំទូលាយនោះ។

ក្រោយមក យាយ ម៉ាប់ បានដឹងថាការរអ៊ូរទាំរបស់គាត់ស្ទើរតែធ្វើឱ្យខូចឱកាសលក់ផ្ទះរបស់កូនប្រសា។ គាត់ក៏បានសុំទោសលោកស្រី សុខា និងកូនស្រីរបស់គាត់។ គាត់បានរៀនសូត្រថា ការនិយាយអ្វីមួយគួរតែគិតឱ្យបានច្បាស់លាស់ មុននឹងនិយាយចេញមក។

រឿងនេះបានបង្ហាញថា ការនិយាយត្រង់ៗដោយចិត្តស្មោះ និងការចេះអត់ធ្មត់ អាចជួយដោះស្រាយបញ្ហា និងបង្កើតទំនាក់ទំនងល្អរវាងមនុស្សបាន។

Read More

Read More

រឿង ថៅកែលង់ស្នេហ៌

 **រឿង ថៅកែលង់ស្នេហ៌**  

*(ស្នេហាលាក់ក្នុងស្រទាប់នៃសង្គម និងការលះបង់)*  

នៅក្នុងផ្ទះធំមួយក្នុងទីក្រុងកំពង់ផែ មានថៅកែវ័យក្មេងម្នាក់ឈ្មោះ **រតនៈ** ជាកូនតែមួយគត់នៃអ្នកលក់ពេជ្រដ៏ធំ។ គ្រួសារគាត់រៀបចំការរៀបការឱ្យគាត់នឹងកូនស្រីអ្នកមានដើម្បីពង្រឹងអាជីវកម្ម។ ប៉ុន្តែ ចិត្តរបស់រតនៈវិលវល់នឹង **មីហ្វា** ស្រីក្រមុំស្លូតបូតដែលជាអ្នកបំរើក្នុងផ្ទះ។ ពួកគេជួបគ្នាជារៀងរាល់ព្រឹកនៅឧទ្យានផ្កាក្រចាប់ ដែលជាកន្លែងតែមួយគត់ដែលរតនៈអាចគេចពីការតានតឹងនៃក្រុមហ៊ុន។  

**សន្ទន៍លើកដំបូង៖**  

មីហ្វា (កំពុងស្អមផ្កាទុកជាម្ហូប)៖ "ថ្វាយបង្គំ កូនប្រុសលោកនាយ... ហេតុអ្វីបានជាបងមិនចង់រៀបការនឹងនាងវណ្ណៈ? នាងនោះស្អាត ហើយស្រឡាញ់បងណាស់។"  

រតនៈ (ញញឹមយ៉ាងក្តៅ)៖ "ស្អាត... ស្រឡាញ់... តើអាចវាស់ស្នេហាដោយស្បែកភ្នែកបានទេ? បើនារីម្នាក់ស្រឡាញ់តែឈ្មោះគ្រួសារ និងកញ្ចប់លុយរបស់ខ្ញុំ?"  

មីហ្វា (ស្រក់ទឹកមុខ)៖ "ប៉ុន្តែ... ពេលខ្លះ យើងត្រូវតែលះបង់ស្នេហាដើម្បីអ្វីដែលធំជាង។"  

**សោកនាដកម្មនៃការលាក់ក្រោម៖**  

រតនៈដឹងថា មីហ្វាជាកូនអ្នកចំការដែលត្រូវបង់បំណុលគ្រួសារដោយធ្វើជាអ្នកបំរើ។ នាងមិនហ៊ានទទួលស្នេហារបស់គាត់ ព្រោះខ្លាច "ភាពខុសគ្នាដូចផ្កាយនិងដី" នឹងធ្វើឱ្យគាត់ឈឺចាប់។ រតនៈព្យាយាមប្រាប់នាងថា៖  

"ស្នេហាមិនមែនជារឿងនៃការជ្រើសរើសទេ មីហ្វា។ វាគឺជាការស្រោកសម្រុកនៃចិត្ត ដែលរកចម្លើយមិនបាន... តើនាងធ្លាប់ស្រលាញ់អ្នកណាដែរឬទេ?"  

