**រឿង៖ ស្នាមឈឺចាប់នៃមិត្តភាព**
*(អត្ថបទខ្លី សម្រាប់អ្នកអានវ័យក្មេង)*
**១. ដើមរឿង៖ ស្នេហាមិត្តភាព**
នៅភូមិតូចមួយក្បែរទន្លេស្ងាត់ ស្រីនិច និងវិចារណៈ ជាមិត្តសំឡាញ់របស់គ្នាតាំងពីវ័យ ៧ ឆ្នាំ។ ពួកគេចូលចិត្តអង្គុយលេងលើថ្មគោក ព្រមទាំងសុបិន្តថា នឹងទៅសិក្សានៅបរទេសជាមួយគ្នា។ «បើអូនបានទៅបារាំង នោះបងត្រូវតែទៅជាមួយ!» វិចារណៈសើចយ៉ាងស្និទ្ធ ខណៈស្រីនិចចាប់ដៃនាងយ៉ាងជាប់។
**២. ការប្រែប្រួល៖ ស្នាមឆ្កែរបស់ច្រណែន**
នៅថ្ងៃដែលសាលាប្រកាសពីអាហារូបករណ៍ទៅបារាំង ស្រីនិចឈរញ័រដៃកាន់លិខិតឆ្នោត ចំណែកវិចារណៈសម្លឹងមុខទទេ។ «គ្រាន់តែមានតែនាង... តែយើងសន្យាគ្នាថានឹងទៅជាមួយគ្នាមិនដែល?» នាងស្ដាប់សំលេងស្រីនិចថ្លែងសំណេរដោយភ្នែកស្រក់។
**៣. ការក្បត់៖ អ្វីៗដែលបែកបាក់**
ប៉ុន្មានសប្តាហ៍ក្រោយមក វិចារណៈចាប់ផ្តើមឃើញគេស្តាប់រឿងល្អៀង៖ «ស្រីនិចបានអាហារូបករណ៍ដោយលួចគ្រឿងស្រវឹងពីរោងចក្រ!» នាងសម្លឹងមុខមិត្តចាស់ដែលកំពុងត្រូវគេចោទប្រកាន់ ដោយដឹងថា នេះគឺជាលទ្ធផលនៃការបង្កើតរឿងក្លែងក្លាយរបស់នាង។
**៤. ការបែកគ្នា៖ ទឹកភ្នែកនៅលើថ្មគោក**
«ហេតុអ្វីបានជាបងធ្វើបែបនេះ?» ស្រីនិចស្រែកដោយឈឺចាប់ ខណៈដៃនាងកាន់សំបុត្រលុបចោលពីសាលា។ វិចារណៈញាក់មុខ ហើយស្រែកថា៖ «ព្រោះបងខ្លាច... ខ្លាចថានឹងនៅតែម្នាក់ឯង!»
**៥. ទីបញ្ចប់៖ ទន្លេដែលឈាមក៏រសាត់»**
ស្រីនិចចេញដំណើរទៅបារាំងដោយគ្មានការសុំខមាទោស ខណៈវិចារណៈសម្លឹងមើលទូកនាងបាត់ខ្ចាត់។ នៅលើថ្មគោកដែលកាលណោះពួកគេអង្គុយជិតគ្នា ឥឡូវនេះមានតែស្នាមទឹកភ្នែកដែលរលាយចូលទៅក្នុងខ្សាច់។
**សាច់រឿងបន្ថែម៖**
- នៅបារាំង ស្រីនិចជួបនឹងសារមួយពីវិចារណៈ៖ «សុំទោស... ខ្ញុំមិនដែលចង់ឲ្យនាងឈឺចាប់ទេ»
- នាងសម្រេចចិត្តមិនឆ្លើយតប ប៉ុន្តែរក្សាសំបុត្រនោះក្នុងប្រអប់ស្នាមចាស់
**សន្ទនាចុងក្រោយ៖**
«មិត្តភាពដែលបានបែកបាក់ មិនដែលវិលមកដូចដើមទេ តែវាបង្រៀនយើងថា ការជឿទុកចិត្តគឺជាផ្កាដែលត្រូវថែរក្សាជានិច្ច»
*(រឿងនេះបង្ហាញពីអារម្មណ៍ស្មុគស្មាញ និងការលោតចុះឡើងនៃមនុស្សភាព ដោយប្រើធម្មជាតិជានិមិត្តរូបនៃអារម្មណ៍)*
0 Comments:
Post a Comment