**ភាពស្មុគស្មាញនៃការទទួលយក៖**  

មីហ្វា (ដៃញ័រកំពុងកាន់ស្លាបព្រាក្រហម)៖ "កូនបំរើមិនអាចស្រលាញ់ផ្កាយបានទេ បង។ ផ្កាយគឺសម្រាប់តែយប់ដែលវាភ្លឺ... រីឯខ្ញុំគ្រាន់តែជាយប់ដែលគ្មានពន្លឺ។"  

រតនៈ (ចាប់ដៃនាងដោយទន់ភ្លន់)៖ "ប៉ុន្តែយប់នេះហើយ ដែលធ្វើឱ្យផ្កាយភ្លឺជាងគេ... មីហ្វា តើនាងអាចជឿថា ស្នេហាអាចកែខៃជីវិតគ្រប់យ៉ាងបានទេ?"  

**ចំណុចប្រែប្រួល៖**  

នៅពេលគ្រួសាររតនៈរកឃើញពីទំនាក់ទំនងរបស់ពួកគេ មីហ្វាត្រូវបណ្តេញចេញដោយមិនអាចពន្យល់។ រតនៈប្រកែកថា៖ "បើស្នេហាជាកំហុស ចូរឱ្យខ្ញុំត្រូវជាប់គុកនៅក្នុងចិត្តនាងជារៀងរហូត!" នាងរត់ទៅរកការងារថ្មី ដោយទុកឱ្យរតនៈស្ថិតនៅក្នុងភាពស្ងាត់ដែល "ស្នេហារបស់គាត់ដូចជាក្រដាសស ដែលគ្មានអ្នកណាហ៊ានសរសេរលើ"។  

**សារប្រយោជន៍៖**  

រឿងនេះធ្វើឱ្យយើងឆ្ងល់ពី **ព្រំដែននៃស្នេហានិងសង្គម**។ តើស្នេហាអាចផ្ទុះរូបរាងនៃ "ឋានៈ" បានឬទេ? ក្តីស្រលាញ់របស់រតនៈនិងមីហ្វាបង្ហាញថា ស្នេហាមិនមែនជាការជ្រើសរើស គឺជាសង្វារនៃការទទួលយកនិងការតស៊ូ។  

*"ស្នេហាដ៏បរិសុទ្ធបំផុត គឺស្នេហាដែលហ៊ានស្រែកថា 'ខ្ញុំស្រលាញ់អ្នក' នៅពេលដែលសង្គមប្រាប់ឱ្យនិស្ស័យស្ងៀម។"*

Read More

រឿង កំលោះទីក្រុងលង់ស្នេហ៍ក្រមុំជនបទ

 ជាការពិតណាស់ នេះគឺជារឿងខ្លីមួយស្តីពីកំលោះទីក្រុងលង់ស្នេហ៍ក្រមុំជនបទ ដែលមានតួអង្គនិយាយឆ្លើយឆ្លងគ្នា៖

តួអង្គ៖

 * ភារ៉ា៖ កំលោះទីក្រុងដែលមានការងារស្ថិតស្ថេរ និងមានជីវិតរស់នៅបែបស៊ីវិល័យ។

 * នីតា៖ ក្រមុំជនបទដែលមានភាពស្លូតបូត សុភាពរាបសារ និងមានចិត្តល្អ។

 * យាយមី៖ យាយរបស់នីតា ដែលជាមនុស្សចិត្តល្អ និងរាក់ទាក់។

ឈុតឆាកទី ១៖ ជួបគ្នាដំបូងនៅឯផ្សារជនបទ

 * ភារ៉ា៖ (ដើរមើលទំនិញក្នុងផ្សារជនបទដោយចង់ដឹងចង់ឃើញ) "អូ! នេះជាផ្លែឈើអ្វីទៅ? ខ្ញុំមិនដែលឃើញពីមុនមកទេ"។

 * នីតា៖ (ញញឹម) "នេះជាផ្លែត្របែកស្រុកយើងបង! វាមានរសជាតិផ្អែមឆ្ងាញ់ណាស់"។

 * ភារ៉ា៖ "អូ៎! អញ្ចឹងឬ? ខ្ញុំសុំទិញសាកមួយគីឡូបានទេ?"

 * នីតា៖ "បានតើបង! មួយគីឡូនេះតម្លៃប៉ុណ្ណេះបង"។

 * ភារ៉ា៖ (ផ្តល់លុយ) "អរគុណច្រើនណាស់! នាងជាអ្នកស្រុកនៅទីនេះមែនទេ?"

 * នីតា៖ "ចាស៎! ខ្ញុំរស់នៅជាមួយយាយខ្ញុំនៅភូមិខាងក្រោយផ្សារនេះ"។

ឈុតឆាកទី ២៖ ទៅលេងផ្ទះនីតា

 * ភារ៉ា៖ (ដើរទៅផ្ទះនីតា) "ជំរាបសួរយាយ! ខ្ញុំជាភ្ញៀវដែលបានទិញផ្លែត្របែកពីនីតានៅផ្សារ"។

 * យាយមី៖ "អូ៎! អញ្ជើញចូលមកចៅ! នីតានិយាយប្រាប់យាយពីចៅដែរ។ នីតាឆាប់យកទឹកមកទទួលភ្ញៀវទៅកូន"។

 * នីតា៖ "ចាស៎យាយ! សូមអញ្ជើញអង្គុយសិនបង"។

 * ភារ៉ា៖ "អរគុណច្រើនណាស់យាយ! ខ្ញុំពិតជាចូលចិត្តបរិយាកាសនៅទីនេះណាស់ វាស្ងប់ស្ងាត់ និងស្រស់ស្រាយ"។

 * យាយមី៖ "ចៅមកលេងញឹកញាប់មក! ផ្ទះយាយស្វាគមន៍ចៅជានិច្ច"។

ឈុតឆាកទី ៣៖ សារភាពស្នេហ៍

 * ភារ៉ា៖ (ដើរលេងជាមួយនីតានៅតាមវាលស្រែ) "នីតា! ខ្ញុំពិតជាចូលចិត្តនាងខ្លាំងណាស់។ ខ្ញុំចូលចិត្តភាពស្លូតបូត និងចិត្តល្អរបស់នាង។ ខ្ញុំចង់ឱ្យនាងមកនៅទីក្រុងជាមួយខ្ញុំ"។

 * នីតា៖ (មុខឡើងក្រហម) "បងភារ៉ា! ខ្ញុំ... ខ្ញុំក៏ចូលចិត្តបងដែរ។ តែខ្ញុំមិនដឹងថា ខ្ញុំអាចរស់នៅទីក្រុងបានទេ"។

 * ភារ៉ា៖ "កុំបារម្ភអី! ខ្ញុំនឹងមើលថែនាងឱ្យបានល្អ។ ខ្ញុំនឹងធ្វើឱ្យនាងសប្បាយចិត្ត"។

 * នីតា៖ (ញញឹម) "អញ្ចឹង... ខ្ញុំព្រម"។

សារសំខាន់៖

រឿងនេះបង្ហាញពីស្នេហារវាងកំលោះទីក្រុង និងក្រមុំជនបទ ដែលខុសគ្នាពីជីវភាពរស់នៅ។ វាសង្កត់ធ្ងន់លើសារៈសំខាន់នៃភាពស្មោះត្រង់ ចិត្តល្អ និងការយល់ចិត្តគ្នាទៅវិញទៅមក ដែលជាកត្តាធ្វើឱ្យស្នេហាក្លាយជាការពិត។

Read More

ឧកញ៉ា លក់អនឡាញ

 ជាការពិតណាស់ នេះគឺជារឿងខ្លីមួយស្តីពីឧកញ៉ា លក់អនឡាញ ដែលមានតួអង្គនិយាយឆ្លើយឆ្លងគ្នា៖

តួអង្គ៖

 * ឧកញ៉ា សុភ័ក្ត្រ៖ ឧកញ៉ាដែលមានភាពប៉ិនប្រសប់ក្នុងការរកស៊ី និងជាអ្នកលក់អនឡាញដែលមានចក្ខុវិស័យវែងឆ្ងាយ។

 * កញ្ញា រចនា៖ បុគ្គលិកវ័យក្មេង និងមានគំនិតច្នៃប្រឌិត។

 * លោក សុជាតិ៖ អ្នកវិនិយោគទុនដែលមានការចាប់អារម្មណ៍នឹងមុខជំនួញរបស់ឧកញ៉ា សុភ័ក្ត្រ។

ឈុតឆាកទី ១៖ ការប្រជុំក្នុងបន្ទប់ការិយាល័យ

 * ឧកញ៉ា សុភ័ក្ត្រ៖ "រចនា! តើការផ្សាយផ្ទាល់លក់ផលិតផលរបស់យើងកាលពីយប់មិញទទួលបានលទ្ធផលយ៉ាងណាដែរ?"

 * កញ្ញា រចនា៖ "លោកឧកញ៉ា លទ្ធផលពិតជាល្អប្រសើរណាស់! យើងលក់ផលិតផលបានច្រើនជាងការរំពឹងទុក ហើយចំនួនអ្នកចូលមើលការផ្សាយផ្ទាល់ក៏កើនឡើងគួរឱ្យកត់សម្គាល់ដែរ។"

 * ឧកញ៉ា សុភ័ក្ត្រ៖ "ល្អណាស់! នេះជាសញ្ញាវិជ្ជមានដែលបង្ហាញថា យុទ្ធសាស្ត្រទីផ្សាររបស់យើងកំពុងដំណើរការបានល្អ។ តែយើងមិនត្រូវធ្វេសប្រហែសទេ ត្រូវបន្តអភិវឌ្ឍន៍យុទ្ធសាស្ត្រថ្មីៗបន្ថែមទៀត។"

 * កញ្ញា រចនា៖ "ចាស៎ លោកឧកញ៉ា! ខ្ញុំនឹងខិតខំប្រឹងប្រែងឱ្យអស់ពីសមត្ថភាព ដើម្បីជួយឱ្យក្រុមហ៊ុនរបស់យើងកាន់តែរីកចម្រើន។"

ឈុតឆាកទី ២៖ ការសន្ទនាតាមទូរស័ព្ទ

 * លោក សុជាតិ៖ "ជំរាបសួរ ឧកញ៉ា សុភ័ក្ត្រ! ខ្ញុំឈ្មោះសុជាតិ ជាអ្នកវិនិយោគទុន។ ខ្ញុំបានតាមដានអាជីវកម្មអនឡាញរបស់លោកឧកញ៉ាអស់រយៈពេលជាយូរមកហើយ។ ខ្ញុំពិតជាចាប់អារម្មណ៍នឹងសក្តានុពលរបស់ក្រុមហ៊ុនលោកឧកញ៉ាណាស់។"

 * ឧកញ៉ា សុភ័ក្ត្រ៖ "ជំរាបសួរ លោកសុជាតិ! ខ្ញុំពិតជាមានកិត្តិយសណាស់ដែលលោកសុជាតិបានចាប់អារម្មណ៍នឹងក្រុមហ៊ុនរបស់ខ្ញុំ។ តើខ្ញុំអាចជួបលោកសុជាតិដើម្បីពិភាក្សាអំពីឱកាសវិនិយោគបានទេ?"

 * លោក សុជាតិ៖ "ពិតជាបានកិត្តិយសរបស់ខ្ញុំដែរ! តើលោកឧកញ៉ាមានពេលទំនេរនៅពេលណាដែរ?"

 * ឧកញ៉ា សុភ័ក្ត្រ៖ "តើយើងអាចជួបគ្នានៅថ្ងៃស្អែកវេលាម៉ោង ១០ ព្រឹកបានទេ?"

 * លោក សុជាតិ៖ "បាន! ខ្ញុំនឹងរង់ចាំលោកឧកញ៉ានៅភោជនីយដ្ឋាន..."

សារសំខាន់៖

រឿងនេះបង្ហាញពីភាពប៉ិនប្រសប់ និងចក្ខុវិស័យវែងឆ្ងាយរបស់ឧកញ៉ាក្នុងការធ្វើអាជីវកម្មអនឡាញ។ វាសង្កត់ធ្ងន់លើសារៈសំខាន់នៃការអភិវឌ្ឍន៍យុទ្ធសាស្ត្រទីផ្សារ ការកសាងទំនាក់ទំនងជាមួយអ្នកវិនិយោគ និងការបន្តខិតខំប្រឹងប្រែងដើម្បីសម្រេចបាននូវភាពជោគជ័យ។

Read More

រឿង អ្នកលក់អចលនទ្រព្យ

 ជាការពិតណាស់ នេះគឺជារឿងខ្លីមួយស្តីពីអ្នកលក់អចលនទ្រព្យ ដែលមានតួអង្គជិះឡាន និងនិយាយគ្នា៖

តួអង្គ៖

 * សុធា៖ អ្នកលក់អចលនទ្រព្យវ័យក្មេង និងមានបទពិសោធន៍។

 * ចាន់ថន៖ អតិថិជនដែលមានបំណងទិញដី។

ឈុតឆាក៖

សុធា និងចាន់ថនកំពុងធ្វើដំណើរក្នុងរថយន្តទំនើបមួយ ឆ្ពោះទៅកាន់ទីតាំងដីដែលចាន់ថនបានចាប់អារម្មណ៍។

 * សុធា៖ "បងចាន់ថន ទីតាំងដីនេះពិតជាមានសក្តានុពលខ្លាំងណាស់។ វាស្ថិតនៅជិតផ្លូវធំ ងាយស្រួលធ្វើដំណើរ ហើយតំបន់នេះកំពុងមានការអភិវឌ្ឍយ៉ាងឆាប់រហ័ស។"

 * ចាន់ថន៖ "ខ្ញុំមើលឃើញពីសក្តានុពលរបស់វាដែរ។ តែខ្ញុំបារម្ភពីបញ្ហាទឹកជំនន់បន្តិច។ ខ្ញុំឮថា តំបន់នេះធ្លាប់មានបញ្ហាទឹកជំនន់កាលពីឆ្នាំមុន។"

 * សុធា៖ "កុំបារម្ភអីបង! អាជ្ញាធរបានសាងសង់ប្រព័ន្ធលូ និងប្រឡាយរំដោះទឹកថ្មីហើយ។ ឥឡូវនេះ បញ្ហាទឹកជំនន់ត្រូវបានដោះស្រាយរួចរាល់ហើយ។ ខ្ញុំមានឯកសារបញ្ជាក់ពីគម្រោងអភិវឌ្ឍន៍នេះផងដែរ។"

 * ចាន់ថន៖ "អូខេ! បើអញ្ចឹងមែន ខ្ញុំក៏ធូរចិត្តដែរ។ ចុះតម្លៃដីនេះយ៉ាងម៉េចដែរ? ខ្ញុំចង់ដឹងពីតម្លៃលម្អិត។"

 * សុធា៖ "តម្លៃដីនេះគឺសមរម្យណាស់ បើធៀបនឹងទីតាំង និងសក្តានុពលរបស់វា។ ខ្ញុំមានតារាងតម្លៃលម្អិតនៅក្នុងឯកសារនេះ។ បងអាចមើលបាន។"

 * ចាន់ថន៖ "អូខេ! ខ្ញុំនឹងមើលវា។ តែខ្ញុំចង់ដឹងថា តើបងមានគម្រោងអភិវឌ្ឍន៍អ្វីខ្លះសម្រាប់ដីនេះ?"

 * សុធា៖ "យើងមានគម្រោងសាងសង់ផ្ទះល្វែង និងអាគារពាណិជ្ជកម្មនៅលើដីនេះ។ គម្រោងនេះនឹងផ្តល់ផលចំណេញយ៉ាងច្រើនសម្រាប់អ្នកវិនិយោគ។"

 * ចាន់ថន៖ "ល្អណាស់! ខ្ញុំចាប់អារម្មណ៍គម្រោងនេះ។ ខ្ញុំនឹងពិចារណាវាឱ្យបានហ្មត់ចត់។"

 * សុធា៖ "បាទ! បងចាន់ថន ខ្ញុំជឿជាក់ថា បងនឹងមិនខកចិត្តទេ បើបងសម្រេចចិត្តវិនិយោគលើដីនេះ។"

សារសំខាន់៖

រឿងនេះបង្ហាញពីការទំនាក់ទំនងប្រកបដោយវិជ្ជាជីវៈរបស់អ្នកលក់អចលនទ្រព្យ និងការផ្តល់ព័ត៌មានលម្អិតដល់អតិថិជន។ វាសង្កត់ធ្ងន់លើសារៈសំខាន់នៃការយល់ដឹងពីទីតាំងដី គម្រោងអភិវឌ្ឍន៍ និងបញ្ហាដែលអាចកើតមាន ដើម្បីផ្តល់ទំនុកចិត្តដល់អតិថិជន។

Read More

រឿង លក់ឡេតាមអនឡាញ

 ជាការពិតណាស់ នេះគឺជារឿងខ្លីមួយស្តីពីអ្នកលក់ឡេតាមអនឡាញ៖

តួអង្គ៖

 * ស្រីពេជ្រ៖ អ្នកលក់ឡេតាមអនឡាញវ័យក្មេង និងមានមហិច្ឆតា។

 * ចរិយា៖ អតិថិជនសក្តានុពលម្នាក់។

 * សុខលី៖ មិត្តភក្តិរបស់ស្រីពេជ្រ។

ឈុតឆាកទី ១៖ ការសន្ទនាតាមឆាត

 * ចរិយា៖ "សួស្តី! ខ្ញុំចាប់អារម្មណ៍ឡេដែលអ្នកលក់។ តើវាមានប្រសិទ្ធភាពដូចការផ្សាយពាណិជ្ជកម្មមែនទេ?"

 * ស្រីពេជ្រ៖ "ពិតជាមានប្រសិទ្ធភាពខ្លាំងណាស់បង! ឡេរបស់ខ្ញុំមានគ្រឿងផ្សំធម្មជាតិ ជួយឱ្យស្បែកសភ្លឺរលោង និងកាត់បន្ថយស្នាមអុជខ្មៅបានយ៉ាងឆាប់រហ័ស។ បងមើល feedback របស់អតិថិជនខ្ញុំបានណា"។

 * ចរិយា៖ "អូខេ! ខ្ញុំចង់សាកល្បងមួយឈុត។ តើខ្ញុំត្រូវធ្វើដូចម្តេច?"

 * ស្រីពេជ្រ៖ "បងគ្រាន់តែផ្ញើអាសយដ្ឋាន និងលេខទូរស័ព្ទមកឱ្យខ្ញុំ ខ្ញុំនឹងរៀបចំការដឹកជញ្ជូនឱ្យភ្លាម។"

ឈុតឆាកទី ២៖ ការសន្ទនាតាមទូរស័ព្ទ

 * សុខលី៖ "ពេជ្រ! ឯងប្រយ័ត្នផងណា ការលក់ឡេតាមអនឡាញមានការប្រកួតប្រជែងខ្លាំងណាស់។ ត្រូវប្រាកដថាផលិតផលរបស់ឯងមានគុណភាពពិតប្រាកដ។"

 * ស្រីពេជ្រ៖ "អរគុណដែលបារម្ភពីខ្ញុំ! ខ្ញុំដឹងថាត្រូវធ្វើអ្វី។ ខ្ញុំតែងតែជ្រើសរើសផលិតផលដែលមានគុណភាពខ្ពស់ និងមានសុវត្ថិភាពសម្រាប់អតិថិជន។"

 * សុខលី៖ "ល្អហើយ! តែត្រូវចាំថា កេរ្តិ៍ឈ្មោះជាអ្វីដែលសំខាន់បំផុត។ កុំលក់តែបានលុយភ្លេចគិតពីគុណភាព"។

 * ស្រីពេជ្រ៖ "ចាស៎! ខ្ញុំចាំទុកក្នុងចិត្តជានិច្ច"។

ឈុតឆាកទី ៣៖ ការពិនិត្យឡើងវិញរបស់អតិថិជន

 * ចរិយា៖ "ខ្ញុំបានប្រើឡេរបស់ស្រីពេជ្រអស់រយៈពេលមួយសប្តាហ៍ហើយ។ ខ្ញុំពិតជាភ្ញាក់ផ្អើលជាមួយនឹងលទ្ធផល! ស្បែករបស់ខ្ញុំសភ្លឺរលោង និងស្នាមអុជខ្មៅក៏ចាប់ផ្តើមកាត់បន្ថយ។ ខ្ញុំនឹងណែនាំឡេនេះដល់មិត្តភក្តិរបស់ខ្ញុំ។"

សារសំខាន់៖

រឿងនេះបង្ហាញពីការខិតខំប្រឹងប្រែង និងការប្រកួតប្រជែងរបស់អ្នកលក់ឡេតាមអនឡាញ។ វាសង្កត់ធ្ងន់លើសារៈសំខាន់នៃគុណភាពផលិតផល និងកេរ្តិ៍ឈ្មោះក្នុងការកសាងអាជីវកម្មដែលជោគជ័យ។

Read More

រឿង អ្នកជុំនួញ ស្រី វ័យក្មេង

 **រឿង អ្នកជុំនួញ ស្រី វ័យក្មេង**  

*(ការតស៊ូរបស់ស្ត្រីក្មេងនៅក្នុងពិភពពាណិជ្ជកម្ម)*  

នៅភូមិត្បែងព្រលឹត ជាភូមិស្រែចម្ការដ៏ស្រស់បំព្រង មានក្មេងស្រីម្នាក់ឈ្មោះ មាស។ នាងអាយុ១ឆ្នាំ ជាកូនស្រីច្បងក្នុងគ្រួសារអ្នកលក់សូត្រនិងទេសចរណ៍ធម្មជាតិ។ មាសរៀនរបៀបជ្រើសរើសសូត្រល្អ ការត្រាំថ្នាំពណ៌ពីធម្មជាតិ និងការដឹកជញ្ជូនទំនិញតាមទន្លេពីឪពុកម្តាយនាងរហូតដល់ពេលពួកគេឈឺធ្ងន់។ ដោយសារគ្រួសារអត់ធន មាសត្រូវកាន់កាប់អាជីវកម្មគ្រួសារ ទោះបីជាពាណិជ្ជករប្រុសៗនៅផ្សារមិនយកឈ្នះនាងក៏ដោយ។  

**ឧបសគ្គដំបូង៖**  

ពួកគាត់ស្តីបន្ទោសថា ក្មេងស្រីមិនអាចចរចាបានខ្លាំង ឬថា "សូត្ររបស់នាងគ្មានគុណភាព"។ មានពេលមួយ ទំនិញរបស់នាងត្រូវគេលួច ហើយអ្នកផ្សារមួយចំនួនបដិសេធមិនជួយនាង។ ប៉ុន្តែ មាសមិនអស់ជំនឿ។ នាងចាប់ផ្តើមយកសូត្រមកច្នៃជាសំពត់ដែលមានល្អមុខ ដាក់ពណ៌ពិធីបុណ្យដូនតាដោយប្រើឫស្សីនិងផ្កាព្រៃ ធ្វើឱ្យទំនិញរបស់នាងក្លាយជាកម្មសិទ្ធិតែមួយគត់។  

**ច្បាប់នៃការច្នៃប្រឌិត៖**  

នាងបង្កើតក្រុមការងារជាមួយស្ត្រីៗក្នុងភូមិ បង្រៀនពួកគេរបៀបត្បាញសូត្រ និងរកទីផ្សារថ្មីតាមរយៈអ្នកដំណើរទេសចរណ៍។ មិនយូរប៉ុន្មាន សំពត់ពណ៌ស្រស់របស់ភូមិត្បែងព្រលឹតក៏ល្បីខ្ចរខ្ចាយ។ ពេលនោះ មានពាណិជ្ជករធំម្នាក់ព្យាយាមទិញអាជីវកម្មរបស់នាង ប៉ុន្តែមាសបដិសេធ ដោយជឿថា "ការអភិវឌ្ឍគឺត្រូវឱ្យសហគមន៍រស់"។  

**ជោគជ័យនិងការទទួលស្គាល់៖**  

នៅពិធីបុណ្យភូមិ មាសត្រូវបានគេថ្លែងអំណរគុណជាអ្នកនាំភូមិចេញពីភាពក្រីក្រ។ ស្ត្រីៗផ្សេងទៀតក៏ចាប់ផ្តើមធ្វើអាជីវកម្មតាមគំរូរបស់នាង។ មាសស្តាប់បទពិសោធន៍ពីឪពុកម្តាយថា "ការជឿជាក់លើខ្លួនឯង និងការគោរពធម្មជាតិ គឺជាមាគ៌ារបស់ជំនោរ"។  

**សារប្រយោជន៍៖**  

រឿងនេះសង្កត់ធ្ងន់ពីសំឡេងរបស់ស្ត្រីនៅក្នុងសង្គម និងអត្ថន័យនៃការអភិវឌ្ឍដោយគោរពឫសគល់វប្បធម៌។ មាសបង្ហាញថា វ័យក្មេង និងភេទមិនមែនជាឧបសគ្គសម្រាប់ភាពជាអ្នកដឹកនាំឡើយ។  

*"ជីវិតគឺដូចសូត្រ... ត្រូវតែត្បាញវាដោយសន្ទនះនៃភាពអង់អាច និងការចែករំលែក។"*

Read More

រូបតួ

 

Read More